Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 34

160
NÝJAR KVÓLDVÓKUR.
eftir þetta, því hann fann að hesturinn var eigi
éins fólviss og hann var Iéttur í spori og fót-
hvatur.
»Ressi hestur,< sagði læknirinn, »er sem
ímynd mannlífsins, þegar hann töltir sem
Iéttilegast og hraðast, þarf sá er á honum sit-
ur að vera viðbáinn að gæta taumhaldsins,
svo hann ekki hnjóti eða detti með hann. Eins
erþað, að ef oss auðnast að ná hnjúkum ham-
ingjunnai1, verðum við að gæta að oss og fara
varlega, að óhöpp og slys verði oss eigi að
hamingjutjóni.
Þegar menn hafa etið yfir sig, fá menn í
bráð óbeit á öllum mat, jafnvel hinum lost-
ætustu hunangskökum. Pannig Var það með
hinn heillum horfna Kenneth riddara, sem ó-
gæfan hafði lamað og auðmýkt, hann varð óþol-
inmóður yfir því að heyra, að hinar raunalegu
kringumstæður, sem hann var kominn í, skyldu
gefa tilefni til að farið var með og beint að
honum ýmsum fornum spakmælum urn óstöðug-
leika hamingjunnar.
»Mér finst,« sagði hann með gremjuróm,
»að óþarfi sé að minna mig á hverflyndi ham-
ingjunnar, en eg er yður þakklátur, Hakim
læknir, að þér hafið fengið mér þennan reið-
skjóta, að hann gæti kollhlaupið sig svo greini-
lega, að hann og eg hálsbrotnuðum.*
Læknirinn benti Kenneth á, að betur hent-
aði honum að hafa roskinn hest, því jafnæfð-
ur hestamaður þyrfti eigi neinn fjörgapa, og
þótt hestur hans væri fyrir aldurssakir eigi laus
við að vera dálítið hnotgjarn, væri hann þó
enn öllum hestum fljótari ef á reyndi.« Ressu
svaraði Kenneth engu og féll svo talið niður.
»Hassan,« hrópaði nú læknirinn, »hefir þú
ekkert til að stytta oss stundir með?»
Hassan þessi, sem var skáld og sögumað-
ur, varð upp með sér yfir því að til hans var
ieitað:
»Voldugi herra í musteri lífsins,* sagði
hánn og sneri sér að lækninum. »Rú, sem með
tilliti þínu rekur engil dauðans á flótta, þú
sem ert vitrari en Salomon Davíðsson, sem
f innsigli sfnu hafði greiptan töfrastafinn, er
veitti honum vald yfir forföður andanna. Him-
ininn varðveiti þig frá því að skugga beri á
veg þinn fyrir skort á söngum og sögu, svo
lengi sem þú Ieggur leið þína yfir vegi vel-
gerðanna og stráir lífsvon og Iæknishjálp með-
al meðbræðra þinna. En vita máttu, að meðan
eg auðmjúkur þjónn þinn er í fylgd þinni,
mun eg fiska upp úr djúpi minnis míns nokkra
fjársjóði, sem munu hressa og fjörga eins og
uppsprettulindin, sem svalar þeim er að henni
bera.«
Eftir þennan skáldlega inngang, brýndi
Hassan raustina og byrjaði á sögu, sem aðal-
efnið í var galdra og ástaræfintýri, komu þar
fram göfuglyndar hetjur og var frásögnin skreytt
með mörgum persneskum vísum og kvæðum,
og virtist Hassan vel heima í þeim skáldskap.
Fylgdarlið læknisins, annað en það, sem
bundið var við úlfaldalestina, þyrptist kringum
sögumanninn í svo þét^an hnapp sem mögu-
legt var. Allir hlustuðu hrifnir, því slíkar sög-
ur hafa ávalt verið eftirsótt andans fóður fyrir
Austurlandabúa.
í öðrum kringumstæðum mundi Kenneth
riddari, þrátt fyrir það þótt hann engan veg-
inn skildi málið til hlýtar, hafa verið eftirtekt-
afsamur áheyrandi. Rótt sagan beri vitni um
fremur stórkent ímyndunarafl, voru þó í henni
fastir drættir og skyrar myndir, og að sumu
leyti minti hún á ástasöngvana, sem þá voru
svo mjög í tísku í Evrópu.
En riddarinn var nú í þeim kringumstæð-
um, að hann gaf því lítinn gaum, þótt þessi
sögumaður í fulla tvo tima væri að fara með
sögur og kvæði í nánd við hann, var þó eigi
hægt að segja annað, en að Hassan leysti hlut-
verk sitt vel af hendi.
Pótt Kenneth riddari váeri naumast mönn-
um sinnandi á þessu ferðalagi, tók hann þó
eftir því meðan á sögu- og kvæðalestrinum
stóð, að hundur var að ýla í einni úlfaldaklyf-
inni og þekti hann þar rödd Rosvals. Hann
var lokaður inni í kassa og var auðheyrt að
hann hafði orðið var við fyrverandi húsbónda