Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Síða 64

190
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
treysti þér ekki framar, far þú þína leið eg
fer mína.«
Hákon stóð litla stund og horfði niður
fyrir fætur sér. Svo leit hann. upp hóf aug-
un mót himni og varð litið á svolítinn lieið-
ríkan blett beint upp yfir honum, er hvarf óð-
ara aftur. Það hafði birt sem snöggvast, og sú
birta hafði einnig lýst upp hjarta Hákonar.
»Vindurinn heldur í þá átt, er drottinn vísar
honum,* sagði hann við sjálfan sig, »sama
vil eg gjöra. Guð mun vísa mér rétta leið og
hjálpa mér að finna þá, er eg leitaað.* Hann
bað stuíta bæn og hélt svo rólegur áfram, þetta
var í fyrsta skifti, er hann hafði ákallað Guð
sér til hjálpar, og hann þóttist viss um.'að nú
mundi fara að rætast úr fyrir sér.
Fannkoman óx með geysihraða. Rað var
orðið svo dimt, að eigi sáust handaskil. Hákon
vissi eigi hvort hann gekk enn eftir veginum,
eða hann færi yfir vegleysur. En þótt dimt
væri í veðri var bjart í hjarla hans, — og
hann hélt vonglaður áfram með vissu um
sigur.
Alt í einu heyrði hann hljóð, líkast og í
viðarhöggi. Hann gekk á hljóðið og nam svo
staðar fyrir framan dyrnar á útihúsi nokkru.
Daufa Ijósglætu lagði út um dyrnar. Hákon
opnaði þær og gekk inn.
Maður stóð þar inni og klauf brenni og
söng jafnframt með harmblíðum og angurvær-
um róm.
»Gott kvöld,« sagði Hákon. »Eg má vera
hamingjunni þakklátur fyrir að eg heyrði högg
þín, ella hefði eg að líkindum mátt liggja úti.«
Maðurinn, er brennið klauf, hrökk við, er
hann heyrði rödd Hákonar, svo hann misti
niður öxina. Hann gekk hratt í áttina til Há-
kons, en nam svo staðar á miðri leið og sagði
með annarlegri röddu:
»Vertu velkominn, ókunni maður, til húsa
vorra, heill af húfi úr óveðri þessu.«
Pessa rödd þekti Hákon vel, hann gekk
nær manninum og virti hann fyrir sér við
Ijósglætuna frá Ijóskerinu, en þá sá hann í brún
augu, er horfðu djarflega á hann. Hákon stundi
þungan.
»Gjörðu svo vel og koma inn í bæinn,
brenniskemman er ekki ætluð lianda Iangferða-
mönnum.«
Hákon fylgi manninum eftir inn í bæinn,
Hjarta hans sló ört af eftirvæntingu. Hann var
óstyrkur á fótunum. Óljóst hugboð hafði gripið
hann.
Rað var niðamyrkur í herbergi því, er þeir
komu inn í, en það brast og gnast í brenn-
inu í arininum og varpaði daufum Ijósgeislum
á ofurlítinn blett af gólfinu, þangað gekk Há-
kon inn.
»Gott kvöld,« sagði hann.
»Gott kvöld,« svöruðu tvær raddir í einu,
lágt óp heyrðist. Svo varð þögn.
»Hvaðan kemur þú í þessu voða veðri?«
spurði gamall maður, er sat í hægindastól hjá
arininum.
»Veðrið er fullgott handa þeim, sem eigi
á betra skilíð. — Eg kom eiginlega með vind-
inum,« svaraði Hákon.
»Með vindinum? Eg skil þig ekki,« sagði
gamli maðurinn og stóð upp af stólnum.
»Pví get eg trúað! — Eg skil mig stund-
um ekki sjálfur,« svaraði hann.
Meyjan, er sat í arinkróknum, dró skýluna
niður á andlit sér og færði sig lengra inn í
dimmuna.
»Hafi vindurinn leitt þig hingað þá vertu
velkominn,« sagði nú Hans.
Hákon settist einnig við arininn og geisl-
arnir, er eldurinn varpaði frá sér, féllu á hann
og Iýstu upp andlit hans. Hann sneri sér að
manr.inum, sem fylgt hafði honum inn í her-
bergið og mælti:
»Þ.ú munt eiga bróður, sem er blindur?«
»Hans svaraði með óstyrk í rómnum: »Eg
er eini sonurinn hér á bænum.«
Ragna beygði sig áfram til að geta séð
framan í andlit aðkomumanns. Hún var svo
köld og róleg að ætla mætti að hjarta hennar
væri aðeins ísklumpur. Naumast þekti hún
sjálfa sig. Hún óþhaði varirnar eins og hana