Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 65

SNJÓKÚLAN.
191
langaði til að segja eitthvað, en orðin dóu á
vörum hennar.
»Er eg likur nokkrum blindingja, sem þú
hefir séð?« spurði Hans.
»Já, — blindum brýningamanni, sem eg
hefi árangurslaust leitað að meira en ár.«
»Hversvegna leitarðu hans, eru ekki nógir
aðrir til að brýna?«
»Jú, — en enginn, sem mér féllu jafnvel ígeð.«
»Og hefurðu leitað hans meir en ár?«
»Eg hefi leitað hans og spurt eftir honum
sfðan hann fór brott af heimili mínu, með
dóttur sína.«
»Svo hann átti dóttur?« rödd Hans skalf
lítið eitt.
»Jú, og hana verð eg að finna og fá heim
aftur, — því eg elska hana.«
»Fátæka flökkustelpu?* röddin varð kuldaleg.
»Eg tek hanafram yfir allar ríkismannadætur.«
»Þannig hefurðu eigi hugsað, er þú lést
hana fara af heimili þínu?<
»þá var ást mín eigi nógu öflug til að
þola hæðni og sáryrði, — en hún hefir marg-
faldast síðan,« svaraði Hákon.
»Par sem háð og spé hafa yfirtökin, þar
verður ástin rekin brott með svipuhöggum.«
»Eg vissi þá eigi hvað ást var, en síðan
hefi eg lært að þekkja hana, og nú veit eg,
að eg get ekki Iifað án Rögnu, þessvegna leita
eg hennar.«
»Og hefurðu ekkert frétt til hennar?*
»Nei, — og þó er eg búinn að fara bygð
úr bygð, um þveran og endilangan Noreg. En
eg skal halda áfram að leita hennar, þar til eg
verð gamall og gráhærður, eg fer eigi heim
aftur án hennar.*
»En ef nú einhver ríkismannssonurinn hefði
nú hitt hana og verið hygnari en þú, — svo
að hún væri nú kona hans?«
»Þú þekkir ekki Rögnu, þessvegna er vork-
unn þó þú segir þetta. — Hún hefir unnað
mér frá því að hún var svolitii stelpa. — Hún
hefir gefið mér hjarta sitt, og Ragna tekur það
eigi aftur, sem hún einu sinni hetir gefið, —
hún mun biða mín, þó það verði í 50 ár.«
»Eg held þú sért farinn að vita hvað ásl
er,« sagði Ragna blíðlega og stóð upp.
Rödd hennar snerti einhvern streng í hjarta
hans, minningastrenginn, — og þó var rödd-
in e>gi lík þeirri, er hann hafði þekt.
Hann stökk upp af slólnum oggekk til hennar.
»Hvað heitir þú, stúlka!« röddin skalf af
eftirvænting«u.
»Snjókúlan er eg kölluð hérna í sveitinni,«
rödd hennar varð kuldaleg.
• Snjókúlan! Það er einkennilegt natn! Hvern-
ig hlaust þú það?«
»Eg.var einusinni fátæk, en drambsöm af
hamingju minni, því eg trúði á ástina. Þá hæfði
snjókúla hjarta mitt. Hamingjan hvarf og lifs-
vonin þvarr. Ekkert varð nema snjókúlan í
hjarta mínu, og hana gat hvorki auðurinn né
heimilið þýtt. Því er eg altaf kölluð snjókúlan
— mér hæfir eigi annað nafn.«
í sama bili heyrði hún niðurbældan grát
rétt hjá sér, tveir armar vöfðust utan um hana, og
rödd, sem hún þekti svo vel hvíslaöi lágt: Ragna,
Ragna! — Loksins hefi eg fundið þig aftur.«
»Nei, Ragna er dauð, — en snjókúlan lifir,«
sagði hún upphátt, en með gráthljóð í röddinni.
»Nei, Ragna lifir. Það er snjókúlan, sem
verður að bráðna í hjarta þínu. Ef áslin getur
aðeins hatað, en hvorki gleymt né fyrirgefið,
þá er lífið einkisvirði. — En þú ræður gjörð-
um þínum, — eg verð hér kyr, — sem vinnu-
maður ef eigi vill betur til, — eg fer ekki
héðan án þín.«
»Ragna er ekki lengur flökkustelpa, — sem
giftist vinnumönnum, hún er sonardóltir mín
og ríkasta gjaforð sveitarinnar,« sagði öldung-
urinn og færði sig nær þeim.
»Eg hirði ekkert um auðinn, eg vil bara
hafa hana sjálfa, — og hún skal verða mín,
ef eigi með góðu þá tek eg hana með valdi.«
»Guð minn góður! — Hverskonar náungi
er þetta, sem kominn er hingað,* veinaði
amma gamla, en Hans neri saman höndunum
himinlifandi, en mælti þo ekkert.
»Það sem þú af vesalmensku hryndir frá
þér, geturðu ekki tekið aftur með valdi,« sagði
Ragna rólega.
»nstin er vald, — eg hertek þig með ást.«
»Eg hefi svarið, að stíga aldrei framar fæti
mínum í Árgarð.«
»Þá verður hann handa syni okkar, — eg
flyt hingað til þín.«
»Það geturðu,« sagði Hans. »íJað kæmi
sér vel, því okkur vantar ungan og hraustan
mann til að stýra búinu, og Ragna giftist al-
drei öðrum hvort sem er, — hvað segir þú
til þess, barnið mitl?«
»Þiun vilji fær ávalt framgang hjá mér,
pabbi. — Nú fyrst skil eg orð Ingibjargar sál-
ugu. »Vertu góð við Hákon, Ragna mín.«
ENDIR.