Prentarinn - 01.01.1972, Qupperneq 55

Oloj Palme, jorscetisráOherra SviþjóOar, ávarpar prentaraþingiO.
Skerst í odda
Um I) er þctta að segja: Það hefur verið skilyrði
að þeir sem kosnir væru í aðalstjórn félaganna og
gegndu þýðingarmestum störfum væru valdir úr
Stokkhólmi og næsta nágrenni. Bæði var, að með
þcssu nýttust mjög góðir starfskraftar úti á landi
ekki sem skyldi, og landsbyggðinni fannst hún vera
afrækt af valdamiðstöðinni f höfuðstaðnum. Var
því samþykkt með nokkrum meirihluta að hætta við
þelta skilyrði um búsetu í Stokkhólmi þó jrað kost-
aði peninga að flytja fulltrúana milli Jandshluta.
Þessi breyting var einnig samþykkt á sameiningar-
þinginu með nokkrum meirihluta. Um 2) er það að
segja, að flutningsmenn jjessarar tillögu vildu að
h'.ð nýja félag virti allar lýðræðisreglur lil hins ýtr-
asta og legði sig í framkróka að ná sem víðtækastri
samstöðu féiagsmanna í stærstu og þýðingarmestu
málunum. Bentu þeir á að þegar ákvarðanir um
samninga eru teknar í aðalstjórn með mjög litlum
meirihluta og hann látinn ráða, er ekki vitað livort
fólkið á vinnustöðunum, sem vinnur samkvæmt
samningunum, er sammála þessum meirihluta. Þeir
sem ekki vildu fallast á jiessi rök, bentu á hversu
erfitt væri f fyrsta lagi að fá úr því skorið Jtvað
værtt stór og jjýðingarmikil mál og f öðru lagi hve
þungt það væri í vöfum að láta slíkar atkvæða-
greiðslur fara fram. Höfðu þeir meirihlutann með
sér og var tillagan felld, og einnig síðar á samein-
ingarþinginu. Um 3) tirðu miklar umræður og raun-
ar í eina skiptið sem verulega skarst í odda með
mönnum. Undraffi mig, og þó ekki síður sessunaut
minn, Henry Nielsen, formann danskra prentara,
hversu umræður voru málefnalegar og gjörsamlega
lausar við persónulegt hnútukast og skæting.
Var hér um mikinn skoðanamun að ræða þar sem
annars vegar voru menn, sem lilu á jjað sem Jteilaga
skyldu verkalýðsfélaganna að styðja flokkinn mcð
fullri félags'.egri affild á sama hátt og verið hafði
um áralugi og fluttu fyrir Jjví rök að þar sem verka-
lýffsfélag hefði í félagslögum sfnum ákvæði um að
jtað ynni að sósíalískri ttppbyggingu í landinu bæri
jjví að vera beinn aðili að pólitískum flokki, sem
jjetta hefði einnig á sinni stefnuskrá. Engum blöð-
ttm væri um það að fletta að mestum árangri gæti
verkalýðshreyfingin náð með jjví að beita pólitísk-
ttm áhrifum sínum innan slíks flokks og þá um leið
á löggjafarvaldið. Þeir, sem ekki vildu á þennan
hátt vera í Sósíaldemokralaflokknum gætu látið
bóka sig út úr flokknum, |)ó félagið sem slíkt væri
aðili. Það ætti affeins að sýna samstöðu verkalýðs-
hreyfingarinnar með sósíaldemókrötum og Jjeim
hugsjónum, sem þeir berðust fyrir.
Ekki voru allir sammála þessu og beutu á, að
51
I’RENTARINN