Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Qupperneq 66

48
Tímarit Þjóðrœknisfélags íslendinga
stöðu, verða ríkur og vinna a4t-
jörð sinni alt ’það gagn, sem hann
mætti. En atvikin höguðu því svo
til, að hann lærði aldrei meira ■ n
lestur og skrift, var alla æfi félítill
kvæntist aldrei, fór í siglingar
(sem háseti á kaupfari), kom á
margar liafnir, þar sem hann var
æfinlega gestur og útlendingur, og
á efri árum settist hann að hjá
fólki, sem var af öðrum þjóðflokki
en hann, í afdal einum í framandi
landi. Og upp úr langri æfi hafði
hann að lokum alls ekki neitt, nema
það, að nokkru góðu og greindu
fólki varð hlvtt til hans. En það
er líka það hezta, sem maður getur
haft upp úr lífinu, og er mikils
virði. — 0g skilur þú nú?”
‘‘Já,” sagði eg. En samt var
langt frá því, að mér findist eg
skilja þenna einkennilega mann.
Nokkru síðar sagði Hákon að
mér mundi vera bezt að fara að
liátta, því að eg hlyti að vera
þreyttur og sifjaður. Hann gekk
svo með mér yfir í borðstofuna,
og logaði þar ljós á lampa, og var
búið að búa um mig á legubekk,
sem var þar innar í stofunni.
“Þegar þú kemur á fætur á
morgun,” sagði Hákon, “þá verð
eg allur í burtu, því á morgun verð
eg við hevskap í dalnum. Að lík-
indum hittumst, við aldrei framar,
þar sem þú ert í þann veginn að
flytja vestur til Winnipeg, en eg
verð hér, það sem eftir er æfinn-
ar. — Já, þú vilt fá að vita, livort
eg er hér sem vinnumaður, eða
minn eigdnn húsbóndi. Alt, sem
eg get sagt þér því viðvíkjandi, er
það: að eg á hér heima, og að eg
er hér eins frjáls og' loftið, sem eg
anda að mér. Og allir eru mér
góðir og elskulegir, en Dunoan þó
beztur. — En áður en eg kveð þig
og býð þér góða nótt, ætla eg að
láta þig lieyra viðlagið við gamalt
vikivaka-kvæði. Það er svona:
‘ ‘ Utan eftir firðinum, sigla fagrar
fleyr,
sá er engimi glaður eftir annan
þreyr.”
Hann 'hafði þessi vísuorð yfir
þrisvar eða fjórum sinnum, tók
síðan í hönd mína, bauð mér góða
nótt, gekk fram að dyrunum, leit
aftur sem snöggvast, bauð mér
aftur góða nótt og gekk yfir í lier-
bergið sitt. Eg- sá thann aldrei
eftir það, því að þegar eg fór á
fætur um morguninn (og það var
snemma), var hann lagður á stað
fyrir góðri stundu, og að líkindum
kominn alla leið ofan í dalinn fyrir
vestan.
A meðan eg borðaði morgun-
verðinn, talaði frú Campbell við
mig um ýmislegt; en það var eins
og hún forðaðist að minnast á
Hákon. Eg revndi aftur og aftur
til að spvrja hana um hann, en
svör hennar voru þá þannig, að eg
var engm nær um það, sem mig
langaði til að vita. Samt var það
auðheyrt, á þeim fáu orðum, er hún
sagði um hann, að hún áleit hann
góðan mann og greindan; og hún
gaf það í skyn, að hún og synir
hennar ættu lionum mikið gott upp
að inna,
Að afloknum morgunverði lagði
eg aftur á stað. Frú Campbell
gekk með mér yfir að brúnni á
Elksá og vísaði mér á veginn, sem
lá þar upp með gilinu. Eg kvaddi
þar þessa ágætu, skozku konu og
þakkaði henni fyrir góðgerðirnar.