Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 60

186
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hljóp fram í kinnarnar og bakið réttist. Með
unglegum hreyfingum vatt hún sér fram að
gestastofunni, skipaði að bera sjúklinginn
þangað og leggja hann í besta rúmið, sem til
var á bænum, Hún greip hendur sjúklingsins
þrýst þeim að hjarta sér og hvíslaði með
skjálfandi röddu:
»Hans! — Hans! — Rannig útlítandi kem-
ur þú aftur til foreldra þinna.«
Ragna horfði undrandi á gömlu konuna og
skildi hvorki upp né niður í þessu öllu, en
læknirinn greip hönd hennar og Ieiddi hana
burt frá rúminu, hana sá óðara að hér var
móðir, sem aftur hafði fundið glataða soninn.
Hughraustur og vonglaður, með æsku og
heilbrigði til fylgdar, hafði Hans hrakist þaðan,
— gamall, veikur og blindur kom hann þang-
að aftur, og þó þekti móðirin hann óðara.
Faðirinn getur í reiði sinni rekið son sinn úr
húsum sínum, en móðurhjartað fylgir honum
hvert sem hann fer, og engin breyting megn-
ar að gjöra hann óþekkilegan gagnvart því.
Þungir dagar voru það, sem nú byrjuðu.
Faðir og sonur börðust báðir við dauðann,
það Ieit út fyrir, að gamla konan hefði fengið
nýjan kraft til að bera sorgarbyrði sína. Ragna
varð óðara uppáhald gömlu konunnar og hvert
sinn, er hún leit á hana, glampaði gleðin í aug-
um hennar. Og Rögnu þótti eigi síður vænt
um öinmu gömlu, og studdi hana í lífsbarátt-
unni eftir megni,
Kristjaníulæknirinn fékk litla hvíld um sum-
arið, hann stundaði sjúklingana með óþreytandi
dugnaði og þoli. Pór gamli hafði lengi verið
við rúmið vegna sorga og iðrunar. Pegar
svo sonur hans, sem heima hafði verið skaut
sig óviljandi til bana, lagðist hann algjörlega
í rúmið og Iá við dauðans dyr. En með
aðstoð læknisins, rétti hann aftur við.
Heimilissólin skein glatt á Hans, vermdi
og hrakti alla dimmu, köldu skuggana á brott.
Smám saman vann ástin sigur yfir dauðanum,
og nú vissi hann að þau Ragna þyrftu aldrei
framar að Iíða nauð, allar g^mlu og myrku
minningarnar voru horfnar í haf fortíðarinnar.
Aðeins ein björt minr.ing frá þeim tímum lifði,
það var dóttir hans. — Hann þrýsti hönd
hennar innilega, og þakkaði guði fyrir, að hann
eftir skipbrotið hafði leitt þau í trygga höfn.
Hvíldartími læknisins var liðinn. S,úklingar
hans í Kristjaníu biðu eftir honum, og Rór
og Hans voru úr allri hættu, svo að þeirra
vegna var honum óhætt að fara, Ast og þakk-
læti fylgdu honum til dyra, og að ári liðnu
mundi von og gleði bjóða hann velkominn,
aftur, því áður en hann fór, hafði hann rann-
sakað augu blindingjans, og lofað, með guðs
hjálp, að gefa þeiin Ijósið aftur.
Meðan feðgarnir lágu veikir, hafði Ragna
enga tilraun gert til að grenslast eftir fortíð
föður síns. Henni fanst guð hafa gert eitt-
hvert kraftaverk til að frelsa þau, —•. þau
höfðu fund'ið hjálp, heimili og ást, einmitt það,
er þau þörfnuðust mest. Hún tók á móti
þessari guðsgjöf án þess að spyrja hvernig
hún kom, en nú, þegar báðir sjúklingarnir
voru komnir á fætur, gægðist forvitnin fram
úr hugskoti hennar, og hún fékk henni full-
nægt.
Rað var ekki dæmalaust að ungir menn yrðu
fyrir svipuðum örlögum og Hans. — Hann hafði
elskað heitt og innilega og verið elskaður aflur á
mót!, en sú, er vann ást hans, var bláfátæk vinnu-
stúlka á heimili föður hans. Pór gamli rak stúlk-
una á brott, með harðri hendi, og skipaði syni
sínum að gleyma. En Hans var ekki einn
af þeim, sem fljótir eru að gleyma. Ast hans
var svo heit og djúp, að hann gat ekki upp-
rætt hana, og það sagði hann föður sínum.
Svo varð endirinn sá, að Hans var rekinn á
brott á eftir unnustu sinni, því Pór gamli átti
tvo syni eftir þrátt fyrir það.
Hans fann óðara unnustu sína, og stuttu
á eftir voru þau vígð í hjónaband. Pau unnu
baki brotnu fyrir lífinu, og svo fæddi kona
hans honum dökkhærða stúlku, það olli þeim
ósegjanlegrar gleði, en hálfum mánuði síðar
dó móðirin. Pað var þungt högg á Hans, og nú
þrengdi fátækt og sorg að honutn jöfnum höndum,
en enn sem komið var, bar hann byrðina létti-