Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 52

178
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
skuggalegur, úti og inni, Himininn var hulinn
skýjum og Iógndrífunni hlóð niður.
Ragna dróg andann þungt þann morgun.
Pað var óskemtileg tilhugsun, að þurfa fara
ein til kirkju þann dag. Faðir hennar var venju
fremur Iasburða um morguninn. En Ragna
huggaði sig við það, að faðirinn á himnum
mundi leiða hana að altarinu. Svo fór hún til
Ingibjargar til að kveðja hana. Hún laut nið-
ur að henni og sagði með grátstafinn í kverk-
unum: »Pökk, þökk fyrir hvað þú hefir verið
mér góð,« en þegar hún kom til föður síns,
megnaði hún ekki lengur að berjast við grát-
inn, en faldi höfuðið við brjóst hans og grét
með þungum ekka, svo hún gat ekki stunið
upp einu einasta orði.
»Guð blessi þig, barnið mitt, guð blessi
þig,« endurtók hann hvað éftir annað, og þrýsti
henni að hjarta sér, eins og hann gæti ekki
skilið við hana. Svo stóð hún upp og svip-
aðist um eftir Hákoni, hana Iangaði til að kveðja
hann, — en hann var ekki inni.
Pegar hún kom út, sá hún skrautlegan
sleða fyrir utan dyrnar, og Hákon stóð hjá
honum, sparibúinn.
»Hákon! — Hvað á þetta að þýða,« spurði
hún.
»Eg vil ekki að þú farir til kirkjunnar eins
og flækingsstelpa,« sagði hann einbeittur,, um
leið og hann hjálpaði henni upp í sleðann og
settist við hlið hennar.
Hún sat grafkyr. með hendur í skauti
og mælti , ekki orð. Hákon sló í hestana,
svo þeir þutu af stað og þyrluðu upp lausa-
mjöllinni.
Þegar Ragna gekk inn f kirkjuna, störðu
allra augu á hana, þar sém hún gekk við hlið-
ina á unga óðalsbóndanum. En hún fann til
engrar drambsemi, — aðeins hamingju. Svo
gekk hún niðurlút að sæti sfnu. í hjarta henn-
ar vafði hamingjan auðmýktina örmum.
Þegar þau voru sest niður, tók Hákon
sálmabók úr vasa sínum og rétti Rögnu. Bók-
in var ný og utan á spjaldinu stóð nafn henn-
ar með gullnu létri. Nú fanst henni léttbærara
að himininn var dimmur og skýjaður, og vit-
undin um að sorgin biði hennar heima. Pað
var bjart og engin hrygð í hjarta hennar, og
sál hennar hafði aukist þróttur, svo hún var
fær um að þola bæði myrkur og sorg, án
þess að gefast upp. — Og sorgin lét ekki
bíða eftir sér. Þegar þau komu heim, hafði Ingi-
björgu þyngt svo mikið, að Hákon beitti ekki
hestunum frá sleðanum, en ók í flughasti eftir
lækninum.
Ragna sat við rúm sjúklingsins, hélt
utan um kaldar hendurnar, og grét eins og
hjartað ætlaði að springa.
Alt í einu reis Ingibjörg upp í rúminu og
Ieit í kringum sig.
»Hvar er Hákon?« spurði hún með veikri
röddu. Og þegar Ragna svaraði ekki, hélt hún
áfram:
»Eg hélt í fávisku minni, að Hákon ætti
að giftast Ingu á Grenistað, — en hún er
ekki kona handa honum. Eg hefi séð fram, í
tímann, Ragna, og veit að önnur er betri.
Vertu góð við Hákon, Ragna mín.«
Svo hneig hún aflvana niður á koddann
aftur. í sama bili heyrðist bjölluhljómur, og
Ragna flýtti sér út til að taka á móti læknin-
um, en þegar þau komu inn aftur, var Ingi-
björg liðin yfir í Ijósið, — hún var látin.
Enginn hafði nokkru sinni séð Hákon æðr-
ast né missa jafnaðargeðið, en nú grét hann
eins og barn. Ragna grét líka, en reyndi þó
að hugga hann. Seint um kvöldið, þegar Ragna
var háttuð, þreytt og harmþrungin eftir við-
burði dagsins, kom henni fyrst til hugar síð-
ustu orð hinnar látnu. Hún reisti sig skjálf-
andi upp í rúminu. »Guð minn góður! Hvað
hafði hún áttt við með því? Hvað átti hún
við?« endurtók hún. Hún fann enga hvíld í
rúminu og stóð upp og fór fram f stofuna,
þnngað sem Ingibjörg hafði verið borin. Tungl-
ið gægðist fram milli skýjanna, lýsti upp
stofuna og varpaði nábleikum geislum á and-
lit hinnar látnu. Ragna beygði sig niður að
henni og hvíslaði: »Hvað áttirðu við? Hvað
áttirðú við?« Hénni fanst Ingibjörg btosa