Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 21

KYNJALYFIÐ.
147
aðdáun. Hann lét sér þvi nægja að reynapað
verja gerðir sínar eins og haiin best gat. Með
hægð og blíðu ásakaði hann hana fyrir, hvað
hún taldi hann harðbrjósta í hennar garð, og
minti hana á, að ástæðulaust væri að útmála
þetta, sem komið hefði fyrir, eins og samvisku-
sök og ótta við dauðs manns svip, fyrir því
að Kenneth riddari lifði enn í góðu gengi.
Hann hefði gefið hann hinum arabiska lækni,
sem manna best væri fær um að halda í hon-
um lífinu.
Þessi upplýsing varð þó eigi til annars en
að gera ilt verra, og að gefa ásökunum henn-
ar byr undir báða vængi. »Arabiskur læknir,
einn af þeim vantrúuðu!* hrópaði hún, hafði
fengið konunginn til þess að láta sér það í té,
sem hann hafði synjað henni um, þótt hún
hefði fallið á kné og grátbænt hann.
Við þessa nýju árás Iá við að konungur
misti þolinmæðina og hann mælti nokkuð bist-
ari »Berangaríá drotning, læknir þessi bjarg-
aðí lífi mínu. Sé líf mitt nokkurs virði fyrir þig(
myndir þú eigi öfunda hann af þeim einustu
launum, sem hægt var að fá hann til að taka
á móti.
Drotningin lét sér nægja þessa skýringu, enda
sá hún að eigi mundi hættulaust áð spenna
bogann hærra.
»Minn góði Ríkarður!« sagði hún, því komstu
eigi með hinn lærða lækni til mín svo eg hefði
getað tjáð honum, hve miklar mætur eg hefði
á þeim, sem frelsað hefði ljósgeisla riddara-
reglunnar, frægðarljpma Englands og lífsvon
og sólarljós fyrir hina lítilmótlegu Berengaríu
drotningu.
Þrætunni var nú lokið milli konungshjón-
anna en réttvísin krafðist þó, að einhverjum
yrði hengt fyrir það tiltæki, að tæla hermann
af verði, og komust bæði konungur og drottn-
ing' brátt að þeirri niðurstöðu, að skella allri
skuldinni á milligöngumanninn, Nektabanus
dverg, og skyldi honum hengt með því að
reka hann frá hirðinni ásamt fylgikonu sinni,
en slept var þessum skötuhjúum við flengingu,
þar sem drotningin bar það fram, að hun þeg-
ar hefði refsað dvergnum eftirminnilega. Nú
stóð svo á að gera átti út sendimenn til þess að
tilkynna Saladín vilja herráðsiní að ófriðnum
yrði haldið áfram jafnsk/Stt og hinn ákveðni
vopnahlésfrestur væri liðinn. Við þétta tæki-
færi þótti Ríkarði konungi vel henta, að senda
soldáni eitthvert gersemi að gjöf til minningar
um hinn mikla greiða, sem hann hafði gert
honum, með því að senda arabiska lækninn.
Kom honnm þá til hugar, áð dverghjónin
væri mjög heppileg gjöf, fyrii; hvað sköpulag
þeirra væri sjaldgæft og þau hálfgerð fífl að
vitsmunum. Rað var því afráðið að senda
soldáni þessi hjú að gjöf, og eru þau þar með
úr sögunni.
Eftir þetta ráðabrugg, með að losnast við
dverghjón'0, létkonungur í Ijós að hann ósk-
aði eftir að tala í einrúmi við Edith frændkonu
sina. Hann grunaði, að Edith mundi gramt í
geði út af þessu leiðinda máli og vildi eigi
draga að reyna að jafna það ‘ef hún væri gröm
við hann. Edith var fríðleikskona og konung-
ur virti hana mjög mikils, en í þessu máli var
hann eigi eins smeikur við Edith eins og drotn-
inguna. Hann hafði eigi jafnmikinn beig af
þótt hún kynni að ásaka hann með gildum
ástæðum, og hinum ósanngjörnu og ónærgætnu
ásökunum drotningarinnar. Ef til vill kom það
af því að drottningin var kona hans og hon;
um enn hjartfólgnari en Edith, þótt hann virti
hina síðarnefndu engu minna og dáðist að gáf-
um hennar og atgjörfi.
Konunginum var fylgt inn til prinsessunn-
ar í næsta herbergi við drotninguna. Hún var
í dökkum sorgarbúningi og bar hvorki gim-
steina né annað skraut. Hún stóð upp á móti
honiim og hneigði sig djúpt en, settist brátt
aftur eftir beiðni hans. Konungur settist við
hlið hennar, en hún beið þess þögul og al-
varleg, að hann bæri fram erindi sitt.
Fyrir frændsemissakir talaði konungur einatt
óþvingað trúnaðarmál við Edith. Nu var liann
þó ekki laus við að. hika ofurlítið við að byrja
19*