Vera - 01.12.1984, Blaðsíða 54

Carmen
Hljómsveitarstjóri: Marc Tardue.
Leikstjóri: Þórhildur Þorleifsdóttir.
Leikmynd: Jón Þórisson.
Búningar: Una Collins með aðstoð
Huldu Kristínar Magnúsdóttur.
Kór og hljómsveit islensku óperunnar.
Carmen: Sigríður Ella Magnúsdóttir.
Don Jose: Garðar Cortes.
Mikaela: Ólöf Koibrún Harðardóttir.
Escamiilo: Símon Vaughan.
Mercedes: Sieglinde Kahmann.
Frasquita: Katrín Sigurðardóttir.
Dancaire: Kristinn Hallsson.
Remendado: Sigurður Björnsson.
Zuniga: Ólafur Ólafsson.
Morales: Halldór Vilhelmsson.
Lilas Pastja: Ólafur Frederiksen.
Andres: Svavar Berg Pálsson.
Óperan Carmen þótti mikill
skandall þegar hún var frumflutt 3.
mars 1875 í Opera Comique í París,
sem þá var dæmigert fjölskylduleik-
hús. Sagan þótti of djörf. En tímarn-
ir breytast og vafasamt er aö nokkur
hneykslist á flutningi verksins í
Islensku óperunni.
Carmen er aöalpersónan eins og nafnið
gefur til kynna. Hún er ástríðurnar holdi
klæddar — sífellt ástfangin, en ást hennar
til sérhvers manns er hverful. Hún lifnar að
vori og er horfin að hausti. Sérhver breyt-
ing hefur nýjar ástir í för með sér.
Allar helstu mezzosópran söngkonur
heims hafa túlkað Carmen — sumar í Ijósi
goðsagnarinnar um hina hættulegu konu
sem hrífur karlmenn með sér en þeytir
þeim jafnharðan frá sér. Og enginn kem-
ur óskaddaður úr þeim leik. Vafasamt er
að slík kona sé raunveruleg — líkast til er
hún fremur draumur — eða ótti — karl-
mannsins um hið dularfulla og óþekkta
sem enginn getur sigrað — nema hin eina
sanna hetja!
Carmen Sigríðar Ellu stígur í fyrstu
áhyggjulaus inn í vitund okkar og virðist
fyrst og fremst ástfangin af Ástinni. Per-
sónuleiki hennar, dulúðugur margslung-
inn, seiðandi og ástríðufullur skýrist svo í
afstöðu hennar til mannanna tveggja sem
ást hennar beinist aö. Hún er frjáls kona
sem lætur engan binda sig í viðjar borg-
aralegra dyggða. En slíkt þolir borgaralegt
samfélag ekki — Don Jose ekki heldur —
og hann myrðir hana í nafni ástar sinnar —
ást hans er ofbeldið grímuklætt.
Sigríður Ella býr ekki einungis yfir frá-
bærri söngtækni heldur leikur hún líka og
dansar eins og engill. Því miður verður
slíkt hið sama ekki sagt um þá Garðar
Cortes í hlutverki Don Joses og Simon
Vaughan í hlutverki Escamillos — söngur
þeirra og leikur virkaði stirðbusalegur við
hlið Sigríðar Ellu og Ólafar Kolbrúnar
Harðardóttur sem stóö sig vel í hlutverki
Mikaelu. Kristinn Hallsson og Sigurður
Björnsson voru góðir í hlutverkum smygl-
aranna, sömuleiðis Sieglinde Kahmann
og Katrín Sigurðardóttir í sínum hlutverk-
um. Þá var kórinn góður og krakkarnir
heillandi í sínum atriðum.
Leikmyndin var hræðilega stöðluð en
reynt var að bæta hana með lýsingunni.
Búningar voru skemmtilega litríkir og líf-
legir og vel til þeirra vandað — hljómsveit-
in yfirleitt góð.
Sýningin var fremur klaufaleg til að
byrja með, of hæg, einkum atriðiö þegar
verksmiðjustúlkurnar líða um í tóbaks-
reyknum, einum of „gellulegar” fyrir okk-
ar smekk. En hún sótti í sig veðrið er á leið
og ber það fyrst og fremst að þakka stór-
kostlegri Carmen Sigríðar Ellu.
— Mrún/sbj.
Revíuleikhúsið:
Litli Kláus og Stóri Kláus
eftir H. C. Andersen í leikgerð
Lisu Ttzner
Leikstjórn: Saga Jónsdóttir
Leikmynd: Baldvin Björnsson
Stjórn lýsingar: Ólafur Örn Thoroddsen
Tónlist: Jón Ólafsson
Textar: Karl Ágúst Úlfsson
Sýnt i Baejarbíói.
Það er skemmst frá því að segja að sýn-
ing Ftevíuleikhússins er allra besta
skemmtan fyrir börn og fullorðna og kjörið
tækifæri fyrir alla fjölskylduna að fara út a
lífið saman. Krökkunum í kringum mig
fannst alveg ,,æði” og sungu lögin hástöf-
um alla leiðina heim og lengi á eftir, þökk ^
sé reglulegagrípandi laglínum JónsÓlafs-
sonar. (Það hefði verið alveg upplagt að
prenta textana í leikskrána.)
Þau yngstu þurftu stundum að spyrja
um söguþráðinn, sem er al! flókinn og lík'
lega væri ráð að lesa söguna saman áður
en lagt er upp í leikhúsferðina. En leikur
leikaranna, söngurinn, spennan, hinn
skelfilegi Stóri Kláus og elsku Litli Kláus
og ekki síst lifandi sviðsmynd, sem sprett-
ur á fætur líkt og út úr myndabók, héldu öll-
um hugföngnum. Þýðingin hjálparþóekki
mikið hvaö skilning varðar, orðfarið er i
það þyngsta á köflum og margar setningar
Höltu Hönnu fóru dálítið fyrir ofan garð og
neðan, sem var eiginlega verst því hún er
jú nokkurs konar söguskýrandi. (Viö
Margréti Ákadóttur í hlutverkinu er þó síð-
ur en svo að sakast). Ég sé ekki ástæðu til
að tína til neitt um frammistöðu leikar-
anna, þeir „skiluðu sínu" eins og sagt er,
náðu samúð og/eða fyrirlitningu áhorf-
enda sinna eins og til er ætlast. Mig langar
aðeins til að mæla með sýningunni og Þvl
framtaki Revíuleikhússins aö setja upp
leikrit fyrir yngstu leikhúsgestina af þessu
tagi, ævintýri eftir höfund, sem allir for-
eldrar vilja að börnin sín kynnist og læri að
meta. Vonandi á Stóri Kláus og Litli Kláus
eftir að lifa lengi í Hafnarbiói og meg1
Revíuleikhúsið halda áfram sínu starfi
sem lengst og best.
Ms
54