Vera - 01.06.2003, Blaðsíða 30

/SUNDKONUR
Alltaf sumar í sundi
»SUMARIÐ blæs mörgum kapp í kinn, þessi stutti tími birtu og hlýinda sem
þarf að nota vel til að vega móti meirihluta árs. í stað úlpu og trefils koma
stuttbuxur, sandalar og sundföt fyrir garða, svalir og sundlaugar. Þær fyllast
einkum yfir sumarmánuðina og líkjast síldartorfum þegar skærast skín. Annars
eru fjölmargir sem fara í sundlaugar allan ársins hring og geta ekki án þess ver-
ið. „Það er líka alltaf sumar í sundi," segir ein viðmælenda VERU. Fólk sækir
þangað heilsubót og hressingu, skemmtun, félagsskap eða frið. Einfalda og
ódýra endurnýjun líkama og sálar.
'i'
Þórunn Þórsdóttir Sund er eldgömul íþrótt og með elstu heimildum eru hell-
ismyndir af sundfólki frá 4. öld f.Kr. í eyðimörkum Líbýu.
Það hefur kannski kafað eftir skeljum í Miðjarðarhafið og
sundið liður í lífsafkomu. Snemma varð það hluti menn-
ingar og mannræktar, um það vitna fornar steinmyndir frá
Assyríu og Babýloníu sem sumar sýna sund með flotbelgj-
um. Við menntasetur Forn-Grikkja voru laugar og sjálfsagt
talið að kunna skil á sundi og lestri. Grikkir og Rómverjar
nýttu sundmenn í hernaði en almennt var sund ástundað til
eflingar líkamans. Á miðöldum var slíkt líkamlegt athæfi tor-
tryggt af kirkjunni og helst að yfirstétt kæmist upp með busl
á baðstöðum sem einkenndust af munaði og nautnum.
Á íslandi þekkist sund frá upphafi byggðar og gamlar
laugar vitna um baðsiði, hreinlæti og heilsurækt. Ýmis
sundafrek eru rakin í fornritum, Helgusund til dæmis í
Harðarsögu Kolgrímssonar, með barnungan son úr Geirs-
hólma að landi í Hvalfirði. Sama gildir svo um miðaldir og
víðar, landsmenn virðast hafa glutrað niður sundkunnáttu
30 / 3. tbl. / 2003 / vera