Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 63

SNJÓKÚLAN.
189
voru spor hennar horfin'og enginn vissi neitt
um þau Hans og Rögnu.
Með vonglöðu hugrekki hafði hann lagt af
stað, þreyttur og kvíðandi, eftir sár vonbrigði,
kom hann heim aftur. Hann dróg sig í hlé og
skifti sér hvorki af ungum né gömlum. Ragna
var farin, og gleðin, starfsþráin og krafturinn
var farið með henni.
í fyrstu hafði hann lítið næði á heimili
sínu, félagar hans komu daglega og vildu fá
hann með burt frá heimilinu og draga hann
út í óreglu og svall, en minningin um Rögnu,
varnaði syndinni, eigi síður en gleðinni, aðgang
að hjarta hans, og áður en langt um leið, sáu
félagar hans, að tilraunir þeirra voru árangurs-
lausar og hættu komum sínum þangað, svo
Hákon gleymdist og hann gat i næði lifað með
hugraunir sínar og endurminningar.
Stormurinn æddi í algleiming úti fyrir.
í mörg ár hafði eigi verið þvílíkt hvassviðri,
það þeytti öllu lauslegu með sér; tætti upp
jörðina og þeytti grjótinu fram og aftur. Áin
var eins og hvítfyssandi brotsjór. Snjóskrið-
urnar æddu ofan úr fjöllunum og skoluðu öllu
sem á vegi þeirra varð á brott með sér. Storm-
urinn hristi trén í tryllingi og væru þau gömul
og feyskin, rikti hann þeim upp með rótum.
Enginn treystir sér út í ofveðrið, — þeir
kusu heldur að sitja inni í hlýjum herbergjun-
um. Hákon starði út um gluggann. Hann hló
þegar stormurinn hristi húsið sem mest. Hon-
um fanst að það mundi verða ágæt skemtun,
ef þakið fyki af húsinu. Hann sá að ofviðrið
greip heljartaki í gamla grenitréð, en stofn
þess var rótfastur, svo það gaf ekki eftir. En
kári vildi enga mótspyrnu þola í dag. Hann
þreif í það tröllauknu taki í annað sinn, og
nú þoldi það ekki mátið, en rifnaði upp með
rótum og sentist langar leiðir. Hákoni fanst
sorgin taka sig síðasta heljartakinu. Hann stóð
upp og rétti úr sér. Hann ætlaði, eins og storm-
urinn, ekki að þola neina mótspyrnu framar.
»í þá áft er stormurinn blæs, ætla eg að
halda,« sagði hann upphátt. »Eg ætla að verða
honum samferða, — ef til vill þekkir hann
betur leiðina en eg.«
Hann kallaði á frænda sinn, er var hjá hon-
um, og fal honum umsjón jarðarinnar. Hann
tók alt það fé, er hann hafði við hendina og
hélt af stað í sömu átt og vindurinn. Ofviðrið
lægði, en hægur andvari vísaði honum veginn,
Hákon fylgdi honum bygð úr bygð, en hvergi
varð hann Hans eða Rögnu var.
Sumarið leið hjá, og veturinn gekk í garð
með kulda og fannkomu, og hvíldarlaust hélt
Hákon áfram eftir leiðsögu vindsins. Hann
hitti margar fagrar meyjar á leið sinni, en
Ragna var eigi meðal þeirra.
»Meðan fæturnir megna að b^a mig, sný
eg ekki heim aftur, því eymd og hegning bíða
mín þar. En hver verður að þola það, er hann
hefir til unnið,* sagði Hákon kvöld eitt í októ-
ber. Hann nam staðar fyrir framan lítið gestgjafa-
hús, þar hvíldist hann um nóttina. Daginn eftir
ætlaði hann aftur af stað.
Regar morgna tók blés vindurinn í sömu
átt og hann hafði komið úr.
»Dutlungafullur og óáreiðanlegur er storm-
urinn, hann er eins og huldumeyja, er tælir menn
afvega, — en úr því eg hefi valið mér hann
fyrir leiðsögumann, verð eg að fylgjast með hon-
um,« tautaði hann, og hélt svo til baka sömu
leið og hann hafði komið.
Veður var allhvasst þann dag, fannkoma
nokkur og nærri eins dimt og um hánótt, þrátt
fyrir það hélt hann ósleitilega áfram.
Myrkrið skall á fyr en ugði. Regar langt
var liðið á kvöldið, hafði hann engan hvíldar-
stað fundið. En alt í einu lygndi, snjórinn féll
máttlaus til jarðar, — loftdansi hans var lokið.
Hákon stóð á vegamótum og var i efa
um, hvora leiðina halda skyldi, því enginn
andvari leiðbeindi honum, hann tók upp vasa-
klút sinn og breiddi úr honum sem væri hann
segl, en hann bærðist eigi. Hákon stappaði
fætinum í jörðina og hrópaði í reiði:
*Lélegur Ieiðsögumaður hefir þú verið, eg