Vera - 01.06.2003, Qupperneq 67

/ TONLIST
DIXIE CHICKS - HOME
Kántríkonurnar sem skammast út í forsetann
»Hljómsveitin Dixie Chicks er heldur betur ekki ný af nál-
inni því hún var stofnuð árið 1989 á mjög svo óformlegan
hátt af systrunum Martie Erwin Seidel, Emily Erwin og vin-
konum þeirra Lauru Lynch og Robin Lynn Macy í Dallas,
Texas. Þessar stúlkur voru eitthvað að glamra saman á
hljóðfærin sín og ákváðu að láta reyna á það að spila úti á
götu fyrir peninga þegar þær voru allar komnar í sumarfrí
úr skóla og ekki búnar að redda sér sumarvinnu. Það gekk
vonum framarog strax þarna voru lögðdrög að hljómveit-
inni. Þær þurftu ekkert á neinni sumarvinnu að halda eftir
þetta því fólk sýndi þeim heilmikinn áhuga og byrjaði
strax á að vilja ráða bandið til sín í samkvæmi. Á þessum
tímapunkti höfðu þær ekkert velt þeim möguleika fyrir sér
að þær væru eitthvað „band" og því ekki einu sinni komn-
ar með nafn á hljómsveitina. Úr varð að þær ákváðu að
skýra sig Dixie Chicken eftir samnefndu lagi með hljóm-
sveitinni Little Feat, sem styttist svo í Dixie Chix og varð að
lokum Dixie Chicks. Þær spiluðu og heilluðu fólk með
röddum sínum og hæfileikum á banjó, fiðlur og gítara og
Þótti tilkomumikið að sjá stelpur spila á tónleikum sem
þurftu ekki að leita sér að aðstoð með undirspilið, þær
gerðu þetta allt sjálfar.
Fyrsta platan þeirra, Thank Heavens For Dale Evans,
kom út árið1990 en mikið vatn hefur runnið til sjávar síð-
an, einhverjar þeirra helst úr lestinni og aðrar bæst inn, þó
eru systurnar ennþá í hljómsveitinni en fengu til sín af-
skaplega færa söngkonu, Natalie Maines. Hún var einnig
af Texas-svæðinu og hafði reyndar oft séð Dixie Chicks
spila og var mikill aðdáandi þeirra. Nýja platan, Home,
inniheldur tólf kántrílög sem öll eru fremur sakleysisleg.
Þar skiptast á hressir léttkántrí-slagarar á borð við upphaf-
slagið „long time gone", og dramatískari dæmisögur úr
daglega lífinu í kántrívestrinu í Bandaríkjunum.
Það er ekkert hættulegt við þennan disk eða stúlkurnar
þrjár sem þar eru í aðalhlutverkum. Samt sem áður er ver-
ið að brenna diskana þeirra í bílförmum. Ástæðan? Þær
létu hafa eftir sér á tónleikum sem þær héldu í Lundúna-
borg að þær skömmuðust sín fyrir að vera úr sama fylki og
forseti Bandaríkjanna, George W. Bush. Þetta sögðu þær til
að mótmæla þáverandi strfðsbrölti Bandaríkjanna í írak og
nú súpa þær seyðið af því. Eflaust hefur þetta þó orðið
þeim til framdráttar líka því margir heyrðu einmitt fyrst
um þessa prýðilegu hljómsveit þegar þessi ummæli
komust í heimsfréttirnar. Friðarsinnar um heim allan gefa
þeim að öllum líkindum plús í kladdann, hlusta á tónlist
þeirra með opnari huga og græða bara á því, því Dixie-
stúlkur eru afar Ijúfar og þýðar Texaskántríkonur. Og
banjóaðdáendur - hér er komin plata ársins!!!
BONNIE 'PRINCE' BILLY - MASTER AND EVERYONE
Dularfullt fjölskyldufyrirtæki
»Þessi dularfulli listamaður heitir réttu nafni Wili Old-
ham og hefur einnig komið fram og gefið út plötur undir
Því nafni. Ég er splunkunýr aðdáandi hans og er þetta
fyrsta platan sem ég heyri með honum. Það fyrsta sem ég
tek eftir er hve rosalega persónuleg þessi plata er. Ekki að-
eins að textarnir fjalli um persónuleg mál Oldham heldur
hljómar platan öll eins og hún sé tekin upp á trégólfi inni í
stofu af þeim Oldham-bræðrum (eða frændum, því Paul
Oldham er titlaður meðflytjandi á disknum en engin nán-
ari skýring gefin). Stapp með fæti í gólf til að halda takti,
hvfsl til að telja inn í lag, skrjáf í textablaði, ónákvæmni á
stöku stað í gítarspili. Allt þetta fær að fljóta með á plöt-
unni og gerir þessa plötu að hreinu listaverki. Tíminn
stöðvast inni í stofu hjá Oldham-fjölskyldunni, hugurinn
fer á flug og sér fyrir sér hlý teppi til að skríða undir, kerta-
Ijós, tebolla, já yfirhöfuð rosalega kósí stemningu sem
engan veginn skilar sér inn á allar plötur. Öll lögin eru frá-
bær, rödd Oldham er brothætt, hann er dálítið i ástarsorg
að leita að konu sem vill elska hann, eða allavega skrifar
hann texta um það, og maður fær enn sterkar á tilfinning-
una að þetta sé fjölskyldufyrirtæki: Hann heima hjá for-
eldrunum að ná sér eftir ástarsorg, bróðir hans spilar með
honum lögin hans, Ned Oldham (pabbinn?) fær þakkir á
þakkarlistanum og Joanne Oldham (mamman?) teiknar
fuglamynd á bakhlið umslagsins.
Þetta er plata sem virkar við allar aðstæður, alltaf. Á
kaffihúsi, sem undirspil við bókalestur, hátt þegar maður
er í vondu skapi, í heyrnartólum þegar maður fer út að
ganga... o.s.frv. Síðasti listamaður sem ég uppgötvaði sem
hafði jafn sterk áhrif á mig, og sem hægt er að hlusta á við
nær hvaða aðstæður sem er, er Leonard Cohen. f sjálfu sér
eru þeir ekkert ósvipaðir, persónulegir, gítarleikarar sem
syngja um ástina og tilveruna á mjög einfaldan hátt en
sem virkar. Eini galli plötunnar: Hún er allt of stutt!!
vera / 3. tbl./2003 /67
Heiða Eiríksdóttir