Teningur - 01.04.1986, Síða 34

eins væmnari liti, þá gæti það alveg gjör-
breytt, það er svo stutt á milli, er það
ekki?
Kristinn: Breyta litunum á þessu, það er
ekki víst að það þyrfti mikið meira.
Ingólfur: Og góð list er oft á mörkunum,
öskutunnujafnvægilist. En mér dettur í
hug ein spurning. Ef við segjum að
myndirnar séu tiltölulega einfaldar í
rauninni, en mundir þú vera hræddur
um að fólk gæti misskilið myndirnar á
ákveðinn veg, eitthvað sem þú myndir
vera hræddur um að kæmist ekki til
skila, að þú yrðir misskilinn út frá ein-
hverju ákveðnu í myndunum?
Kristinn: Hefurðu verið spurður um
hvort þetta tákni eitthvað eða?
Tumi: Fólk hefur oft verið að tala um
einhvem symbólisma, að þetta væru
einhverskonar symbólískar myndir, sem
ég hef alltaf reynt að forðast, eða ég held
þær séu það ábyggilega ekki.
Tumi: Fólk hefur oft verið að tala um
einhvern symbólisma, að þetta væm ein-
hvers konar symbólískar myndir, sem ég
hef alltaf reynt að forðast, eða ég held
þær séu það ábyggilega ekki.
Ingólfur: Að það væri það einna helst,
að fólk myndi reyna að leita að einhverri
symbóh'skri merkingu.
Tumi: Já, mér finnst það ómögulegt,
sko.
Gunnar: En hvað um hluti eins og
myndhverfingar og þess háttar, hluti
sem breytast úr einu í annað eins og
sólarlagið sem breytist í læk eða...
Tumi: Hvað með það?
Gunnar: Og gaffall sem varð að hendi?
Tumi: Skugginn af honum já. Ég hugsa
það bara eins og abstrakt eitthvað...
Gunnar: En hvað þá um að menn fari að
kategórísera þig sem myndhverfinga-
málara?
Tumi: Myndhverfingamálara?
Gunnar: Fantastískan súrrealískan
myndhverfingamálara með symbólska
yfirtóna?
Kristinn: Sjónhverfingamálara!
Ingólfur: Pað er voðalega vinsælt að tala
um súrrealisma.
Gunnar: Ertu súrrealisti?
Tumi: Nei.
Gunnar: Af hverju ekki?
Tumi: Ég bara geng út frá öðrum for-
sendum, ég er ekki súrrealisti, eins og
þeir voru að vinna að í rauninni. Égheld
það sé hægt að sjá súrrealisma í mynd-
unum mínum, en ég vinn ekki út frá því.
Ég lít ekki á mig sem súrrealista. Þá
mundi ég gefa mér svo þröngan ramma.
Krstinn: Súrrealisminn hefur líka á sér
svona intellektúal yfirbragð - kafa í und-
irmeðvitundina, leita í draumum...
Gunnar: Og þú ert hvorugt að gera?
Tumi: Sjálfsagt nota ég undirmeðvit-
undina...
Gunnar: Súrrealistar notuðu undirmeð-
vitundina meðvitað. En draumar?
Kristinn: Nú sér maður Ustamenn sem
nota undirmeðvitundina og drauma al-
veg mjög meðvitað, en eru samt mjög
langt frá því að vera súrrealistar. Svo
það verður eiginlega að vera eitthvað
annað sem gerir þá súrrealista.
Gunnar: Er það þá þessi tenging gjör-
óh'kra hluta? Er það hún sem gerir það
að verkum að þínar myndir verka að
einhverju leyti súrreahskar?
Ingólfur: Meira kaffi?
Gunnar: Það er viss óhugnaður í
súrrealismanum, það enginn óhugnaður
í þínum myndum.
Tumi: Manstu eftir mynd eftir Magritte,
af konu sem er hálfur fiskur og hálfur
maður, það gæti verið eitthvað svipað.
Ingólfur: En það er allt önnur tilfinning.
Kristinn: Allt önnur tilfinning. Mér
finnst þú ekkert eiga sameiginlegt með
súrrealismanum.
Tumi: Nei, er það ekki?
Kristinn: Ekki neinn skyldleika.
Tumi: En súrrealisminn er svo breiður.
Ef það er Dali og Magritte sem eru dæmi
um súrrealista, þá er það mjög sérstætt.
En svo er svo stutt yfir í Dada. Það eru
vissir hlutir í þessu hjá mér sem er hægt
að kalla súrrealisma ef maður vill.
Gunnar: Vissir hlutir segirðu?
Tumi: Lækurinn sem rennur undir
brúna.
Gunnar: Er það ekki frekar myndhverf-
ing? Tengist þetta ekki meira skáldskap
og lýrík heldur en erlendum ismum?
Tumi: Það er náttúrulega hægt að segja
allt um myndirnar mínar. Það er hægt að
kalla þær súrreahskar að einhverju leyti,
ljóðrænar, konseftlegar.
/ngólfur: Þú ert sem sagt ekkert mikið
gefinn fyrir skilgreiningar á þessu?
Tumi: Nei, ég...
Kristinn: Ef það væru einhver tengsl við
súrrealismann, þá væri það kannski De
Chirico einna helst.
Ingólfur: I andrúmslofti, já, kannski, en
það sem ég finn kannski svohtið er flúx-
us tilfinning í sumu og ákveðna fágaðri
tegund flúxus sem byggir kannski ekki
alveg eins augljóslega á hefðbundnum
leikjum. Ég gæti þess vegna, sem dæmi,
séð alveg ákveðna hliðstæðu milli sumra
assemblage verka hjá George Brecht og
hluta úr þínum myndum, eitthvað órætt
samband á milli hlutanna, bara að það
skuli vera, á svipaðan hátt, þó að mynd-
irnar séu gerólíkar.
Kristinn: Líka viss tegund af konseftúal
list, að byggja verkin upp á því að stilla
ljósmyndum eða hlutum inn í herbergi,
stilla þeim upp. Það er ekkert rökrænt
samhengi á milli þeirra, myndimar
mynda svona spennu sín á milli, ekki
beinlínis andstæður, en það er einhver...
Ingólfur: Díalógur, samband...
Gunnar: Ef við víkjum nú að öðm: því
sem er að gerast í listalífinu á Englandi.
Geturðu sagt okkur eitthvað frá því?
Tumi: Það sem ég hef séð af listinni í
Englandi? Ég hef séð aðallega tvenns
konar list, sem er annars vegar konseft,
t. d. Richard Long og kringum það svona
náttúrukonseft. Og svo finnst mér líka
vera Tony Cragg línan.
Kristinn: Breski nýi skúlptúrinn.
Tumi: Skúlptúr sem er t.d. relíeff og alls
konar uppstillingar á hlutum, málaðir
o.s.frv.
Gunnar: Eru Bretar þá meira í því sem
tengist skúlptúr en málverki?
Tumi: Ég hafði svo htil tækifæri til að
fara á sýningar, ég hafði t.d. ekkert séð
af ýmsu yngra fólki.
Kristinn: Það er þessi nýi enski skúlptúr
sem hefur tröllriðið heiminum.
Tumi: Já, já.
Kristinn: Bill Woodrow
Tumi: Julian Opie, nýja stjaman þama.
Ingólfur: Finnurðu einhvem skyldleika
með þessu liði?
Tumi: Nei.
32