Birtingur - 01.06.1959, Síða 52

Manneskja sem réttir úr sér eins og í örvæntingu. Sama einbeitta
andlitið, óheyrilega eftirvæntingarfullt. Hvar var það aftur? Hvenær?“
— Þú getur sagt það sem þér sýnist, sagði hún við Zawadski. — Ég
hef séð einhvern sem er óhugnanlega líkur þér. Ég get bara ekki munað
hvenær eða hvar. Nú kemur mér ekki dúr á auga í nótt. Bless, og
vertu kátur!
Hún fór. f forstofunni rakst hún á föður sinn; hann var kominn í
frakkann og ætlaði að fara að setja upp hattinn.
— Sagði Grzegorz þér áreiðanlega ekki hvert hann ætlaði? spurði
hann.
— Nei, sagði hún. — Hann sagðist bara ætla að hætta að drekka.
— Mamma þín getur ekki sofnað, sagði hann. — Hún liggur og hefur
áhyggjur út af honum. Ég er tilneyddur að fara út og leita að
honum.
— Far þú að hátta, sagði Agnieska. — Hvað ætli maður sé að láta
það gera grín að þér þegar þú sefur yfir þig í fyrramálið og kemur
of seint í vinnuna. Ég fer sjálf út og leita að honum.
Hún gekk aftur yfir garðinn og hugsaði: ,,Og þú, hvar ert þú? Kanske
ertu líka einhvers staðar að drekka þig fullan eins og Grzegorz? Og
kanske siturðu einmitt núna röflandi, hangir í fólki og segir því söguna
okkar sem engum kemur við nema mér og þér? Skyldirðu vera að því?
Eða liggurðu kanske með opin augun og endurtekur nafnið mitt:
Agnieska, Agnieska, Agnieska? Kanske ertu hræddur við morgundag-
inn eins og ég? Ef þú þessa stundina ert fær um að skilja nokkuð
þá vittu: á þessari stund er ég hjá þér. Ég er hjá þér þó þú liggir í
rennusteininum. Já, þó þú hafir orðið vitlaus og náð þér í stelpu. Alls
staðar er ég með þér bara ef þú hugsar til mín“.
I hliðinu rakst hún á Zawadski; hann var að draga mótorhjólið út.
— Ég ætla að keyra svolítið til að reyna það, útskýrði hann. — Hvert
ertu að fara?
— Að leita að Grzegorz.
— Er hann á fylliríi.
— Ég geri naumast ráð fyrir að hann sé í kirkju.
Þau voru komin út á götuna. Zawadski steig vélina í gang.
— Sestu á, sagði hann — ég set þig af einhvers staðar í miðbænum.
Þau skröltu af stað. Þegar þau höfðu farið um tvö hundruð metra fór
vélin að hiksta og svo stansaði hjólið eftir nokkra snögga rykki. Agnieska
stökk af.
— Kúplingin aftur, sagði Zawadski.
Hann var í öngum sínum. Þau stóðu í skini ljósastaurs og ljósið féll
niður á skarpleitt andlit hans sem var eins og steinrunnið. Allt í einu
hrökk Agnieska við:
48 Birtingur