Birtingur - 01.06.1959, Síða 66

— Grzegorz, sagði hún. — Þetta er í fyrsta sinn á æfinni sem ég bið
þig að aumkast yfir mig: Farðu heim! Ég hef ekkert sofið í ég veit
ekki hvað margar nætur; ég get varla staðið á fótunum. Mamrna
sofnar ekki, hún verður aftur tryllt og enn verð ég að fara út og
ieita að þér.
— Hún hefur ekki komið? sagði hann.
— Nei, sagði Agnieska. Hún þagði um stund, svo sagði hún: — Grze-
gorz, þú ert með byssu. Skjóttu mig, skjóttu mömrnu, dreptu hvern
sem þér sýnist en komdu bara heim.
— Einn dagur enn, sagði hann. — Ef hún kemur ekki á morgun þá
þýðir ekkert að bíða eftir henni lengur.
Þau þögðu. Hún sá að hann sagði eitthvað við hana; hún horfði á
/arirnar, þær bærðust, en hún gat ekki náð merkingu orðanna. Höf-
uðið seig; allar hugsanir hennar runnu saman í eina: sofa. Skyndilega
hrökk hún upp.
— Grzegorz, sagði hún — skálaðu fyrir mér. Ást minni. Sunnudeg-
inum.
Hún hellti glasið lians fullt og þegar hann ætlaði að bera það að
vörunum tók hún um hönd hans og kreisti af öllum mætti. Glasið
brotnaði; Agnieska kreisti enn fastar og fann hvernig brotin skárust
inn í hold hans. Hann hljóðaði ekki, hann bara fölnaði og stórir svita-
dropar spruttu fram á enni hans. Þau horfðu bæði á hvernig blóðið
draup niður á blettóttan dúkinn. Hún kreisti svo fast að það brakaði
í herðablaðinu.
— Farðu út, sagði hún.
Hann reis á fætur. Hún hélt um hönd hans og leiddi hann gegnum
salinn og út á götu án þess að losa takið. Þar fyrst sleppti hún hendi
hans. Hún reikaði og studdist þungt við vegginn.
— Slakaðu til, hvíslaði hún.
Hann brosti.
—- Þetta var vel af sér vikið hjá þér, sagði hann. — Ég hélt annars
að fólk væri vita gelt að öllu hugmyndaflugi. Mannlegur kraftur fær
alltaf útrás í grimmd. Hún er undirstaðan. Synd að ég skildi þig ekki
fyrr; ég hefði getað látið þig hafa eitthvað að gera þarna inni....
Hann gekk til hennar og tók undir höku henni. — Komdu, stelpa,
sagði hann. — Við skulum koma heim eins og þú segir. Ég fer raunar
að halda að þú hafir alveg á réttu að standa.
62
Birtingur