Birtingur - 01.06.1959, Qupperneq 47

þegar ég sé þá.. Ungir menn eru eins og slytti núorðið.... Hann tók
gerfitennurnar úr vatnsglasinu og setti þær hönduglega upp í sig. Svo
settist hann á dívaninn við hlið Agniesku. Hann hnyklaði vöðvana án
afláts; þeir voru harðir og ávalir eins og mýs undir slakri húðinni.
Svo kveikti hann sér í sígarettu sem hann hafði í munnstykki úr tré
og spurði: — Það er líklega engin ástæða til að segja mér upp strax,
heldurðu það?
Iiún yppti öxlum.
— Hvernig dettur þér það í hug?
Hann brosti angurvært.
— Þú hlærð, sagði hann. — En í rauninni er þetta ekkert grín. Sem
stendur þarf ekki svo mikið til að þeir losi sig við gamalt fólk, og
það er hreint ekki hlaupið að því að fá vinnu. Það er ekki langt síðan
ég hafði einmitt með að gera einn af þessum körlum, hann var búinn
að mistelja sig árum saman til að hafa einhverja tryggingu í ellinni.
Hann kom því svo í kring að fá sig dæmdan geggjaðan. Svoleiðisnokkuð
er nú annars algengt.......Hann þagnaði og fór að skoða á sér hend-
urnar með athygli. Allt í einu leit hann upp. — Agnieska, sagði hann
og hún tók eftir angist í rödd hans — lít ég út fyrir að vera fimmtíu
og fimm ára?
Hann kom nær henni með andlitið svo hún fann fúlan, ísúran andar-
drátt hans. Hann sýndist miklu eldri; hann var hrukkaður og sköllóttur;
húðm var með brúnum dílum, það voru pokar undir augunum. Hann
var útslitinn; stríðið, flækingurinn og næringarskorturinn höfðu farið
með hann. Stæltur, nautsterkur skrokkurinn var algjör andstæða við
þetta gamalmennisandlit. Hún horfði á hann um stund: hann var
eins og aflóga hundveslingur, aðra samlíkingu fann hún ekki. Svo leit
hún undan og brosti.
— Þú sýnist ekki árinu eldri en fjörutíu og fimm, sagði hún. — Ég
sé ekki þú hafir neina ástæðu til að örvænta. Margir mættu öfunda
þig af kröftunum.
Hann varp öndinni léttar.
— Þú ættir að gera leikfimisæfingar, sagði hann: maður hefur gott
af því. Grzegorz líka......Röddin breyttist skyndilega: — Hvar er
Grzegorz ?
— Ég veit það ekki, sagði hún. — Ég var rétt að koma inn. Það
hefur líklega enginn spurt eftir honum?
— Nei. Þú veist líklega ekki hvar hann gæti verið?
Móðirin sem hafði legið þegjandi fram að þessu blandaði sér í um-
ræðurnar:
— Hvað ertu að spyrja hana? Heldurðu hún hafi áhuga á því sem
sem gerist hér á þessu heimili? Hún er úti að flækjast með þessum
Birtingur 43