Vera - 01.06.2003, Blaðsíða 18

/ BLOGG BLOGG BLOGG...
I
ravings of a lunatic
http://www.anna.is/weblog/
Ég verð 32 í ágúst. Ég hef ekki logið
um aldur síðan ég varð tvítug og
þurfti ekki að plata dyraverði til að
hleypa mér inn á skemmtistaði. Mér
var hinsvegar hent út af skemmti-
stað með valdi 26 ára gamalli af því
að ég hafði ekki skilríki. „Það er no
fokking way að þú sért orðin tví-
tug," sagði dyravörðurinn þegar
hann hálf grýtti mér út. Ég var brjál-
uð og vinir mínir stunned. Annars
hefur aldur minn aldrei valdið mér
hugarangri og oftast man ég ekki
hvað ég er gömul.
Ég lenti einu sinni í slembiúrtaki hjá
Gallup og svaraði einhverjum asna-
legum spurningum. í lokin spurði kon-
an mig: „Hvað ertu gömul?"
Nú voru góð ráð dýr. Ég hafði
ekki hugmynd um það. Ég var ann-
aðhvort 26 eða 27 og jafnvel 28. Ég
hefði getað giskað en fannst það
asnalegt ef hún vissi hvað ég væri
gömul og væri að kanna hvort konur
segðu satt um aldur sinn. Ég taldi
mig hafa leyst málið þegar ég sagði:
„Ég erfædd 71."
„Og hvað ertu þá gömul" spurði
helvítis konan. Ég fór að svitna og
reyna að muna hvaða ár var.. og
mundi það ekki. Enda hefði það ekki
komið að neinu gagni. Ég kann ekki
að reikna. Svo ég sagði við konuna:
„Veistu það að ég bara kann ekki að
reikna út hvað ég er gömul og ef ég
á að vera hreinskilin við þig þá er ég
bara búin að steingleyma því." Það
kom löng þögn en svo sagði þessi
ágæta kona hálf klökk: „Mikið rosa-
lega ert þú heppin". Þar með var
þessi könnun búin. Ég spurði Tóta
þegar hann kom heim hvað ég væri
gömul og hann sagði mér að ég
væri 27.1 took his word for it.
Ég er að Ijúga. Ég laug til um aldur
þegar ég var 29 ára. Ég sleppti því að
vera 29 og fór beint í 30. Var þrítug í
tvö ár. Mér fannst það betra en að
vera 29 ára í 5 -10 ár.
Það er skrítið vegna þess að ég
hef ekki heyrt um að konur séu 39
ára í svona mörg ár. Af hverju ætli
það sé?
Annars held ég að ég líti út fyrir
að vera 31 að verða 32. Og finnst
það ekkert verra. Næsti „flotti" aldur
finnst mér vera 34.. og hef ekki hug-
mynd um af hverju.
skoðunum, eða var allavega jafn-
ósátt og ég við að stjórnin skyldi
ekki falla.
Eina skiptið sem ég hef hætt að
lesa blogg var þegar ég fór að
skammast mín fyrir að lesa það. Ég
hafði verið dagleg lesönd eins af
frægustu bloggurunum en þegar ég
áttaði mig á að ég las bloggið ein-
göngu til að hneykslast þá sá ég mig
um hönd. Mér fannst það vera of
ÞAU BLOGG SEM MÉR ÞYKJA
SKEMMTILEGUST ERU HJÁ ÞEIM
BLOGGURUM SEM BLANDA SAMAN
PERSÓNULEGUM UPPLIFUNUM SÍN-
UM OG ÞJÓÐMÁLAUMRÆÐU
lágkúrulegt að eltast við eitthvað
sem greinilega fór svona mikið í
taugarnar á mér. Svona svipað og
gerast áskrifandi að Séð og heyrt og
fnæsa svo yfir „Sjáið sætu brjóstin
hennar“ - eins og ég hefði ekki mátt
búast við að peningarnir mínir færu
í að styrkja slíka lágkúru. Svo ég
hætti og það var ótrúlegt hvað þetta
tiltekna ég-les-þetta-sko-ekki-aftur
blogg togaði í mig. Ég sá að ég var
greinilega meiri fíkill í blogg en ég
hafði áður áttað mig á. En ég stóðst
freistinguna.
Aðvera góðurpenni
og hafa húmor
Þrátt fyrir þaulsetur við annarra
blogg hefur aldrei hvarflað að mér
að blogga sjálf. Ég yrði örugglega of
upptekin af því hve margar heim-
sóknir bloggið mitt fengi og hvort
ég þætti skemmtileg eða ekki. Auk
þess held ég að ég myndi sleppa mér
í persónulegum svívirðingum á fólk
sem hefði elcki tækifæri til að svara
fyrir sig og myndi í kjölfarið verða
hrædd um að láta sjá mig úti á götu
af ótta við að verða barin. Ég er
heldur ekki ein þeirra sem skrifa á
kommentakerfi blogga, vil frekar
vera nafnlaus og andlitslaus lesönd
en taka á mig sýnileika og skrifast á
við bloggarana.
Þegar ég les blogg fer ég oft að
hugsa um hvort ég myndi segja eða
gera þetta sem bloggarinn sagðist
hafa sagt eða gert í einhverjum að-
stæðum. Ég er þó ekki svo upptekin
af því að máta mig við veruleika
annarra að ég taki eitthvert þeirra
aragrúa sjálfsprófa sem fólk virðist
sjá sig knúið til að birta á bloggunt
sínum, þau finnast mér upp til hópa
leiðinleg afþreying. Þau blogg sem
mér þykja skemmtilegust eru hjá
þeim bloggurum sem blanda saman
persónulegum upplifunum sínum
og þjóðmálaumræðu. Mest um vert
þykir mér þó að fólk hafí mikinn og
vandaðan húmor og sé það sem
kallað er „góður penni“. Stundum,
eða bara oftast, les ég bara mér til
dægrastyttingar og til að hlæja að
frumlegu orðalagi.
Eða kannski hef ég bara svona
mikla þörf fyrir að gleyma eigin til-
veru og ætti bara að setjast við sjón-
varpið og byrja að fylgjast með
Leiðarljósi og Eastenders?
RIS OG HNIG BLOGGARANNA
Það hefur verið áhugavert að fylgjast með risi og hnigi sumra blogga.
Stundum setur bloggari sér það takmark að skrifa eina færslu á dag, aðrir
virðast þurfa að skrifa allt sem þeim dettur í hug um leið og þeim dettur
það í hug. Sumir byrja með hástemmdum yfirlýsingum og lýsa vandlega
hversvegna bloggferill þeirra sé að hefjast, aðrir byrja bara að tala um það
sem er að gerast hverju sinni. Merkilegast er þó þegar fólk hættir að
blogga. Sumir hætta með miklum látum, bölva öllu og öllum, aðrir bara
einhvernvegin deyja út, einn daginn vantar færslu og svo eftir margra
vikna árangurslausa leit er viðkomandi fjarlægður úr 'uppáhalds'. Svo taka
sumir sig til og rísa upp aftur!
18/3. tbl. / 2003 / vera