Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Síða 65

Hákon Farmann
47
og> !ber af öllum ung-um mönnum
hér sem gull af eir. ”
“Varstu lengi veikur?” spurÖi
eg.
“Eg lá rúmfastur í sjö vikur.
Og allan þann tíma vitjaði þessi
ungi maður um mig á hver jum ein-
asta degi. Hann átti þó heima
fullar fjórar mílur frá gistihúsinu,
þar sem eg lá.”
‘ ‘ Svo hefir þú farið hingað, þeg-
ar þén var batnað. ’ ’
“Eftir slysför mína var eg í
Trúró í næstum tvö ár. Þar vann
eg mér inn töluverða peninga, og
var fastráðinn í því, að fara heim
til Islands haustið 187ð. En þá
kom á ný dálítði atvik fyrir, sem
með öllu hreytti áformi mínu. Eg
•hætti við að fara til íslands, og
hinn góði vinur minn, Duncan,
bauð mér að fara til sín og dvelja
hjá sér eins lengi og' eg vildi. Því
boði tók eg' með þökkum. Og hér
vil eg una alla þá daga, sem eg á
eftir að lifa, því að hér fer vel um
mig'.”
“En því hættir þú við að fara
til Islands?” spurði eg hikandi.
Hákon lét sem hann hefði ekki
heyrt spurningm mína. Hann
spratt á fætur, gekk að dyrunum,
opnaði þær og leit fram í ganginn.
“Já, þá eru þær að fara, hún frú
Campbell og María litla,” sagði
hann; “þær ætla að sækja skemti-
samkomuna, sem haldin verður í
nótt niðri í dalnum.” Hann lét
svo aftur 'hurðina og settist á ný
við borðið.
Bg ætlaði nú endilega að leggja
fy rir hann aftur sömu spurning-
una. Bn hann fór strax að spyrja
mig um ýmislegt viðvókjandi fólk-
inu í nýlendunni. Hann vildi vita,
liverjir það væru, sem farið hefðu
þá um sumarið vestur í Rauðár-
dalinn, og hvenær hitt fólkið ætlaði
að leggja á stað. Hann kvaðst á-
líta það alveg rétt gjört af ný-
lendubúum, að flytja burtu af hin-
um hrjóstrugu Mooselands-háls-
um. En hann tók það fram um
leið, að samt væri enginn vafi á
því, að þeir hefðu lært mikið þann
tíma, sem þeir væru búnir að vera
þar.
“Það voru undarleg atvik, sem
fluttu Islendinga upp á þá hálsa, ’ ’
sagði liann; “ og' það eru óviðráð-
anleg atvik, sem nú eru að ýta
þeim þaðan burtu. Sá, sem stýrir
þeim atvikum, er vitur, og hann
slær engu þeirra út tilgangslaust.
Hönd hans er að vísu ósýnileg, en
máttug og óskeikul. ”
“Eg skil það ekki,” sagði eg.
‘ ‘ En mætti eg fá að vita, af hver ju
þú hættir við að fara heim til Is-
lands ? ’ ’
“Þei! Mér heyrðist vera barið
á framdyrnar,” sagði Hákon, stóð
upp og gekk fram í ganginn. En
hann kom aftur að vörmu spori.
“Það var bara vindurinn,” sagði.
hann í lágum hljóðum. ‘ ‘ Og eg vil
taka það fram, einu sinni enn, að
alt, sem lifir og hrærist í heimin-
um, er sífeldlega háð ófyrirsjáan-
iegum atvikum og tilviljunum. —
Á yngri árum mínum þekti eg'
mann nokkurn, sem hafði marga
þá kosti til að hera, sem karlmann
mega prýða. En þessi dularfulln
atvik sóttu svo þrálátlega að hon-
um, að flestar hans fyrirætlanir og
áform urðu að engu. Hann var
alinn upp í föðurhúsum, í miklu
eftirlæti, ásetti sér snemma að
ganga skólaveginn, komast í góða