Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Qupperneq 59

Hákon Farmann
41
bell; og' bjó liann austarlega á bin-
um svonefndu Hlynviðar-bálsum
fyrir norðan bæinn Lower Ste-
wiacke, um 35 mílur enskar frá ný-
lendunni. Var erindið til Camp-
bell’s það, að sækja nokkra dali,
sem hann skuldaði föður mínum.
—Eg lagði af stað að heiman fót-
gangandi snemma morguns og á-
setti mér að ná til 'liins skozka
bónda. þá um kvöldið, vera þar næt-
ursakir, og komast heim aftur
næstu nótt. En eg hafði aldrei
áður farið alla þessa leið, og varð
eg því oft að spyrja til vegar, þeg-
ar vestur í Musquodoboit-dalinn
kom; og tafði það mig nokkuð.
Mér var oft sagt það þá um dag-
inn, að skamt fyrir austan Hlyn-
viðar-liálsana væri búgarÖur, sem
nefndur væri Lindsay’s Farm, og
skyldi eg ganga þangað heim og
spyrja rækilega til vegar, áður en
eg legði á stað upp hálsinn fyrir
vestan, því að þar þætti vandrat-
að.
Það var komið fast að sólsetri,
þegar eg náði til Lindsay’s Farm.
Það var stór og fallegur búgarður,
og- höfðu tveir Islendingar verið
þar vinnumenn um nokkurt skeið
og kunnað þar vel við sig. En nú
voru þeir löngu farnir þaðan. Eg
gekk nú heim að húsinu, sem var
bæði fallegt og reisulegt og stóð
spölkorn frá þjóðveginum, og drap
á dyr. Roskin kona, liá og tígu-
leg, kom til dyranna. Og það var
frú Lindsay sjálf — eigandi bú-
garðsins. Eg heilsaði 'henni og'
bað hana að gera svo vel að segja
mér til vegar til herra Thomas
Campbell’s. Hún tók kveðju minni
kurteislega og sagði mér mjög
ítarlega hvaða leið eg skyldi fara.
Benti hún mér á akbraut, sem lá
þar upp hálsinn, og sagði að eg
skyldi halda áfram þá akbraut,
þangað til að eg kæmi að brú, er
lægi yfir Elksá. Yfir þá brú átti
eg ekki að fara, en halda heldur
áfram upp með g'ilinu, og mundi
eg þá koma eftir fáeinar mínútur
að húsi herra. Campbell’s. — Eg
þakkaði frú Lindsay fyrir þessar
leiðbeiningar og kvaddi liana.
“Segðu mér eitt,” sagði hún,
þ-egar eg var í þann veginn að
leggja af stað; “hvað heitir þú?
Og hvaðan kemurðu ? ’ ’
Eg' sagði henni nafn mitt, og
gat þess að eg kæmi frá íslenzku
nýlendunni á Mooselands-hálsum.
“Hefirðu gengið alia leið frá
nýlendunni í dag ? ’ ’
“Já,” sagði eg.
‘ ‘ Og hvað gamall ertu ? ’ ’
‘ ‘ Eg er á sextánda árinu, ’ ’ sagði
eg.
“Eg vil að þú farir ekki lengra
í kvöld,” sagði frú Lindsay; “það
eru rúmar fjórar mílur til Camp-
ibell’s, bráðum skellur mvrkrið á,
og þú ert orðinn þreyttur og'
svangur. Vertu hér í nótt. ’ ’
Eg þakkaði henni þetta góða
boð, en kvaðst þurfa endilega að
komast til herra Campbell’s þetta
kvöld. Eg sagðist ekki vera þreytt-
ur og ekki svangur, og eg sagði að
mér þætti ekki mikið fyrir því, að
hlaupa fjórar mílur.
Hún bað mig þá að þiggja mjólk
að drekka. Það sagðist eg .skyldi
þiggja. Fór hún þá inn í Oiúsið og
kom að vörmu spori aftur með
skál fulla af mjólk og rétti mér.
Og enn á ný bauð 'liún mér að
vera þar til næsta dags, eða þá að
bíða þangað til að vinnumenn sfn-