Birtingur - 01.06.1959, Síða 73

— Núna? Það getur alveg eins verið núna.
— Það er eins og maður tekur það.
— Finnst yður þetta ekki helvítis heimskuþvaður í okkur?
Það lék bros um andlit hans en augnaráðið breyttist ekki. Hann horfði
rólega og kalt á hana. Agnieska átti bágt með að þola augnaráð
hans.
— Þér skuluð ekki taka það nærri yður, sagði hann. — Fólk talar
svona saman, flest.
— Og hinir?
— Það veit ég ekki. Líklega ennþá heimskulegar.
— Já, sagði Agnieska — bölvað að ég skyldi ekki komast fyrr að
þessari niðurstöðu. Við hvern er Elzbieta að dansa?
— Við einhvern hjartagosann.
— Þér virðist þekkja hann?
— Já, og það vel — sjálfur bróðir minn. Hann veifaði til barþjóns-
ins sem kom undireins. Agnieska horfði niður í glasið meðan það
fyhtíst af dökkum vökva. Hún hallaði sér fram og sá afskræmda mynd
sína. Hún hnykkti aftur höfðinu.
— Drekkum, sagði maðurinn. Hún tók glasið; það var ískalt og móða
á því:
— Fyrir hverju eigum við að skála?
— Rigningunni, sagði maðurinn. — Ef ekki hefði rignt hefðuð þér
aldrei hitt Elzbietu. Ef ekki hefði rignt hefði Elzbieta ekki komið með
yður hingað. Og í síðasta lagi: ef ekki hefði rignt hefði ég ekki hitt
yður. Hvers vegna súpið þér ekki á?
— Ég sýp á. Hún lyfti glasinu enn hærra. — Skál fyrir rigning-
unni!
Þau kláruðu úr glösunum. Enn skaut barþjóninum upp með flösku.
Fleira og fleira fólk þrengdi sér kringum þau.
— Hvert farið þér í sumar? spurði hann.
— Ég veit ekki hvort ég get tekið mér neitt frí. Ég þarf að skrifa
aðalritgerðina rnína. Ég klára námið í ár.
— Magister?
— Já. 1 heimspeki. Það er að segja hárréttum útleggingum á fyrir-
bærum lífsins. Skrítið, ekki satt? Og við hvað fáist þér?
— Blaðamennsku. Það er að segja að skrifa grímulausan sannleikann.
Skrítið, ekki satt? Eftir því sem ég fæ best séð er Elzbieta sú okkar
sem lengst hefur komist. Hún er einföld vændiskona. Atvinnuvegur
sem er laus við kraftaverk og blekkingar.
— Það er ekki atvinnuvegur, sagði Agnieska. Hún brosti. — Það er
siðfræði.
Birtingur 69