Vera - 01.12.1984, Blaðsíða 57

Bþij|u\e,‘kViiJiid
•pe»sk ta\-
Vetvu Von Kant
o
Alþýðuleikhúsið.
I þýðingu Böðvars Guðmundssonar.
Leikstjóri: Sigrún Valbergsdóttir.
Leikarar: María Sigurðardóttir, Guðbjörg Thoroddsen, Erla B.
Skúladóttir, Edda Vilborg Guðmundsdóttir, Vilborg Halldórs-
dóttir og Kristín Anna Þórarinsdóttir.
Leikmynd og búningar: Gerla.
Tónlist: Hinir og þessir.
Hljóö: Lárus Grimsson.
Lýsing: Árni Baldvinsson.
Smiður: Auður Oddgeirsdóttir.
Sýningarstaður: Fundarsalur Kjarvalsstaða a.m.k. út nóv-
embermánuð. (Er ekki kominn tími til að Alþýðuleikhúsið öðl-
ist fastan samastað?)
I lok októbermánaðar héldum við á Kjarvalsstaði til að
horfa á æfingu á leikriti Fassbinders: Beisk tár Petru von
Kant sem er sannkallað kvennastykki. Engar karlahendur
koma nálægt uppfærslunni að undanskildri hönnun lýs-
inga og leikhljóða. Við mættum ekki á staðinn í hlutverki
gagnrýnenda heldur áhorfenda, þyrstar í að vita hvaða
tökum leikritið tæki okkur.
Fundarsalur Kjarvalsstaða er lítill salur. Um leið og kom-
iö er inn i hann, blasir leikmyndin við — bak við hvíta stór-
issa — köld. Blá, hvít, grá, siifurlituð og svört. Sætaraðirn-
ar halla niður í átt að leiksviðinu á báða vegu. Flott! Við
heyrum tónlist, seiðandi rödd syngur, „Just a Gigalo.” Fyr-
ir miðri leikmyndinni er sérkennilegt rúm sem gegnir ýms-
um hlutverkum. Ofan í því má t.d. finna plötuspilara og bar-
skáp. I rúminu liggur Petra von Kant, 35 ára fatahönnuður
sem náð hefur langt á sínu sviði, fræg, rík, tvígift. Hún sef-
ur. Þjónustustúlkan, Marlene, dregur tjöldin frá og Petra
vaknar við skarkalann. Nú færist líf í leikinn. Við kynnumst
Petru og umhverfi hennar. Hún á móður sem hún sér fyrir,
stálpaöadóttur í heimavistarskóla, hún er nýskeð skilin við
seinni mann sinn. Vinkona hennar kemur í heimsókn og
Petra á í ástarsambandi við unga konu. Mikil spenna, sterk-
ar tilfinningar, mikil átök. Okkur finnst óþarfi að rekja
söguþráðinn frekar, aldrei má spilla fyrir komandi áhorf-
endum. En við erum snortnar þegar leikritið er á enda,
hrifnar. Leikritið er gott, engin orð eru sögö að óþörfu,
engar óþarfa hreyfingar. Við eigum góðar konur sem gert
hafa góðan hlut. Áfram stelpur!
KBI/Mrún.
57