Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 57

SNJÓKÚLAN.
183
»Hérna, hitti hún! HérnaU sagði hún hátt,
og var röddin líkust niðurbældu kvalaópi.
Hákon stóð eitt andartak eins og þrutnu-
lostinn yfir gjörðum sínum. Svo þaut hann í
áttina til hennar, en hún bandaði honum frá
sér með hendinni, eins og hún væri hrædd
við hann, og hljóp niður brekkuna og ofan
að klettinum, eins og hún ætlaði að steypa
sér fram af honum. í sama bili heyrðist rödd
föður hennar, er gengið hafði út með Hall-
varði, til að kalla á unga fólkið heim. »Ragna
hvar ertu?»
»Rödd hans vakti hana tii veruleikans aftur.
Hún nam staðar, leit aftur fyrir sig, og
kom þá auga á Hákon rétt hjá sér, náfölan,
með skelfingarsvip. Hann gekk nær henni.
• Hún hörfaði undan og sagði með titrandi
röddu.«
>Eg elskaði þig svo heitt, Hákon, að hefði
klelturinri hrunið um leið og við rendum okk-
ur fram af honum, skyldi eg glöð hafa látið
hann merja mig í sundur og þolað fagnandi
allar kvalir þvf samfara, hefði eg aðeins getað
frelsað þig með því, — Pín vegnn Iá við, að
eg hætti að hugsa um vesalings föður minn
blindan. — Nú er sá tími liðinn. — Snjókúl-
an áðan helmarði hjarta mitt, það var dauða-
skot ástar minnar og allra hlýrra tilfinninga.«—
Hún dró hringinn af fingri sér. — »Hérna er
hringurinn hennar móður þinnar. Jafnvíst og
það er, að eg sé þennan hring aldrei framar,
svo er og það, að hér skiljast vegir okkar að
fullu og öllu. Og þótt þú lægir á hnjánum
fyrir framan mig, og bæðir mig grátandi um
fyrirgefningu, og að verða konan þín, mundi
það ekki breyta ákvörðun minni.«
Hún þeytti hringnum langt út á ána og gekk
svo brott. Hákon stóó eins og steingjörfingur
og starði út á ána náfölur í framan.
Ragna tók í hönd föður síns og hálfdró
hann á brott með sér. Fólkið starði á effir þeim,
uns þau hurfu sjónum þess. lnga varpaði önd-
inni léttilega, er þau voru komin á hvarf, og
fleygði fram gamanyrói, en enginn tók Undir.
Gleðin var horfin, og þögull og hljóður eins
og líkfylgd gekk allur hópurinn heim í Birki-
dal.
Ragna leiddi blindingjann og hraðaði sér sem \
mest hún mátti. Hún skýrði honum frá sorg
sinni og öllum atburðum. Honum var það ljóst,
að óumflýjanlegt væri að þau færu alfarin frá
Argarði sama dag. Hann stundi þungan.^Hann
var farinn að venjast rólega lífinu og þægind-
unum, og hann kveið sárt fyrir því að lenda
aftur í helklóm hrakninganna, og verða á ný að
flækjast um sveitirnar sem fyrirlitlegur hús-
gangur.
Þegar heim kom, fór Ragna úr sparifötum
Ingibjargar og för í fatagarrna, sem hún átti sjálf
og hafði unnið fyrir. Hún lét alla hluti á sinn
stað. Hún skildi jafnvel eftir sálmabókina —
fermingargjöfina frá Hákoni, sem nafn hennar
var letrað á. Hún ætlaðist til að bókin minti
hann á eigandann, sem þá yrði fjærverandi.
Hún fór að leita að gamla sieðanum þeirra,
og fann hann loks út í eldiviðarkofanum; en
Sámur var orðinn of gamali og slitinn til þess
að hann gæti dregið hann lengur. Hún ók
honum sjálf og leiddi föður sinn. Sámur lötr-
aði á eftir. — Hún sneri sér við og leit með
harmþrungnu augnaráði gamla heimilið sitt í
síðasta sinn.
Hákon fylgdist með hinu fólkinu heim að
Birkidal. Hann gekk eins og í leiðslu, eins
og hann hvorki heyrði né sæi. Það varaðeins
iíkaminn, sem gekk þar áfram, en sálin hafði
farið burt með Rögnu.
Inga hnipti í hann. »Þúvarst, svei mcr, hitt-
inn, Hákon.«
»Og svo fylgir þú kúlunum svo vel eftir!«
bætti önnur við.
Það var sem Hákon vaknaði af draumi og
hann svaraði stygglega:
»Þú ættir að skammast þín fyrir aðgjörðir
þínar, Inga, því að af þínum völdum lleygði
eg kúlunni.« Hann sneri sér snúðuglega f’á
þeim og gekk hratl aftur þangað, sem hann
hafði kastað snjókúlunni og út á ísinn á ánni.