Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 54

180
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þá stundina, því varð ekki neitað. Hákon kom
á eftir henni, hljóðari og þungbrýnni en vana-
lega.
Ragna stóð upp og gekk í áttina til þeirra,
en Inga gekk fram hjá henni, og lét sem hún
sæi hana ekki.
Ragna dróg sig hálfforviða í hlé, því hún
vissi ekki til að hún hefði gert neitt á hluta
Ingu. Raunar vissi hún að ríka og fagra heima-
sætan var dramblát, en þessu líka framkomu
hafði hún aldrei sýnt áður.
Vinnukonurnar hvískruðu í hálfum hljóð-
um og smáhlógu. Karlmennirnir höfðu allir
setið að verki, nú hættu þeir sem fljótast og
horfðu ýmist á Rögnu eða Ingu og hlógu.
Hákon studdi annari hendinni fast á borðið,
og Ragna sté rokkhjólið með ótrúlegum hraða,
svo bandið varð gróft og snurðótt.
^Pökk fyrir sætið, sem þú býður mér, Há-
kon, það er hægt að sjá að eg er kærkominn
gesturl* sagði Inga og settist niður.
Hákon svaraði engu.
»Erindislaus er eg ekki komin hingað. —
Á annan í páskum verður skemtisamkoma hjá
okkur á Grenistað, og hverju mannsbarni í
sveitinni verður boðið. Við vonumst eftir að
þú komir, Hákon, — ef þú færð leyfi til
þess! I!« Hún leit háðslega til Rögnu. »Og
báðir húskarlar þínir og vinnukonurnar, Sig-
ríður og Anna, ættu að koma. — Jæja hvaða
svar á eg að færa pabba?«
Hákon krepti hnefana svo fast, að brakaði
í liðamótunum.
»Pökk fyrir boðið, eg er ekki vanur að
sitja heima við þesskonar tækifæri.*
»Og fólkið þitt!«
»Piltarnir geta fengið leyfi til að fara, — en
hvað stúlkunum viðvíkur, ræður Ragna, því
hún er bústýran, geti bún komist af án þeirra,
mega þær að sjálfsögðu fara.«
Ragna hætti að spinna.
»Eg er sjálf ekki nema vinnukona, og get
því vel gjört það, sem gjöra þarf. Anna og
Sigríður mega mín vegna fara.« Svo hélt
hún áfram að spinna í ákafa, og var jafnróleg
að sjá, sem hjartað slægi ekkert örara en vana-
lega.
Inga kvaddi og Hákon fylgdi henni til dyra.
Ragna stóð eigi upp en þeytti rokkinn af kappi.
Um kvöldið, er Hákon kom heim, sat hún enn
við rokkinn, jafnróleg og ekkert hefði ískor-
ist, og engum hefði getað komið til hugar, er
leit brosið á vörunum og glaðlega svipinn á
andliti hennar, að í hjarta hennar ólgaði haf af
niðnrbældum sársauka.
Hákon var þungur á brún. Hann gekk hljóð-
Iega inn í stofuna og varaðist að líta framan
í Rögnu, — hann skorti einurð til þess. Við
vinnufólkið var hann all stuttur í spuna. En
þegar Ragna, að vanda, ætlaði að hjálpa föð-
ur sínum í rúmið ýtti Hákon henni þýðlega
frá, leiddi Hans gamla sjálfur inn í svefn-
herbergið og var þar uns gamli maðurinn
sofnaði.
Samkomudagurinn rann upp, Ragna léysti
vinnukonurnar frá störfum þeirra, strax um há-
degi. Og sín á milli töluðu þær mikið um,
hve Ragna væri þeim góð og eftirlát húsmóð-
ir. Ragna vann af kappi allan daginn, og kom
ekki inn í stofuna fyr en alt fólkið var komið
af stað.
Hákon sá hún ekki, því hann hafði brugð-
ið sér í kaupstaðinu daginn áður, og var ekki
enn kominn heim. »Skyldi hann nú ekki verða
kyr í kaupstaðnum og hætta við að fara á sam-
komuna?« kom Rögnu ósjálfrátt í hug, og
glaðnaði eigi alllítið yfir henni við þá til-
hugsun. — En nokkrum augnablikum síðar
heyrði hún hófadyn og bjölluhljóm, og Hák-
on kom inn.
Ragna flýtti sér að mjólka og skamta hon-
um. Skömmu síðar ók hann aftur á stað með
flughraða, til að verða ekki of seinn á sam-
komuna. Pegar Ragna heyrði að hann var
farinn, tók hún ljóskerið, og gekk fram í bæ-
jardyrnar. Hákon leit við, og sá hana horfa
á eftir sér, náföla í andliti. Ljósið varpaði ein-
hverjum annarlegum blæ yfir hana, — og ó-
sjálfrátt reikaði hugurinri til næturinnar við
kistu móður hans. Svo sló hann í .hestana