Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 51

SNJÓKÚLAN.
177
hclti nokkrum dropum í munn henni og klæddi
sig úr yfirhöfninni og vafði henni glóðvolgri
utan um hana. Svo klappaði hann Sám, sem
svo- trulega hafði fylgt húsmóður sinni, og gaf
honum einnig nokkra dropa úr flöskunni.
Hann þrýsti Rögnu fastara að hjarta sér og
hélt heim á leið. í því kom drengurinn og
vildi hjálpa honum t'il að bera hana, en Hákon
ýtti honum frá, — enginn annar en hann
skyldi fá að snerta hana, hann skyldi bera hana
einn.
Vindurinn reif yfirhöfnina frá andliti henn-
ar, og nú hvíldi það fölt og alvarlegt við brjóst
hans. Hann beygði sig niður að andliti henn-
ar og þrýsti heitum kossi á kaldar varirnar.
Honum sýndist eins og kuldinn og alvaran
hverfa af andlitinu og jafnvel dauft bros leika
um varirnar.
Hans og Ingibjörg stóðu í dyrunum. Hans
var enn grátandi. Ingibjörg tók vel við Rögnu
og bar hana inn í hlýtt herbergið. Við móð-
urlega ástúð hennar og umhyggju Iauk Ragna
fyrst upp augunum.
»Ragna lifir! Gúði sé Iof!< sagði hver við
annan. Hákon talaði ekki orð, en bar Sám inn
í herbergi sitt og lagði hann í rúm sitt.
Næsta dag, þegar Ragna fór á fætur, var
hún algjörlega orðin umbreytt. — Brosið, sem
hún hafði vaknað með, ljómaði enn á andliti
hennar og fór henni vel. En þó bar brosið í
hjarta hennar það langt um ofurliða. Nú var
hún ekki lengur köld og afundin, en fjörug og
síkát eins og í gamla daga. Raunar klifraði hún
ekki upp í trén og ólmaðist eins og þá, en
hún söng og hló allsn daginn.
Og sólin, sem hafði gjört bjart og hlýtt í
hjarta hennar, varpaði einnig geislum á Hans
gamla. Bogna bakið réttist og hann sat mak-
indalegur í arinskotinu.
Unga fólkið hópaðist aftur í kring um hann
og hlustaði á æfintýrín hans. Sámur spangólaði
af kátínu og dillaði sicottinu, en hann var ekki
lengur fær um að elta Rögnu út og inn. Hann
var orðínn gamall og örvasa. — Förin upp í
skarðið hafði eyðilagt síðustu krafta hans.
»Mamma,t sagði Hákon einn góðan veð-
urdag. »Hans gamli er ekki lengur maður til
að ferðast sveit úr sveit með föggur sínar. Og
það væri ógjörningur að láta þvílíka stúlku
sem Rögnu, vera að burðast með þær. Faðir
minn arfleiddi mig að álitlegri jörð, sem ekki
hefir farið aftur í mínum höndum. Og þó við
tækjum þau Rögnu og Hans undir verndar-
væng okkar, ímynda eg mér, að við förum
ekki á húsgang fyrir það.«
íRað álít eg líka,« sagði Ingibjörg. >Drott-
inn hefir lagt blessun sína yfir jörðina okkar,
og hann mun ætlast til, að við látum einhverja
njóta góðs af því. Svo vinnur Ragna á við
fulltíða kvenmann, og eg álít að réttast sé, að
hún fái fullkomin laun.«
Meira var ekki talað um þetta, en frá þeirri
stundu höfðu feðginin fengið heimili, sem þau
þurftu ekki að hrekjast frá á hvaða stundu sem
var, og aðeins sá, sem hrakist hefir heimilis-
laus ár eftir ár, getur gert sér í hugarlund
ánægju þeirra og öruggleika.
Ragna var orðin 15 ára og átti að ganga
til prestsins fram að páskum. Þekking hennar
var í fyrstu lítil, en hún var næm og iðin,
svo eigi leið á löngu, að hún stæði hinum
börnunum fullkomlega jafnfætis.
Flestar stallsystur hennar litu smáum aug-
um á hana, en fyrirlitning þeirra særði ekki
lengur hjarta hennar. — Hvað kærði hún sig
um, þótt hún yrði að vera ein heim, þegar
Hákon og Ingibjörg tóku á móti henni þegar
heim kom?
»Heim, heim!« en hvað hjartað sló ört við
þetta litla orð. Henni var farið að þykja svo
afarvænt um það. — Það var góðsemi Há-
konar að þakka, að hún gat sagt þau orð.
Páskarnir komu og sorgin var þeim sam-
ferða. Ingibjörg lagðist veik og fór dagversn-
andi. Pegar Ragna var laus við störfin, sat
hún öllum stundum við rúm hennar. Hákon
sat hjá henni á daginn, og á næturnar vöktu
þau til skiftis.
Ferniingardagurinn rann upp, dimmur og
23 .
I