Teningur - 01.04.1986, Síða 27

Atvik í eilífðinni
Talað við Tuma Magnússon
Tumi Magnússon er fæddur árið 1957 í
Reykjavík. Hann varð stúdent frá MH
1976 og stundaði nám í MHÍ á árunum
1976—78 en í Enschede í Hollandi frá
1978—1980. Þá tók hann á sig krók og
fór til Spánar að læra spænsku og dvald-
ist í Granada um eins árs skeið. Undan-
farin ár hefur hann búið á Englandi.
Tumi sýndi fyrst árið 1978, en síðan hef-
ur hann sýnt oft, einn og með öðrum,
heima og erlendis. Meðal annars sýndi
hann ásamt öðrum íslendingum í Fodor
safninu í Amsterdam 1983 og einnig í
Malmö konsthall sama ár. Og í Basel í
Sviss 1984. í Nýlistasafninu í Reykjavík
sýndi hann 1985 og vakti sú sýning
nokkra athygli meðal áhugamanna um
myndlist og hlaut auk þess góða dóma
hjá gagnrýnendum. Skömmu eftir sýn-
inguna var Tumi tekinn tali og krafinn
skýringa á framferði sínu. Kaflar úr því
samtali fara hér á eftir.
Viðmælendur, auk Tuma sjálfs, voru:
Gunnar Harðarson, Ingólfur Amars-
son, Kristinn G. Harðarson og Sólveig
Aðalsteinsdóttir.
/ngólfur: Við skulum bara byrja á byrj-
uninni: Af hverju gerirðu svona myndir?
Tumi: Ja, náttúrlega, ef maður er með
pensil og blað, þá kemur eitthvað úr
penslinum.
Krístinn: Hvað finnst þér um gagnrýnina
sem þú fékkst hjá Guðbergi, að þetta
væri hlutaheimur?
Gunnar: Og að ef þetta væru bókmennt-
if væru þær kallaðar á mörkum draums
og veruleika?
Tumi: Er þetta ekki bara klisja sem er
alltaf sögð um bókmenntir?
Gunnar: En nú segir hann þetta af því að
þetta eru hversdagslegir hlutir sem eru
málaðir í sterkum litum.
Tumi: Ég hélt að þetta væri nú bara
brandari hjá honum. Annars er voða
erfitt að vita hvað er brandari hjá honum
og hvað ekki.
Ingólfur: En þessi meginhugmynd sem
kom fram hjá honum, að þetta væri eins
konar leikur með hlutveruleikann, eða
eitthvað svoleiðis, er ekki svolítið til í
því?
Tumi: Mér fannst þetta nú bara
skemmtileg krítík, sko.
Kristinn: Maður sér nú það í myndun-
um, að þessir hlutir koma á óvart þó að
þetta séu venjulegir hlutir. Jafnvel þótt
þeir séu ekki neitt teygðir til eða skrum-
skældir, þá einhvern veginn, kannski lit-
irnir, og bara hvernig þeir eru settir á
myndflötinn.
Ingólfur: Oft fannst mér þetta nálgast
það sem mætti kalla bara einfalda upplif-
un á hlutunum, eins og það sé verið að
leika sér, án þess að það sé kannski saga
eða brandari.
Tumi: Mér finnst það ekki endilega
þurfa að vera saga, eða ég hugsa það
ekki þannig. Ég byrja yfirleitt bara á
einhverjum einum hlut og yfirleitt verð-
ur hann eitthvað öðruvísi en svoleiðis
hlutir eru yfirleitt, af einhverjum ástæð-
um. Mér finnst erfitt að láta svona hlut
standa einan, en ég byrja yfirleitt ein-
hvern veginn svoleiðis, teikna þarna
einn hlut en svo spinn ég eitthvað í kring-
um það.
Gunnar: Vinnan umskapar hlutinn?
Tumi: Ha?
Ingólfur: Mér finnst titillinn á einni
myndinni hjá þér eiga vel við ef maður
hugsar hann ekki of alvarlega, það er
“Atvik í eilífðinni". Mér finnst hann
gæti vel verið nafn á sýningunni í heild,
ef maður tekur “atvik“ í fleirtölu.
Kristinn: Þegar þú ert að vinna myndim-
ar og þú byrjar nteð einn hlut og svo
seturðu hann í samband við eitthvað
annað, bætir við öðrum hlut og svo
framvegis, gerirðu það yfirvegað eða
læturðu það bara ráðast af hendingu?
Tumi: Ég geri það yfirvegað eða þannig,
það er ekki sama hvað er málað.
Kristinn: En með litina?
Gunnar: Pað er einmitt eitt höfuðatriði
við þessa sýningu, það er að segja hvað
liturinn virðist skipta ntiklu máli.
Tumi: Hann gerir það. Hann er, náttúr-
lega, sko, ég tek kannski einhvern einn
hlut, og mála hann, og liturinn er alveg
jafn mikill þáttur í þessari umbreytingu á
hlutnum eins og hvað annað, eins og til
dæmis að taka hlut og setja í samhengi
við annan hlut eða breyta laginu á hon-
um. Ég nota litinn alveg jafn mikið til
þess að breyta laginu á honum eða ekki
endilega breyta honum, stundum kemur
hann bara svona út úr myndinni.
Kristinn: Reynirðu að balansera mynd-
irnar eins og gömlu abstraktmálararnir
gerðu?
25