Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 26

152
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
mannanna er vígin skyldu vÉrja gegn áhlaup-
um énska hersins. Stálfiöturinn framan á skild-
inum var spegilsléttur, svertinginn leitaðist
við að fæja hann sem allra best, svo liann
yrði skær sem kristall og var svo að sjá sem
honum myndi hepnast það. Fyrir innan hann
lá hinn stóri hundur sem hafði fylgt honum
og lét.eigi á sér bæra. Hann sást eigi utan
fyrir tjaldið.
Varðmönnunum úti fyrir tjaldinu var kunn-
ugt um að konungur var sokkinn ofan í að
lesa bréf sín og höfðu því venju fremur hljótt
um sig, en aðgæslu höfðu þeir ekki meiri en
vant var, nema síður. Sumir spiluðu áhættu-
spil með smásteina fyrir peninga. Aðrir töluðu
í hljóði um herferðina, sem verið var að und-
irbúa. Nokkrir sváfu með sínar grænu yfirhafn-
ir vafðar um sig.
Inn á milli þessara andvaralausu varðmauna
skreið nú aldraður Tyrki. Hann var illa til fara
álíka og tyrkneskur eyðimerkur munkar, sem
þektir voru að því, að telja sér alla vegi færa
og þar á meðal inn á milli herbúða krossfar-
anna þótt flestir fyrirlitu þá og þeir yrðu ein-
att fyrir misþyrmingum. Sukk og svall margra
yfirmanna krossfaranna höfðu haft þær afleið-
ingar, að samsafn af Ioddaralýð, lauslátum
drósum, gyðingapröngurum, tyrkneskum land-
eyðum og margskonar óþjóðalýður safnaðist að
herbúðum þeirra. Vefjarhötturinn og tyrkneska
skikkjan, sem sérkennilegur klæðaburður aust-
urlandabúa, var því enganveginn sjaldgæf sýn
meðal hermannanna, og vakti þar sjaldnast ótta
eða tortrygni, enda þótí það væri látið í veðri
vaka að það værí markmið krossfaranna að
reka Tyrki og austurlanda skrílinn út úr Gyð-
ingalandi.
Jafnskjótt og hinn umgetni tyrkneski ræfill
var kominn svo nærri varðmönnunum að hann
átti á hættu að þeir myndu sjá hann og hefta
för hans, þreif hann ofan sinn dökkgræna vefj-
arhölt svo glögt sæist að skegg hans og brýr
væri afrakað, eins og allir fjölkunnugir lodd-
arar höfðu þá fyrir venju að láta gera. Hið
flóttalega hrukkótta andlit hans og hvös^u æð-
islégu augu, sem tindruðu eins og steinkol
gáfu grun um, að hann mundi eitthvað rugl-
aður í höfðinu.
• Dansaðu fyrir okkur skottumunkur,* hróp-
uðu varðmennirnir, sem könnuðust við þessar
flökkukindur. »Dansaðu ellegar við. flengjum
þig með bogastrengjum vorum,c og voru varð-
mennirnir mjög ánægðir yfir því að hafa náð
í þennan ræfil, til þess að skemta sér við og
skopast að.
Tyrkinn hoppaði nú á milli varðmannanna
með sýnilegri æfingu og gerði við og við létti-
leg loftstökk og virtist mjög glaður yfir að
geta sýnt varðmönnunum listir sínar og dans-
fimi. Varðmennirnir skemtu sér ágætlega við
að sjá þennan apakattarlega Tyrkja, enda ham-
aðist hann í loftköstum á meðal þeirra, og án
þess þeir veittu því eftirtekt, færðist hann stöð-
ugt nær og nær konungstjaldinu, svo að hann
var eigi nema rúmar þrjálíu álnir frá þvf, þeg-
ar hann að síðustu hneig uppgefinn og mátt-
vana til jarðar. »Gefið honum eitthvað að
drekka, svona piltar hafa ávalt þörf fyrir vatn,
þegar þeir eru búnir að sýna apakatta listir
sínar.c
»Sagðir þú vatn, langi Alan,« hrópað ann-
ar. »Nei sannarlega skal hann fá eitthvað sterk-
ara. Við höfum þó getað kent þessum létt-
fættu gömlu heiðingjum ,að drekka tunnuvín
eins og kristnum mönnnum sæmir, og það
skal hann hafa þqtt hann kunni að dýrka bind-
inaiskreddur spámanns síns.«
»Já, látum hann fá vín,« hrópaði sá þriðji,
»og sýni hann nokkurn mótþróa hellum við
því í hann gegnum opna stikilinr., sem við
hellum meðulum gegnum í hesta vora.«
Á svipstundu safnaðist flokkur af hermönn-
um utan um hinn uppgefna Tyrkja. Rrekvax-
inn varðmaður lyfti honum frá jórðu, og ann-
ar otaði að honum fullri vínilösku. Tyrkinn
hristi höfuðið og bandaði hendinni móti þess-
utn drykk, sem spámaðurínn hafði bannað að
að neyta, en það létu þessir böðlar hans sér
ekki nægja.
íRað veit sá heilagi Jörgen, að þið eruð