Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 32

158
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
dauðahegningar, fyrir svik eða annan glæp,
þá aðhefst hann eitthvað það, sem gerir mig
honum sérstaklega skuldbundinn og gerir mér
það gagn sem yfirgnæfir brot haus, ogbindur
mig svo við borð, að eg hlýt að láta hegn-
ingu hans falla niður. Eins og þú skilur, er
aðal vald mitt sem konungs á þennan hátt frá
mér tekið, þar sem eg hvorki get launað né
hegnt eins og í raun og veru ætti við. A með-
an eg er undir áhrifum þeirrar stjörnu, er þessu
hefir til leiðar komið, vil eg ekki segja annað
um bæn svertingjans, en að hún er ákaflega
djörf og alt að því ósvífin, og það vissasfa,
sem hann gæti gert, til þess að ávinna sér
aftur hylli vora, er að benda á þann seka í
fánaráninu. En eins og eg þegar hefi falið
þér, NeviiJe, verður þú að gæta hans vel, og
fara að öllu leyti vel með hann. Og eitt enn
þá,« bætti konungur við og hvíslaði í eyra
Neville: »Getur þú eigi náð í þennan einbúa
frá Engaddi ? Hepnist þér að finna hann, þá
færið hann þegar hingað. Hvort sem hann er
helgur maður eða heiðingi, vitringur eða vit-
firringur, þá vil eg fá hann til viðtals í ein-
rúmi.«
Neville laut konungi og sneri til brott-
göngu, hann gaf svertingjanum bendingu um að
fylgja sér. Hann var mjög undrandi yfir því,
sem hann hafði heyrt og séð, einkum þó yfir
hinu kynlega háttalagi konungs. Venjulega var
það ekki erfitt að átta sig á því, hverjar fyrir-
ætlanir konungur hafði í huga, þótt ráð hans
einatt væri nokkuð á reiki, og hinir æstu geðs-
munir hans hefðu oft þau áhrif, að hann breytti
sínum fyrirætlunum skjótara en nokkur vind-
hani snýst fyrir breyttri vindstöðu. En að þessu
sinni virtist hann hikandi og dularfullur, og það
var ekki létt að átta sig á því hvort það var
vinátta eða tortryggni, sem faldist í tilliti því,
sem hann við og við sendi svertingjanum. Sú
hjálp sem kommgurinn með svo miklu lítil-
læti og ósérplægni hafði sýnt svertingjanum
með því að sjúga eitrið úr sári hans, virtist
vega móti þeim bjargráðum, er svertinginn
hafði látið honum í té með snarræði sfnu, að
koma í veg fyrir að Tyrkinn veitti honum til-
ræði með morðkuta sínum. Grunur hafði vakn-
að hjá Neville um, að konungur og sverting-
inn mundu eiga einhverjar eldri sakir óupp-
gerðar og þeim fyrnefnda myndi eigi vera fylli-
lega ljóst hvor þeirra stæði í skuld eða ætti
inneign. Hinsvegar þóttist Neville viss um, að
svertinginn skyldi ekki ensku, því hann hafði
athugað hann vandlega undir síðustu viðræðu
sinni við konung og engri svipbreyting séð
bregða fyrir hjá honum, það þótti honum ó-
eðlilegt hefði hann skilið ensku, þar sem svo
mikið var talað um hann. Hitt var honum hul-
in ráðgáta, hvernig pilturinn hefði lært að rita
Frakknesku.
TUTTUGASTI KAPÍTULI.
Nú víkur sögunni til þeirra viðburða, sem
gerðust á undan þeim, er skýrt er frá í síðasta
kapítula.
Hinn ólánsama Kenneth riddara hafði Rík-
arður konuugur gefið arabiska lækninum sem
ófrjálsan mann, og með þeim skilyrðum, að
hann hefði hann ineð sér á brott úr berbúð-
unum. Riddarinn fór með lækninum til tjald-
anna, þar sem fylgdarlið hans og farangur beið
hans. Pað hvíldi deyfð og drungi yfir riddar-
apum og hann var í svipuðu ástandi og sá
maður, sem hrapað hefir fyrir björg, með eigi
annað fyrir augum, en opin dauðann, en svo
fyrir ófyrirsjáanleg atvik kemst lífs af. Jafnskjótt
og Kenneth kom inn í tjald læknisins, fleygði
hann sér þegjandi niður á buffeluxaskinnsdýnu,
sem honum var vísað á. Hann greip höndum
fyrir andlit sér pg andvarpaði og stundi eins
og hjaita hans ætlaði að springa. Hakim lækn-
ir gerði þær fyrirskipanir til manna sinna, að
hafa alt ferðbúið í dögun næsta morgun og
hann fór sjálfur að vkina að þeim undirbún-
ingi. Sorg riddarans hrærði hann þó brátt, svo
hann hætti að vinna og settist við hvílu hans