Birtingur - 01.06.1959, Síða 65

— Við erum einu íbúarnir, sagði hann. — Við dittuðum sjálfir að
þessu. Við förum upp stiga. Þetta er stórkostlegra en nokkur sírkus.
En það er ekki aðalatriðið, skilurðu. Aðalatriðið er að þeir eru ekki
heima. Við erum ein, Agnieska.
— Ein, endurtók hún. Skyndilega vafði hún handleggjunum um hann,
dró hann til sín og kyssti augu hans og munn frá sér numin. — Ein,
ein, endurtók hún í sífellu. — Skilurðu það, skilurðu það? Hún þrýsti
sér að honum að öllu afli. Um leið féll ljósferningur yfir þau að ofan.
Hún lokaði augunum. Pietrek ýtti henni varlega frá sér.
— Þeir eru komnir heim, sagði liann. — Það er ekki ljós nema í ein-
um glugga og það er glugginn minn.
Þau litu upp. Hátt uppyfir þeim, yfir glugganum, garðinum og rúst-
unum skinu stjörnurnar dauft gegnum mistrið. Eitthvert dýr skoppaði
hjá þeim; það heyrðist hvernig þófarnir strukust við rennusteininn.
— Á morgun er sunnudagur, sagði Agnieska hás. — Við skulum koma
út fyrir bæinn, ha? Við tökum með okkur ábreiðu og keyrum út fyrir
bæinn. Út í skóg. Hvert sem þú vilt. Komdu og sæktu mig fyrir hádegi
á morgun.
Hún sleit sig af honum og fór; hún vildi ekki láta hann sjá tárin sem
runnu niður kinnar henni. Hún þaut af stað eins og vitstola og rakst
á vegfarendur. Það var ekki fyrr en seinna þegar hún tók eftir því að
fólk veitti henni athygli að hún hægði á sér. Þá gekk hún mjög
hægt.
Hún stansaði fyrir framan luísið þeirra; hafði ekki hug til að fara
upp. „Bara að ég þyrfti ekki að fara upp! Ekki strax!“ hugsaði hún.
Þegar hún loks fékk sig til að fara inn mætti hún Zawadski í dyrun-
um; hann kom dvagandi mótorhjólið sitt.
— Ég setti í það nýja kúlulegu, útskýrði hann drjúgur — nú ætti
það að vera í lagi. Ertu með?
— Nei, þakka þér, sagði hún — ég er ekki líftryggð.
— En þú ert hins vegar meir en lítið afundin, sagði hann. Ef þú hefur
áhuga á því þá situr ljósið hann bróðir þinn að drykkju á knæpunni
hérna þrem húsum neðar í götunni. Ég sá hann þar rétt áðan. Farðu
eftir honum áður en hann heldur lengra niður í bæinn.
Hann setti í gang og ók burt. „Fara og sækja hann? hugsaði Agnieska
örvilnuð — eða á ég annars að láta hann eiga sig og vera í friði....?“
Skyndilega heyrði hún ærandi hávaða og brak; hún leit við. Á horninu
hafði Zawadski ekið á mann sem var að keyra vagninum sínum heirn
af grænmetistorginu; gatan var öll stráð eplum. Zawadski og maður-
inn rifust svo bergmálaði í götunni.
— Þessu hefur hann gott af! hugsaði hún.
Hún fór inn í veitingahúsið og beint til Grzegorz.
Birtingur
61