Vera - 01.04.2001, Síða 19

Þær höfðu unnið sér inn yfir 200.000 krónur í drykkjum
og einkadansi en fengu aðeins 40.000 til 50.000 krónur
útborgaðar. Hvert skyldu um 160.000 krónur hafa farið?
sent heim til fjölskyldu sinnar.
Foreldrar þeirra lifa við bág kjör,
sum eru komin á eftirlaun en lff-
eyriskerfið er hrunið og þau fá lít-
ið sem ekkert í hendurnar. En fyrst
þurfa þær að komast til íslands og
það kostaði 800 dollara (um
80.000 krónur). Fargjaldið var
fengið að láni hjá eiganda staðar-
ins og er tekið af launum þeirra
mánaðarlega. Sama er að segja
um greiðsluna til umboðsmanns-
ins úti, hann fær 50.000 krónur
mánaðarlega fyrir að hafa útvegað
þeim vinnuna.
40.000 til 50.000 krónur
eftir mónaðarvinnu
„Það er oft lítið að gera, t.d. á
virkum dögum, og lítið upp úr
kvöldinu að hafa, stundum einn til
tveir drykkir, stundum ekkert. Við
fáum 25% af andvirði drykkjanna
sem okkur er boðið, en kokkteil-
arnir kosta 3.000 - 5.000 krónur og
kampavínsflöskur frá 9.000 upp í
40.000 krónur. Ef við náum f einka-
dans fáum við 50% en fimm mín-
útna einkadans kostar 4.000 krón-
ur og fimmtán mínútur 10.000
krónur. Við skráum niður eftir
kvöldið hvað við höfum unnið okk-
ur inn og reynum að bera það
saman við það sem okkur er greitt
eftir mánuðinn. Við fáum ekkert í
hendurnar eftir kvöldið en einstaka
sinnum er okkur gefið þjórfé. Sem
dæmi hafði ein okkar fengið um
3.000 krónur í þjórfé eftir tíu daga."
Til að skýra nánar út kjör sfn
tóku þær dæmi af einum mánðuði
þar sem þær höfðu unnið sér inn
yfir 200.000 krónur í drykkjum og
einkadansi en fengu aðeins 40.000
«1 50.000 krónur útborgaðar. Hvert
skyldu um 160.000 krónur hafa far-
ið?
Eftir að lögin voru sett um að
nektardansmeyjar þyrftu atvinnu-
leyfi þurfa þær að lúta íslenskum
vinnumarkaðsreglum og greiða
30% skatt eins og útlendingar
gera, en á móti fá þær ekki per-
sónuafslátt. Þetta gera 60.000
krónur. Svo þarf að greiða 4% í Iíf-
eyrissjóð, eða 8.000 krónur. Húsa-
leigan er dregin frá, hluti af far-
gjaldinu og 50.000 krónur fyrir er-
lenda umboðsmanninn. Þegar allt
þetta er farið standa þær eftir með
nokkra tugi þúsunda í höndunum.
Reyndar er erfitt að átta sig á
því í hverju allur þessi frádráttur
felst því launaseðlar eru ófull-
komnir. Eitt af meginatriðunum í
þvf að reyna að koma reglu á
þessa starfsemi var einmitt að
gera eigendum skylt að hafa
launabókhald í lagi. Það væri því
fróðlegt að vita hvort íslensk
skattayfirvöld fylgjast með því að
eigandinn skili öllu sem hann tek-
ur af stúlkunum til réttra aðila. Fá
skattayfirvöld réttar upplýsingar
um reksturinn eða er rekið „tvöfalt
bókhald" á nektardansstöðum?
„Fyrir þessa upphæð þurfum
við að kaupa mat, borga af GSM
sfma, kaupa snyrtivörur og dans-
fatnað sem er mjög dýr, skórnir
sem við notum kosta t.d. um
20.000 krónur. Við þurfum að eiga
föt til skiptana því reykjarlyktin
sest f þau og einnig hefur það oft-
ar en einu sinni komið fyrir að við-
skiptavinir hafa stoiið af okkur föt-
unum. Enginn vildi bæta okkur
það tjón, við urðum sjálfar að
kaupa ný föt.
Það segir sig því sjálft að við
höfum ekki mikinn afgang og
skiptum oft með okkur þegar við
kaupum mat. Það sem okkur finnst
hins vegar verst er að við getum
sent svo lítið af peningum heim og
það gerir okkur mjög erfitt fyrir
gagnvart fjölskyldum okkar," segja
þær og ein bætir við: „Ég sleppi
oft úr máltíð til að geta sent pen-
inga heim. Ég sendi alla peninga
sem ég get mögulega séð af."
Engir veikindadagar leyfðir
Þegar umræða í þjóðfélaginu um
nauðsyn þess að dansarar hefðu
löglegt atvinnuleyfi fór fram var
m.a. bent á að með því yrði öryggi
þeirra tryggt, t.d. í veikinda- og
slysatilfellum. Viðmælendur okkar
kannast ekki við að njóta slíkra
réttinda, þær mega helst ekki
verða veikar og hafa aldrei fengið
veikindadaga greidda, eins og lög
gera ráð fyrir.
„Við veiktumst margar í vetur
þegar flensan var að ganga en okk-
ur var skipað að mæta í vinnuna
þótt við værum með 39° hita. Ein
okkar ákvað að láta ekki bjóða sér
þetta og fór til læknis en þurfti að
borga 5.000 krónur fyrir lyf og lyf-
seðil. Hún hefur reynt að fara til
tryggingafélags og fá þetta endur-
greitt því okkur var sagt að at-
vinnurekandinn ætti að kaupa
tryggingar fyrir okkur þar sem við
værum ekki inni í íslenska heil-
brigðiskerfinu. En það gekk ekki.
Tryggingafélagið sagðist aðeins
eiga að greiða kostnað þegar hann
væri kominn yfir 50.000 krónur."
Flestir karlmenn reyna að
ganga alla leið
Ein stúlknanna hefur komið áður til
íslands að dansa og segir
ástandið mun verra núna, við-
skiptavinirnir séu færri og minna sé
upp úr venjulegum dansi að hafa. í
einkadansi ætlist viðskiptavinirnir
mjög oft til þess að fá að ganga
alla leið, þeir veifi peningaseðlum
til þess að fá að ganga lengra og
verði reiðir ef þær neiti þeim t.d.
um munnmök. Flestir virðast
standa í þeirri meiningu að með
þvf að kaupa kjöltudans megi þeir
gera hvað sem er við stúlkurnar.
Það sama má segja um starfsmenn,
þeir vilja hafa aðgang að stúlkun-
um og áreitni af þeirra hálfu er ekki
óalgeng.
„Það er algengt að við séum
spurðar hvort við viljum ríða og
þegar við segjum nei er okkur ekki
boðinn einkadans. Það hefur líka
komið fyrir að menn hóti að klaga
/,Það er algengt að við séum spurðar hvort við vilium ríða
°9 pegar við segjum nei er okkur ekki boðinn einkadans."
19