Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 66

192
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Hetjan í Klondyke.
Eftir /ack London.
Síðari hluti.
1. KAFLI.
Pað vakti enga eftirtekt eða aðdáun, þótt
Elam Harnish öðru nafni Lofteldur, kæmi til
San Francisco. Pað var ekki einasta að hann
hefði gleymst þar, heldur og í Klondyke að
mestu leyti. Heimurinn hafði nú hugann við
annað, og æfintýra viðburðirnir í Alaska, voru
nú orðnir gömul saga eins og spanska stríðið.
Aðrir viðburðir fyltu hugi manna, því svo mátti
að orði kveða að daglega kæmi eitthvað fyrir,
sem hrifi til sín athygli fólksins, en koma Harn-
ish til Francisco, var þó ekki eitt af því, og
henni var enginn gaumur gefinn. Pað, að eng-
inn virtist kannast við hann, varð þó eigi ann-
að spori á metnaðargirni hans. Hann fann til
þess, að hann hefði ekki verið neitt smámenni
f spilinu, sem spilað var norður í heimskauta-
löndunum og verið til flestra mála kvaddur
þar norður frá, og nú hafði hann þó ráð á ellefu
miljónum. Eigi að síður vakti koma hans til
San Francisco ekkert athygli og það kom inn
hjá honum þeirri hugsun, að hjer mundi hann
verða að taka þátt í miklu stærra spili en áður.
Hann fékk sér bústað í gistihöll hins heil-
aga Francis og spurði einn af hótelþjónunum
þar um hagi lians, sem hafði þær afleiðingar,
að hans var getið í blöðunum daginn eftir.
Elam Harnish var þó hinn spakasti og glotti
aðeins að því, hve lítill gaumur honum var
gefinn. Hann fór svo að reyna að kynnast fjár-
málamönnum. borgarinnar og hinum ríkjandi
stefnum og straumum þar, en fór að öllu hægt
og gætilega. Það jók honum ei lítið þrek og
áræði, að hann átti þessar ellefu miljónir, en
auk þess var hann frá náttúrunnar hendi gædd-
ur bæði þreki og sjálfstrausti. Alt skrautið, auð-
urinn og valdið, sem hann fann að var utan
um sig, gerði hann því ekkert undrandi. Hann
líkti þessu við óbygðir, sem hann yrði að læra
að komast í gegnum, yrði að taka eftir öllum
sólmerkjum, torfærum og komast að því hvar
helst væri fanga von, en forðast þá staði, þar
sem ekkert væri að hafa. Eins og áður fyr,
sneiddi hann sig fremur hjá kvenfólki, því
honum stóð stöðugt beygur af þessum kvikulu
verum, sem hann þó í krafti miljóna sinna,
mundi hafa átt hægt með að hæna að sér. En
eigi að síður fóru þó stúlkurnar að veita hon-
um eftirtekt og þá aftraði karlmenskuhugurinn
honum frá því að láta þær verða óttans varar,
svo hann kom einarðlega og frjáls fram gagn-
vart þeim. Pað var ekki einasta ríkidæmi hans,
sem stúlkurnar komust brátt á snoðir um, sem
dró þær að honum, heldur hitt miklu fremur,
að hann var fríður sýnum og kempulegur á
velli og átti fáa sína líka að líkams atgjörfi.
Hann var enn unglegur, ekki meir en hálf fert-
ugur að aldri, augun svört og gáfuleg, gang-
urinn fjaðurléttur og allar hreyfingar snöggar
og liðlegar. Alt þetta gaf til kynna, að hann
væri af öðru sauðahúsi, en hin heimaöldu
borgar börn og það vakti eftirtekt margrar
andlitsfagrar yngismeyjar. Hann varð þessa var
og glotti í kampinn, en hann hélt þó á móti
þessari hættu með hugrekki og festu og var hún
þó engu minni, en hættan af kuldanum, vatns-
flóðunum og hungurshættunni norður frá.
Erindi hans til Bandankjanna, var að taka
þátt í því spili, sem menn spila þar, en ekki
spili við kvenfólk. Pessa menn, sem hann
ætlaði að spila við, þekti hann ekki. Fyrstu á-
hrifin, sem þeir höfðu á hann, voru þau, að
þeir væru líkamleg vesalmenni og honum fanst
vera í þeim eitthvað kattaeðli. Hann hitti þá í