Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 33

KYNJALYFIÐ.
159
með krosslagða handleggi, og fórað reyna að
hughreysta hann, og tók svo til máls:
>Vinur minn, vertu hughraustur og mundu
eftir orðum skáldsins: Það er manninum betra
að vera þjónn hjá mildum húsbónda, heldur
en vera þræll sinna eigin girnda, Vertu því
hughraustur og athugaðu, að þó Jósep Jakobs-
son væri af bræðrum sínuin seldur til Faraós
konungs í Egyptalandi, þá hefir konungur þinn
afhent þig manni, sem vill og mun reynast
þér eins og bróðir.*
Kcnneth riddari reyndi að bæla niður harma
sína og þakka lækninum fyrir vinsemd hanS
en hann var svo harmþrunginn, að hann kom
eigi upp nema orði og orði á stangli, svo
hinn góði læknir uppgafst við það í bráðina,
að hughreysta hann, því hann sá að það var
of snemt. Hann lét því þennan nýja þjón sinn
hvílast í næði, og hélt áfram að undirbúa brott-
förina næsta morgun. Matur var riddaranum
boðinn nokkru síðar, en hann neytti einkis,
en drakk aðeins dálítinn vatnssopa. Hann lá
lengi vakandi eftir að læknirinn hafði tekið á
sig náðir, og um miðja nótt varð hann þess
var, að þjónarnir fóru á kreik til þess að klyfja
úlfaldana og nokkru síðar kom hestasveinn
læknisins og bað hann að rísa upp og búast
til ferðar. Kenneth hlýddi því þegjandi og kom
brátt út úr tjaldinu, stóðu allir úlfaldarnir þar
klyfjaðir. Veður var stilt og skært tunglskin.
Fáa faðma frá úlföldunum stóðu nokkrir
hestar beislaðir og söðlaðir. Hakim, sem beið
þar ferðbúinn, sté á bak einúm þeirra og lét
leiða annar. hest fram handa Kenneth riddara,
sem hann og sté á bak. Enskur foringi var
kominn þar, til þess að fylgja lækninum og
föruneyti hans út fyrir herbúðirnar, og sjá um
að engar tálmanir yrðu þar lagðar á leið þeirra.
Hið. yfirgefna tjald var nú skyndilega tekið nið-
ur og það og tjaldsúlurnar bundið í bagga
og látið upp á þann eina úlfalda, sem beið
laus eftir þessum böggum. Læknirinn fór með
grein úr Kornninuin (biblíu Muhamedsmanna):
»Guð stýri ferð vorri og Múhamed gæti
vor gegnum eyðimerkur og votlendar vatna-
sléttur.® Síðan lagði öll lestin af stað.
Á ferðinni gegnum herbúðirnar var við og
við hrópað til þeirra af nætur varðliðinu, en
enski foringinn svaraði ávalt, svo för þeirra
var hvergi heft, en stöku æstur krossfari gat
þó eigi á sér setið nema að formæla falsspá-
manninum Muhamed, þegar þeir sáu að Tyrk-
ir voru þar á íerðinni. Þegar kom út fyrir
herbúðirnar, sneri enski foringinn aftur, en
læknirinn fyrirskipaði þá ýmsar varúðarreglur
viðvíkjandi ferðinni, sem báru vott um, að
honum þótti leiðin eigi sem tryggilegust. Tveir
menn vorú látnir ríða spölkorn á undan, sem
áttu að gera aðvart, ef nokkur hætta væri fram-
undan. Einn maður reið nokkra faðma á eftir,
til þess að gera aðvart ef á eftir þeim yrði
sótt, og þar sem landslagið var eigi til fyrir-
stöðu, reið sinn maður hvoru megin til hliðar
við lestína, til þess að veita því eftirtekt, hvort
þaðan mundi nokkur hætta stafa. Þannig hélt
læknirinn og menn hans áleiðis.
Kenneth riddari leit aftur og horfði yfir
herbúðir krossfaranna, sem hylti undir í tungls-
' ljósinu eins og drungalegar klettaborgir. Hon-
um fanst nú ástand sitt vera svipað bannfærðs
manns. Á fáum stundum var hann sviftur sæmd
og frelsi. Og ófærar torfærur virtust nú hafa
reist sig milli hans og fána þess, í hvers fylgd
hann hafði gert sér von um að vinna sér frægð
og heiður. Ókleyfir múrveggir fanst honum
verá að vísu milli sín og krossfaraherbúðanna,
riddarafrægðarinnar þar og meyjaljómans þar,
Edithar Plantagenet.
Hakim læknir reið samsíða honum, reyndi
að hughreysta hann og hafa af honum með
því að lesa upp fyrir honum nokkra máls-
hætti, sem hann virtist hafa ótæmandi nægtir
af.
»Það er eigi skynsamlegt að líta um öxl,
þegar vegurinn liggur greiður framundan.c
Hann hafði naumast slept orðinu þegar hest-
ur riddarans hnaut illa, svo að aðvörun lækn-
isins virtist orð í tíma talað.
Kenneth riddari gætti betur taumhaldsins