Akranes - 01.04.1958, Blaðsíða 19

lengi er Eiðurinn lians á leiðinni og ætti
hann nú bráðum að fara að sjást í heild.
Einar Hjörleifsson hefur ekkert kveðið.
En hann hefur aftur á móti ritað lengstu
söguna, sem fæðzt hefur á árinu. Það er
Rrúin, prentuð í Eimreiðinni. Hún er
skipulega samin; ýmsu er þar laglega lýst
og sumt er þar dável athugað. En í heild
sinni er sagan þó fremur ómerkileg og
kemst ekki til jafns við eldri sögur hans.
Frá Hannesi Hafstein liefur ekkert, eða
mjög lítið sést frumkveðið, en þýðingar
hafa komið frá honum ba'ði í Tímariti
Bókmenntafélagsins og í Þjóðólfi, flestar
eftir Heine. Það er ekki rétt af skáldi,
sem fengið hefur á sig jafmnikið orð og
Hannes Hafstein, að vera að láta frá sér
smákvæðaþýðingar, ekki merkilegri en
þessar eru. Því kveðskapur Heines var
hér áður kunnur, fyrst og fremst af stæl-
ingum Jónasar og svo af þýðingum Stgr.
Thorsteinsson og eru þær betri en þýð-
ingar Hannesar. Menn ættu annars að
lara að skilja, að bókmenntir okkar græða
lítið á þessum smákvæðaþýðingum, sem
svo mikið hafa verið tíðkaðar á siðari tím-
um. Og betur hefði það verið gert af
Hannesi, að sýna, ])ótt ekki hefði verið
nema eitt eða tvö frumsamin kvæði í stað
þessara þýðinga.
En þau þrjú skáld, sem hér hafa verið
nefnd, eru nú orðin föst í rásirmi, þótt
ekki liggi mikið eftir ])au að vöxtunum,
hvert um sig. Og allflestir munu nú taka á
móti kvæðum þeirra, þótt ný séu, eins og
gömlum kunningjum. En þeir, sem með
glöggara auga fylgja þeim hinum smáu
straumbreytingum i andlega lífinu hjá
okkur, þeir líta lengra fram, til þess
yngsla og óþekktasta, sem að garði ber,
og ekki á fyrir eldri og nákomna ættingja
eða vel metna kunningja, sem greiða því
veginn. Og hér skal nú haldið lengra nið-
ur eftir.
Á Einari Benediktssyni hefur lítið bor-
ið í bókmenntum okkar fyrr en árið sem
leið; hann hafði aðeins ort nokkur kvæði,
sem fæstir gáfu gaum að. Fáein ný kvæði
hafa sést frá honum á þessu ári. Bezt af
þeim er kvæðið „Norðurljós“, sem staðið
liefur í Sunnanfara. Ætla má einnig, að
eftir hann séu nokkur kvæði, sem staðið
hafa í „Dagskrá“, sum nafnlaus og önn-
ur með ókennilegum merkjum, svo sem
Tvö kvæSi, sem þar stóðu einu sinni í vet-
ur. Ég skal taka fram tvö erindi úr kvæð-
inu Á krossgötum. 1 heild sinni er ekkert
stórvægilegt við það, en þessi erindi eru
mikið góð:
„Þetta eitt lief ég lært, — ég stend einn
með vilja,
nthýstur, frjáls, þar sem götur skilja;
og tælinn í ástum og tvímáll i svörum
ég tryggðaeið finn mér brenna á vörum.
ftg á mér nú tni og efa lil hálfs,
mín ást er án votiar, mitt ljóð án máls. —
Og j)ó sver ég ástum og óði án tafar
mina æfi frá þessum degi til grafar".
Einar liefur lítið ort og svo lítur út sem
honum muni fremur stirt unt að kveða.
En hann er liugsjónamaður, rikur að hug-
myndum og einkennilegur. Vafalaust
mundi honum láta betur að binda sig
ekki við rim og hendingar, en yrkja i
óbundnu máli. Ein stutt saga hefur sést
frá honum, ValshreiSriS í „Dagskrá"; það
eru dágóðir sprettir í henni, en byggingin
nokkuð viðvaningsleg og söguþræðinum
ekki vel haldið. Bétt mun og að eigna
Einari greinar HarSar í „Dagskrá“ og er
sumt af því sem þar er skráð, hið bezta
sem eftir hann liggur. Auðvitað eru þær
misjafnar og margar þeirra lítils virði,
en sumar eru svo vel ritaðar, að þær hljóta
að teljast til þess, sem bætzt hefur bók-
menntum okkar á liðnu ári. Hér mætti
A K B A N E S
fi7