Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 62

188
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
aflur, en þrátt fyrir það yngdist hann dag frá
degi. Bogna bakið réttist, gangurinn varð ör-
uggari og höndin þróttmeiri. Aðeins einstaka
angurvær skuggi leið af og til yfir enni hans
og minti á blinda brýningamanninn, — en
hljómblíðu, angurværu röddinni hélt hann ó-
breyttri, eins og minning frá liðna tímanum.
Búinu stýrði hann af mikilli fyrirhyggju og
kappi, svo að öldungurinn, faðir hans, gat
nú lifað í ró og næði, það sem eftir var æf-
innar. Hann hafði nú fundið þann er tekið
gat við af honum, og fullkomnað æfistarf hans.
Heimili gömlu hjónanna hafði til margra
ára verið gleðisnaptt, en nú átti lífið aftur að
fara að byrja, þar með veislum og öðrum
gleðskap, og enginn skyldi verða .útilokaður
frá þeim veislum, sem haldnar yrðu Rögnu
vegna.
Afi gamli brosti ánægjulega í kampinn, er
hann hugsaði um alla ríkismannasynina, er
kæmu þangað, — hannf hafði jafnvel boðið
sumum úr fjarlægum sveitum, — Ragna skyldi
fá að velja úr jafnmörgum biðlum eins og
hún væri konungsdóttir.
Veisludagurinn rann upp, með dans og
allskonar gleðskap. Gleðin hafði lengi verið í
fjötrum hjá þeim, en nú átti hún að fá frelsi
í fylsta mæli.
Fyrrum hafði Ragna staðið utan við glugg-
ana á danssölunum og horft á, með brennandi
þrá í hjartanu eftir gleði og skemtun, — en
nú var engin stúlkan í sveitinni, er dansaði eins
mikið og hún. Karlmennirnir þyrptust í stór-
hópum um hana.
Einn af efnilegustu yngri mönnum í sveit-
inni bauð henni upp í þriðja dansinn það kvöld.
Hún var hálfhrædd við hann og brennandi
augnaráðið hans, en eldurinn í augum hans dó
út í ískuldanum, er hann mætti í augum henn-
ar, það fann hann vel.
»Pú ert einkennileg stúlka, Ragna, — mað-
ur ætlar að frjósa í nálægð þinni, það mætti
ætla að þú værir úr tómum ís,« sagði hann.
»Pá ættirðu að forðast að vera nærri mér,
eg bað þig ekki að dansa við mig,« sagði hún
kuldalega.
»Eg óttast þig ekki, Ragna, — þú veist að
eldurinn getur brætt ísinn. Mér fellur þú svo
mæta vel í geð,« sagði hann og leit djarflega
í augu hennar.
»Pú ættir að forðast mig, piltur minn, eg
er víst án hjarta og ti!finninga,« sagði hún og
ætlaði að komast burt frá honum, en hann
hélt henni fastri. Hann studdi hönd sinni á
hjartastað hennar og mælti: »Hjartalaus stúlka
er einkis verð, — en hvað slær svo títt undir
hönd rninni?*
Hún vatt sér frá honum og sagði hátt og
skýrt; *Snjókúla/« Pað dimdi yfir svip henn-
ar um leið og hún sagði þetta, og gleðin hvarf
úr augunum.
Hans gamli var sá eini, er skyldi merking-
una í þessu orði hennar. Hann stóð skamt
frá og skrafaði við föður piltsins, — þegar
hann heyrði orðið, hrökk hann við, það hafði
snert hjarta hans.
Upp frá þessum degi kom hver biðillinn
á fætur öðrum til Rögnu, en hvorki fortölur,
bænir né harðyrði breyttu ásetning hennar,
hún vildi ekki giftast, þannig leið ár eftir ár.
»Hún kemur aftur,« hafði Hákon sagt við
sjálfan sig daginn, sem þau fóru frá Argarði
Hans og Ragna. »Hún kemur aftur. Hjarta
hennar hefir orðið hér eftir, og hún kemur að
sækja það.«
En mánuður leið eftir mánuð svo að
Ragna kom eigi. Hákoni Ieið illa. Hann vildi
finna frið og gleði, og leitaði þeirra þar sem
það sístvar; í veitingaknæpum og útsláttarsöm-
um félagsskap. En einmitt þar sem gleðin var
á hástígi var sorgin mest, og þar sem flestir
voru samankomnir fanst honum hann vera
einmana og yfirgefinn. Hann fann, að hann
gat ekki lifað þessu lífi til lengdar, og kæmi
Ragna eigi, yrði hann að leggja af stað og leita
hennar, það hlaut að verða létt verk að rekja
slóð hennar. Hann lagði svo af stað að heim-
an til að leita hennar, en hvar sem hann fór,