Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 18

144
NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
»Rað er skrítið uppátæki,* sagði frú Lund.
»Þú heldur þó ekki að við séum orðin blá-
fátæk alt í einu?«
»Nei, guði sé Iof, það veit eg vel að þið
eruð ekki. En eg hefi gilda ástæðu, sein eg
mun síðar segja þér frá, gerðu þetta bara fyrir
mig í þetta sinn.«
»Hefði ein'nver önnur en þú, beðið mig um
þetta, hefði eg stórreiðst við hana, en eg get
aldrei reiðst þér. Og ef þig endilega Iangar til
að gjöra þetta, er best þú fáir það, þó mér
sé ómögulegt að skilja, hvaða ástæður eru fyrir
þessari beiðni. Hvenær má eg svo vonast eftir
að fá brauðið frá þér?«
»Á föstudagskvöldið; og það er satt, það
er eitt, sem þú mátt leggja til, nefnilega smjör-
ið, því það bý eg ekki til sjálf.«
»Þá er þetta afgert mál. Raunar má mér
þykja vænt um þetta, því enginn býr til eins
góðan mat eins og þú. Vertu sæl.«
Svo fór frú Lund, ærið undrandi með sjálfri .
sér yfir þessu uppátæki hjá hinni hæglátu vin-
konu sinni.
Undirbúningurinn tókst ágætlega. Brauðið
varð bæði fallegt og bragðgott, og enginn
hafði getað haft sætmetið betra, og rjómabúð-
ingurinn var óviðjafnanlegur. Ait var sent ti!
frú Lund á föstudagskvöldið, og Iaugardegin-
um gat Soffía eytt öllum til að sjá um bún-
ing sinn.
Hún var regluiega falleg þetta kvöld, aug-
un Ieiftruðu eins og stjörnur, kinnarnar voru
rjóðar af eftirvæntingu um, hvernig þetta mundi
alt fara og hvort bragð hennar mundi hepnast.
Hún var svo vel og smekklega klædd að öllum
kom saman um, að hún væri fegursta konan í
samsætinu. Maður hennar hugsaði víst það sama
með sjálfum sér, þótt merkilegt væri mintist
hann ekki einu orði á búning hennar eða útlit,
en virti hana oft fyrir sér ánægjulegur á svip.
Alt fór vel fram. Maturinn var ágætur og
var alment hrósað og undrun látin í Ijós yfir
gæðum hans. Fyrst framan af mintist hr. Stær
ekkert á hann, svo kona hans fór að verða
hrædd um að bragð hennar mundi eigi verða
að tilætluðum nótum, én loks, henni til mikillar
ánægju, byrjaði hann:
»Frú Lund, þér eruð í sannleika, snillingur
í að baka fínt brauð. Þvílíkar tvíbökur og því-
líkar smákökur, hefi eg aldrei bragðað,
hvernig getið þér gjört þetta svona vel ?« Soffía
og frú Lund litu hornauga hvor til annarar, án
þess nokkur tæki eftir.
»Það er í sannleika hamingjusamur maður,«
hélt hr. Stær áfram, »sem á konu, sem getur
bakað þvílíkt brauð. Soffía, mér þætti gaman
að vita af hverju það stafar, að allar konur geta
ekki lært þessa list, sem frú Lund notar, við
að baka og búa til margbrotinn mat. Pú hefir
tekið þér fram í seinni tíð það verð eg að játa,
en ef þú gætir lært að baka eins gott brauð
og frú Lund, þá væri sá maður hamingjusam-
ur, sem ætti þig fyrir konu.«
Frú Lund og Soffía litu hvor til annarar, og
alt í einu skyldi sú fyrnefnda samhengið í öllu,
og fyr en varði brustu þær báðar í hlátur.
Hr. Stær leit forviða í kringum sig. Hann
var maöur með mikið sjálfsálit. Hvað í ósköp-
unum gekk að þessum tveim stiltu konum, að
þær fóru alt í einu að hlæja yfir því, að hann
kom með svo alvarlega og skynsamlega athuga-
semd. Og hvernig gat Soffíu dottið það í hug
að gleyma þeirri virðingu, sem henni var skylt
að bera fyrir manni sínum.
Hann var farinn að r.oðna af reiði, þegar
frú Lund, sem sá að Soffía var farin að verða
hrædd við endirinn á þessum leik, kom hjón-
unum til hjálpar.
»Hr. Stær,« sagði hún, »það gleður mig
að þér eruð ánægður með þennan ágæta mat,
því það er alt verk konu yðar, svo eftir
yðar dómi eruð þér einhver hinn hamingju-
samasti maður.«
Við þessi orð fóru allir að skellihlæja og
hr. Stær, sem sá að heimskulegt væri að reið-
ast öllu þessu fólki tók það ráð, að taka und-
ir hlárurinn.
Að samsætinu loknu héldu allir heim til sín
í ágætu skapi, og Jóhann Stær fór heim með
þann lærdóm er að gagni kom, enda er nú
varla nokkur maður þar í sveit, sem léttara er
að gjöra til hæfis en honum.
Ætli það séu ekki fleiri giftir menn, sem
hefðu mjög gott af að ieggja frásögn þessa á
minnið ?
Endir.