Birtingur - 01.06.1959, Qupperneq 62

Agnieska varð að halda aftur af sér til að æpa ekki: „Á hvað ertu
að glápa, fífl ?“ Svo stönsuðu þau fyrir framan dyr; þar sat einmitt
kettlingur. Þegar hann sá þau hvæsti hann og lagði á flótta. Pietrek
beygði sig og lyfti mottunni. Hann leitaði. Það tók langan tíma. Svo
rétti hann úr sér.
— Hann er ekki þar, stamaði hann. — Hann hefur ekki sett hann
þar.
— Bankaðu, sagði hún snöggt. Hann hikaði.
— Kanske hefur hann ekki getað.... — byrjaði hann.
Hún tók fram í fyrir honum.
— Bankaðu!
Hann bankaði laust. Enginn ansaði. Agnieska gekk að hurðinni og spark-
aði í hana af öllu afli. Innanað heyrðist drattandi fótatak, svo hringlaði
lykillinn í skránni. I dyrunum stóð ungur maður með kvenlegt andlit.
Hann var í grænum náttfötum; það angaði af honum brennivínslykt.
— Á, gamli vinur, drafaði hann þegar hann sá Pietrek. — Hvert þó í
heitasta, hvað hef ég verið að hugsa! Ég steingleymdi því. Andskoti leið-
ist mér það. Jæja, skítt með það; það verður pláss fyrir okkur öll. Gjöriði
svo vel.
Hann bandaði hendinni út í dimman ganginn. Hann var dálítið reikull á
fótunum en það mátti sjá að hann reyndi að sýnast ódrukkinn. Pietrek
sagði:
— Nei, takk.
— Jú, komdu, sagði Agnieska. Hún ýtti fast við öxl hans. Þau fóru inn
langan, fornfálegan gang þar sem þau rákust í sífellu á skápa og kistur.
Það var lykt af naftalíni, loftið var mengað undarlegri lykt af gulnuðum
pappír og ilmvatni. Ungi maðurinn á náttfötunum gekk á undan keikur
og vaggandi.
— Hér, sagði haijn.
Þau komu inn í herbergið. Þar logaði aðeins á einum litlum lampa. Það
fyrsta sem Agnieska kom auga á var allsnakin stúlka sem lá sofandi á
dívaninum. Hún opnaði ekki augun né bærði hið minnsta á sér þegar þau
komu inn. „Drukkin“, hugsaði Agnieska. Ungi maðurinn sagði með af-
sökunarbrosi:
— Við hittumst í lestinni; hún ætlaði að heimsækja einhvern: manninn
sinn eða kærasta, hvern skrattann veit ég ... Hann sló frá sér með hend-
inni og deplaði öðru auganu til Agniesku. — Nú, hvað: lífið er stutt.
Þegar allt kemur til alls hittumst við öll í rúminu. En þarna er annar
dívan. Þar getiði lokið ykkur af, bara ef þið takið ábreiðuna af. Við
þurfum ekki að vera neitt feimin hvert við annað.
— Takk kærlega, sagði Agnieska — en við ætlum að ljúka okkur af við
58 Birtingur