Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 35

KYNJALYFIÐ.
161
sinn, og var sem hann væri að biðja hann
um hjálp.
^Veslings Rosval,* sagði Kenneth við sjálf-
an sig. »Þú biður mig um hjáip og hluttekn-
ingu, en eg er sjálfur í harðari fjötrum en [jú.
Best er því að eg gefi mig eigi fram. Að
gera það væri eigi til annars en gera skilnað-
inn fyrir okkur en þyngri.«
Rannig leið nóttin, og hin þokufulla dag-
renning gaf til kynna, að sólin mundi brátt
lyfta sér upp yfir sjóndeildarhringinn.
Við sólaruppkomuna þaggaði læknirinn nið-
ur í skáldinu, með því að hrópa með hljóm-
fagurri raust:
»Til bæna, til bæna! Rað er einungis einn
Guð. Til bænal Múhamed er spámaður guðs.
Til bæna, því tíminn líður. Til bæna, jpví dóm-
urinn nálgast.«
I sömu svipan stökk alt föruneytið af hest-
baki og sneri ásjónu sinni til Mekka, velti sér
í sandinum í staðinn fyrir að ausa sig vatni,
sem siðvenja var við bænir. Síðan fólu þeir
sig varðveislu Guðs og spámannsins og báðu
um fyrirgefning synda sinna.
Enda þótt Kenneth, sem kristinn riddari
gæti eigi annað en fyrirlitið, að sjá samferða-
menn sína dýrka guð á þennan hátt, gat hann
þó eigi annað en dáðst að áhuga þeirra og
andagt við guðsdýrkuna, og það vaknaði hjá
honum hvöt til þess að senda bæn til himins,
er honum fanst vera í betra formi en hinna,
raunar undraði það hann, að bænagerð sam-
ferðamanna hans skyldi hafa þau áhrif á hann,
að hann einnig fór að biðjast fyrir, þar sem hon-
um ávalt hefði fundist hin heiðingiega guðsdýrk-
un Saracenanna vera til svívirðingar þar í landi,
þar sem svo stórmerkir viðburðir hefðu gerst,
er hin kristna trú grundvallaðist á.
Með djúpum og hreinum tilfinningum,
sendi hann bænir sfnar upp að hásæti himna-
föðursins og þótt hann bæðist hér fyrir með-
al villitrúarmanna, hafði þó bænagjörðin hin
vanalegu áhrif á hann og veitti honum sálar-
frið, sem svo lengi hafði þjáðst af mótlæti og
fargi óhappa og óláns.
Það er ekkert, sem veitir kristnum mönn-
um mönnum meira þrek til að bera þjáningar
sínar og mótlæti með þolinmæði, heldur en
þegar þeir í alvöru og einlægni koma fram fyr-
ir hásæti Drottins og bera þar fram bænir sín-
ar; sé sú bæn einlæg og komi frá hjartanu,
geta menn varla á sama tíma vantreyst honum
og möglað yfir að Iúta vilja hans og stjórn,
og varla getum við heldur byrlað oss inn, að
við getum glapið honum sýn á högum vorum,
honum, sem er hjartnanna og nýrnanna rann-
sakari. Og þó heggur nærri að oss verði þetta á,
ef vér í bænum vorum viðurkennum að öll
jarðnesk gæði og mótlæti séu fánýtur hégómi
í samanburði við eilifa farsæld, og samt sem
áður, jafnskjótt ojg bænagjörð vorri er lokið,
Iátum veraldlegar ástríður og tilhneigingar fá
yfirhöndina í sál vorri.
Pað hafa verið og muni til alla tíma verða
menn, sem haga sér þannig, en í þeirra flokki
var ekki Kenneth riddari. Hann fann fróun og
huggun í bæninni og honum fanst hann með
meiri auðmýkt og jafnaðargeði mundi geta
mætt ókomna tímanum og erfiðléikum hans.
Saracenarnir stigu nú aftur á bak hestum
sínum og hjeldu ferðinni áfram. Hassan skáld
tók aftur til máls og hélt áfram sögunni, setn
hann hafði hætt við meðan á bænagjörðinni
stóð, en áheyrendurnir veittu honum naumast
eins m!kið athygli og áður.
Einn af fylgiliðum læknisins, sém riðið
hafði spölkorn til hægri handar og lagt leið
sína upp á hæð nokkra, kom nú á harða spretti
til félaga sinna og skýrði lækninum í hljóði
frá einhverju grunsömu, sem hann hafði orðið
var við, og voru þegar sendir 4 eða 5 ridd-
arar af stað til njósna. Hassan hætti við sög-
ur sínar og söngva og Saracenarnir héldu ferð-
inni áfram þögulir og hægfara. Þegar kom upp
á sandhæðir nokkrar framundan, sá Kenneth
riddari að einhvc.jir voru á ferð út í eyði-
mörkinni í á að giska enskrar mílu fjarlægð.
Hann var maður ágætlega skygn og sá þegar, að
á ferðinni var flokkur riddara, sem var til muna
21