Vera - 01.12.1984, Blaðsíða 35

Skrafskjóðan des. ’84

ÞóraÓladóttir
Egilsstöðum
Anno 1978 skrúfaöi ég, ásamt heittelskuðum eiginmanninum, fyrir
skynsemisáveitur taugakerfisins. Við seldum blokkaríbúðina og „keypt-
um” fokhelda höll, eða einbýlishús eins og það heitir á ástkæra, ylhýra.
Með bundið fyrir skilningarvitin renndum við okkur fótskriðu niður
skuldabrekkuna, — þið skiljið hvað ég á við: húsbyggjendurnir og kaup-
mátturinn kútveltast niöur þessa hálu braut en skuldir, vextir, lán og
annað þvílíkt smotterí hækka og stækka og verða að marghöfða þursi,
sem er þeirri náttúru gæddur að þegar tekst að mjatla af honum einn
minniháttar haus þá vaxa 2 miklu stærri og Ijótari í staðinn. Og hvað
ætli hann heiti, þessi ófrýnilegi skrímslaþurs? Jú, hver haus skartar
eigin nafni s.s. Lánapólitík, Bankakerfi, Verðtrygging, Vísitölubinding, en
það eru yfirhausarnir á ófétinu, sem verður ekki hróflað við. En þeir eru
orðnir svo bólgnir og einkennilega útlítandi, allir á skakk og skjön, að
okkur venjulegum sálum hryllir við. Hinir hausarnir geta heitið Lán (ekki
sama og lukka), Vaxtagjöld, Verðbólga, Kaupmáttur o.s.frv.
En furðulegt nokk, sumir meðlimir okkar velferðarríkis komast ekki
einu sinni í tæri við jötun þennan, sem mér og fleirum er svo meinilla
við. Þó þeir leggi fram sinn skerf til „þjóðarbúsins” eins og allir hinir,
sjá þeir enga möguleika á að eignast svo mikið sem 1/10 úr þaki yfir
höfuðið. (Hafið þið nokkurn tíma heyrt landsföðurlega bjargvætti
kollsiglandi þjóðarskútunnar lýsa því hve lánsamir við íslendingar erum,
engin fátækt, allir hafa nóg að bíta og brenna, við reddum þessu?)
Jæja, ég ætlaði mér ekki í upphafi þessara skrifa að tala um
húsnæðismál nema í framhjáhlaupi en vandlætingin hljóp aðeins með
mig í gönur. Það sem ég ætlaði að spjalla um eru útidyrnar á húsinu
mínu og reynsla mín af 2 tegundum hurðarspjalda sem loka þeim. Fyrra
spjaldið var í kotrassastíl, vandlega neglt saman úr mótatimbri og leit út
eins og lekur fleki. Læsingarútbúnaðinum ætla ég ekki að reyna aö lýsa
fyrir ykkur en sá var mikið fiff. Áhrif þessa hurðarræfils á sölumenn
voru þau þeir fóru framhjá í stórum sveig, annaðhvort hafa þeir haldið
að hér héldi engin sála til eða þá að sálirnar handan við hurðarnefnuna
væru fátækari en kirkjurottur. Ég verð að viðurkenna að í þeirra sporum
hefði ég heldur ekki reynt að banka á svona Ijótar dyr með skrautbundin
bókasöfn í tösku, hvorki til aö sýna né selja þannig stofustáss
viðkomandi innbúendum. Þessi sölumannslausu 3 ár eru nú bara
nostalgískar minningar, sem ég orna mér við á síðkvöldum milli þess
sem ég dansa um salina mína með tuskur og skrúbba.
í áframhaldandi byggingarkasti fékk ég mér dandalafína útidyrahurð
úr flottum eðalviði og hömruðu gleri. Helstu breytingar sem þessi
andlitslyfting hússins hafði í för með sér var að gardínurnar í stofunni
hættu aö blakta, fjölskyldan tók upp þann sið að fara úr ullarplöggunum
frammi í forstofu og sölumennirnir tóku aö þyrpast að í gróðavon. Þeir
stunda þessa iðju sína mest á sumrin og snemma á haustin ef veður
leyfir. (Vetur og haust vill nefnilega oft renna saman í óákveðna árstíð
hér í mínum landshluta). Einhverntíma í september kom vonandi sá
síðasti í þessari vetrarbyrjun. Hann bankaði pent en ákveðið á hurðina
góðu og ég spanaði til dyra. „Er maðurinn þinn heima?” „Nú, já”,
hugsaði ég, „þetta er rukkari”. Ég skulda nefnilega ekki neinum neitt
enda vinn ég ekki neitt, dúlla bara heima með 3 börn á meðan fyrir-
vinnan þrælar baki brotnu á vinnumarkaðinum. Nú, en aldrei þessu vant
var húsbóndinn heima og skaust hann fram á gang til að blíðka
rukkarann. Hann staldraði stutt við þarna frammi og færði mér svo þær
einstöku fréttir að þessi náungi færi milli húsa til að pranga líftryggingu
inn á karla!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ég vil leyfa mér að benda á þá staðreynd að
útgjöldin hjá aumingja manninum mínum myndu aukast töluvert ef ég
tæki upp á því að drepast, ekki það að ráðskonulaun sé neitt til að
hrópa húrra fyrir. Ef hann fengi nú góða ráðskonu og sæta eins og mig
sem félli fyrir honum og hann fyrir henni og létu pússa sig saman, þá
væri allt eins og áður, þ.e.a.s. ef ráðskonan væri svona dæmalaust
vitlaus að skipta yfir í húsmóðurina.
Var einhver að tala um börn? Ætli þau séu ekki í sama verðflokki og
ég?
Bið að heilsa öllum þeim konum sem ekki vinna nokkurn skapaðan
hlut, og hinum líka. Bless Þóra.
35