Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 29

KYNJALYFIÐ,
155
nokkur vínber,* nöldraði annar af varðmönn-
unum.
»Hvað sem um þetta er,« sagði konungur,
»þá hefi eg aldrei skipað ykkur að gera það
sem eg hefi eigi viljað gera sjálfur,« og án þess
að eyða hér uni fleiri orðum greip hann hand-
legg svarta þjónsins, bar varirnar að sárinu
og saug eitrið út úr því. Þetta vakti kur
meðal varðmannanna, sem stóðu þar í kring
og þjónninn reyndi með lotningu að aftra kon-
ungi frá þessu verki, en hann fór sínu fram
hvað sem hver ságði.
Jafnskjótt og hann hætti til að draga and-
ann, snaraði þjónninn sér frá honum og vafði
feta um sárið og gaf til kynna með bending-
um að nú væri nóg komið og hann gæti eigi
látið það viðgangast að konungurinn sjálfur væri
að gera slikt niðurlægjandi varúðarverk.
Langi Alan lét nú og til sín heyra og sagði.
að væri það alvara konungs að frekar þyrfti
að sjúga eitrið úr sárinu, svo væri hann reiðu-
búinn til að gera það, og heldur vildi hann
eta piltinn með húð og hári, en að konungur
væri að sjúga úr þýbornum manni.
Neville kom nú inn í tjaldið og nokkrir
fleiri hirðmenn og tóku í sama strenginn, er
þeir heyrðu hvað konungurinn hafði gert.
»Sei, sei, gerið nú ekki slíkt veður út af
þessu,* sagði konungur, »nú þegar engin hætta
er á ferðum. Sárið er eigi nema barnaglingur,
sem naumast hefir snert blóðið. Reiður köttur
mundi hafa veitt skæðari rispur. Óþarfi er og
að ótlast að eg hafi ilt af þessu. Til varúðar
mun eg taka lítið eitt af móteitri, þótt slíkt sé
nú ekki nema óþarfi. Annars gerði eg þetta
til þess að sýna þessum heimsku slánum á
hvern hátt þeir geta hjálpað hver öðrum, þeg-
ar huglitlar bleyður ráðast á okkur með blást-
urbyssum og eiturörfum. En tak þú þennan
svertinga með þér til þinna tjalda, Neville, eg
hefi ætlað honum annað ætlunarverk. Rað verð-
ur að fara vel með h'ann. en lof mér að hvísla
því að þér, að þú gætir þess vel, að hann
strjúki ekki úr herbúðunum. Hann hefir meiri
mann að geyma en*í fljótu bragði kann að
virðast. Þú mátt láta hann hafa fult frelsi, ef
þú aðeins sérð um að hann hverfi ekki út úr
herbúðunum. — Og þið engelsku kjötætur og
drykkjurútar, farið þið nú á vörð aftur og lát-
ið í annað skifti ekki tæla ykkur eins og þussa.
Munið eftir því, að þið eruð ekki heima hjá
ykkur, þar sem menn læðast ekki að óvinum
sínum og eru ekki með vinalæti við menn áð-
ur en þeir reyna að reka hníf í þá. Heima hjá
okkur ferðast hættan eigi í dularklæðum held-
ur lætur sjá sig með brugðið sverð og gefur
fjandmanninum aðvörun áður en hún gerir honum ,
aðför. Hér aftur á móti ráðast óvinirnir á ykk-
ur með silkiglófum í staðinn fyrir með stál-
hönskum, slær ykkur með oddhvössum beltis-
spennum presta og hengir ykkur í bolreimum
kvenna. Svo út með ykkur og hafið augun
opin en munninn eigi stöðugt opinn og mas-
andi. Drekkið ekki eins og svampar og hafið
betri gát á því, er ykkur er falið að sjá um,
að öðrum kosti læt eg draga svo við ykkur
kostinn, að þið fáið garnagaul af hungri.*
Dátarnir hurfu aftur til varðstöðvanna sneipt-
i’r og niðurdregnir. Neville fór fram á það við
konunginn að varðmönnunum yrði óvægilega
hegnt fyrir gáleysi þeirra og ógætni. Hann
kvað það vera hættulegt og gefa ilt fordæmi,
að láta slíkt koma fyrir án þess fyrir það væri
hegnt. Annað eins og það, að launmorðingja
með hnífinn á Iofti væri hleypt inn í konungs-
tjaldið, og varðmennirnir skifti við hann orð-
um án minstu tortrygni og láti hann svo sigla
sinn eigin sjó. Þetta hafði aldrei komið fyrir
og væri ófyrirgefanlegt, og fyrir þeíta varð að
koma ströng hegning, til viðvörunar og til að
vekja eftirtekt þeirra, er væru jafn skeytingar-
lausir.
Þessum fortölum vildi konungur engan
gaum gefa, en sagði aðeins, að hann mundi
eigi hegna þessum yfirsjónum strangar en missi
enska fánans, sem horfið hafði fyrir þjófnað
eða svik. Síðan vék hann sér að svertingjanum
og mælti: »Minn ágæti vinur soldáninn hefir
ritað mér, að þú hafir þekking á einhverjum
20*