Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Qupperneq 125

Eitt orÖ úr rnáli mannshjartans
107
tón, að skrifstofumaðurinn roðn-
aði, án þess að vita livers vegna.
“En heldurðu þá, að þú hafir
krafta til að hugsa nógu vel um
hann, svona veikan og lasburða.
Þarftu ekki alt af að vinna út frá
lieimilinu öðru hvoruf” spurði
kennarinn barnslega.
“Og það er nú svo sem satt,
Bjarni minn, að eg er ekki farin
að verða upp á marga fiska á
stundum. En ef guð gefur, að eg
haldi þessari heilsu, sem eg hef,
vona eg samt, að eg verði nógu
mikil manneskja til að elda sæmi-
legan mat og eg ætla að gera ráð
fyrir, að eg hafi aldrei fengið orð
fyrir að vera sóði að neinu levti.”
“Nei, það var heldur ekki svo-
leiðis meint, þetta sem eg sagði,”
svaraði barnakennarinn.
“Og hvað því viðvíkur, að eg
þurfi að vinna út frá heimilinu, þá
ætti ekki að þurfa að sitja dag og
nótt yfir manninum. Þar að auki
býst eg nú við því, að blessuð
hreppsnefndin sjái sóma sinn í því
að borga það, sem liann þarf, bæði
af fötum og meðulum. En nú vil
eg lieyra, hvað þið segið um þetta.
Svarið þarf eg að fá undir eins, á
meðan eg er hérna inni í stofunni
hjá ykkur.”
Þegar hreppsnefndarmennirnir
voru farnir, mæltist presturinn til
þess, að Stína yrði eftir og talaði
við sig fáein orð. Hann sat í stóln-
um sínum, en hún stóð upp og nam
staðar við borðshornið.
Presturinn varð fyrri til að taka
til máls.
“Mér þykir vænt um það,
Kristín, að þú skulir ekki hafa
leyft beiskju liðna tímans að gera
út af við þínar hlýjustu tilfinning-
ar gagnvart þessum manni. Eg
greiddi atkvæði með þessu af því
að eg veit, að þú reynist lionum vel
og lætur hann ekki gjalda þess, sem
hann hefir gert. ”
Séra Karli varð litið framan í
gömlu konuna, sem stóð fyrir
framan hann, gallhörð á svipinn.
Gömul saga var letruð í dráttun-
um viö munninn.
“Nei, séra Karl. Eg læt hann
ekki gjalda neins. En hann á held-
ur ekki að njóta neins. Eg skal
rejma að láta honum líða vel, ef
honum getur þá nokkursstaðar lið-
ið vel. Etn þó fæstir viti það hér í
Styrmisböfn, þá veizt þú það, séra
Karl, og konan þín, hverjum það
var uppliaflega að kenna, að hann
Ólafur Runólfsson fór suður til að
læra og til þess að verða hættuleg-
ur maður fyrir þjóðfélagið. Og nú,
þegar allir eru í vandræðum með
hann og hvergi pláss fyrir hann á
öllu landinu, hverjum heldurðu að
standi þá nær að taka við honum,
heldur en mér. Það er ekki af ást,
séra Karl, því að hún er dauð og
grafin, og ekki iheldur af hatri, því
að það kafnaði í fæðingunni, sem
betur fór. Það er bara blátt áfram
af því, að alt ólánið stafar, þegar
öllu er á botninn hvolft, af kerl-
ingarræflinum henni Stínu Sveins-
dóttur á Grund.”
Svo fór Ólafur gamli Runólfs-
son að Grund, eftir ákvörðun
hreppsnefndarinnar og með sam-
þykki sjálfs sín. Honum leið þar
vel, að svo miklu leyti s'em honum
gat liðið vel. Hann varð ekki var
við hatur, en hann varð heldur ekki
var við ást.
Og í dag var presturinn í Styrm-
ishöfn nýbúinn að jarðsyngja Ól-