Vera - 01.06.2003, Blaðsíða 43

MlKlLVÆGUSTU BREYTINGARNAR
VORU EKKI SÍST ÞESSI FRÆ SEM VAR
SÁÐ OG HAFA VALDIÐ HUGARFARS-
BYLTINGU OG ÉG ER VISS UM AÐ HLUTI
AF ÞEIM FRÆJUM ER AÐ SPRETTA
NÚNA í FEMÍNISTAFÉLAGINU, í UNGU
KONUNUM SEM HLUSTUÐU Á SÍNUM
TÍMA, A.M.K. MEÐ ÖÐRU EYRANU
okkur og ýmist hrósaði okkur eða gagnrýndi. Þær gagn-
rýndu okkur mjög blíðlega en íyrst og fremst stóðu þær
með okkur og mynduðu bakhópa. Við vorum í sömu
nreyfmgu og engin okkar hefði getað þetta upp á eigin
spýtur."
Síðan tók við baráttan að halda þingsætunum og út-
breiða boðskapinn. Á tveggja ára fresti var farið af stað
vegna þess að ýmist voru borgarstjórnarkosningar eða
alþingiskosningar í nánd. Og alltaf hentu konurnar öllu
frá sér og fóru á kaf í kosningabaráttuna.
„Ég hef oft verið að hugsa um þetta síðan,“ segir
Guðrún. „Allar þessar góðu og duglegu konur, hvað
þær hafa gengið í gegnum. Þessar konur sem voru með
fjölskyldur sem þær þurftu að hugsa um þó að enginn
hefði tíma til að tala um það. Sem dæmi rná nefna að
einhverju sinni þegar var verið að tala um hver ætti að
baka kökuna eða halda ræðuna segir ein konan: „Nei, ég
get það ekki; ég er að ferma.“ Þá sögðu hinar: „Ferma?
Áttu börn?“ Það hafði aldrei verið tími til þess að tala
um það. Við vorum alltaf á kafi í öðru."
Guðrún segir að eitt af því alskemmtilegasta við
stjórnmálastarfið hafi verið að heimsækja vinnustaði
um allt land sem þær Kvennalistakonur gerðu reglulega
á hverju ári. Sumarið eftir fýrsta veturinn á þingi tóku
Kvennalistakonur rútu á leigu og keyrðu hringinn í
kringum landið. „Við skreyttum rútuna nteð magabelt-
um og risastórum brjóstahöldurum og myndum af
barnavögnum og börnum og snuðum og bleyjum. Þetta
var ein skemmtilegasta revía sem ég hef upplifað. Það
var stanslaust gaman allan tímann,“ segir Guðrún og
hlær. „Það var svo mikil einlægni og logandi trú á hug-
sjónina. Trúin á að maður væri að fylgja réttum málstað
sem tók okkur allar í kröftugri bylgju. Enda sögðu við
okkur gamlir menn sem við hittum í ferðinni: „Þetta
minnir nú bara helst á Ungmennafélagshreyfinguna!“
Árið 1987 vann Kvennalistinn stórsigur í alþingiskosn-
ingum og farið var í stjórnarmyndunarviðræður.
„Við vorum logandi hræddar um að glutra niður
málstaðnum og grunaði að það ætti bara að gefa okkur
skiptimynt fyrir hugsjónirnar. Við óttuðumst að selja
hugsjónirnar fyrir einhver sæti þar sem okkur yrði skák-
að til og frá og vorum mjög hræddar um okkar hag. Því
mættu 50-60 konur á hverjum einasta eftirmiðdegi, ég
veit ekki hvað þær gerðu við börnin, hvernig þær fengu
W li'
ÉfiViiÍ
P /TjJL*
sig lausar úr vinnunni og hvað þær gerðu við heimilin.
En þær mættu niður á Hótel Vík og þær hlustuðu á okk-
ur segja frá hvað hefði farið fram í stjórnarmyndunar-
viðræðum um daginn og það lak ekki út eitt einasta
orð,“ segir Guðrún með áherslu. „Þeir skildu það ekki
stjórnmálaforingjarnir, vegna þess að þeir máttu ekki
snúa sér við þá voru þeir komnir með rýting í bakið, frá
nánustu samstarfsmönnum, og jafnvel í sjónvarpinu!
En það var svona. Konurnar komu og tóku þátt í um-
ræðum og þær töluðu ekki einu sinni uppúr svefni.“
Fyrir hvað var Kvennalistinn einkum gagnrýndur á
þessum árum?
„Við fengum gagnrýni fyrir alla skapaða hluti. Fyrst
var náttúrlega sagt: „Afliverju komið þið ekki í okkar
flokk? Við erum með þetta allt á stefnuskránni.“ Svo var
auðvitað hlegið að okkur og það var reynt að þegja okk-
ur í hel. Það voru notuð öll þessi gamalkunnu ráð en
þau bara dugðu ekkert. Kvennaframboðið var hugsað
sem „aktion“. Þetta var mótmælaaðgerð. Það grunaði
engan að Kvennalistinn yrði svo inn á þingi í sextán ár.
Við lifðum áfram þar til konurnar ákváðu sjálfar að
hverfa, sumar inn í aðra flokka, aðrar til annarra starfa.
Sumarið 1983 tók Guð-
rún þátt í norrænni
friðargöngu sem tók
þrjár vikur en gengið
var frá New York til
Washington. Á mynd-
inni heldur hún á fána
göngunnar, klædd sér-
saumuðum, bláum
blómakjól með friðar-
dúfum.
En þátttaka Kvennalistans í stjórnmálum leiddi til þess
að lconum hefur fjölgað á Alþingi, þangað til núna. Nú
kom bakslag.“
Finnst þér þetta ekki vera mótsögn? Uni leið og
vera / 3. tbl. / 2003 / 43