Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Qupperneq 101

Þegar eg var í Viðeg fyrir sjöt'm árum síðan
83
áttum að vera búin að ganga vest-
ur-eyjuna fyrir hádegið, en austur-
eyjuna gengum við eftir liádegið.
Allir liöfðu 'þessar eggja-svuntur,
sem mynduðu poka framan á
manni; þar voru eggin látin í og
dúnninn, þegar hann fór að koma,
því að kollurnar reita hann smátt
og smátt af sér til þess að liafa
mjúk (hreiður. Hver æður varp
10—12 eggjum. Strax og dúnninn
fór að koma var byrjað að hreinsa
hann. Það gerðu vanalega karl-
menn, að hræla hann; það var vont
verk og ólholt. Það var gert á
prentsmiðjuloftinu; en kerling
bakaði hann í skorsteininum niðri.
Þegar piltarnir voru búnir með
moldarverk, var farið að sjá fyrir
eldivið. Þang var borið upp til
þerris og mór tekinn upp, en því
verki fylgdi mikil fyrh’höfn, því
að hann var tekinn upp í landi.
Viðey átti liálft Geldinganes á
móti Gufuneskirkju. Þar var gott
mótak og þar var mórinn tekinn
upp. EJinnig var nesið brúkað
fyrir beitiland. Það var mikil
vinna að flytja skepnur í land, en
móinn heim. Alt varð það að ger-
ast fyrir sláttarbyrjun. Þurfti
til þess góða stjórn og mikinn
mannafla.
Á meðan eg var í Viðey gekk
fjárkláðinn um alla Gullbringu-
sýslu. Var öllu fé því haldið í eyj-
unni, en öll hross, sem ekki voru
brúkuð og naut flutt til lands í
Geldinganes. Fylgdi þessu f jarska
mikil fyrirhöfn. Vanalega höfðu
þar verið fráfærur og lömbin rek-
in á afrétt. Vestur-eyjan var höfð
fyrir beitiland; hafði einhverntíma
verið hlaðinn yfir hana þvera
gárður og var hlið á með grind í.
Þar var eins og stöðulból og kýr
mjólkaðar eftir að þær voru farn-
ar að lig'gja úti og eins ær. Þessi
varnargarðui' hélt gripum, en ekki
fé, því varð að vaka yfir túninu.
Það var oft röltsamt á vorin, því
að liundum og köttum var komið
í land yfir varptímann.
Á vetrum lét frúin allar sínar
stúlkur vinna við ullarvinnu og
saumaskap alla rúmhelga daga.
Ólafur smiður var alla daga úti í
prentsmiðjunni að smíða og gera
við það sem þurfti. Mikið þurfti
af meisum og misjafnir voru þeir
að stærð. Stundum var hann úti
í smiðju að smíða ljái. Þurfti
marga, því að liver sláttumaður
ha.fði þrjá af þeim yfir daginn;
dengdi smiðurinn alla ljái fyrir
alla. Á kveldin óf Ólafur oft. Á
piltaloftinu héldu vinnumennirnir
til er útiverkum var lokið. Sumir
að vinna hrosshár og' flétta reipi,
aðrir að gera við g'ömul reipi og
einn, sem kunni að spinna, spann
hamp í hrognkelsanet. Um haust-
ið, þegar liúsbóndinn var búinn að
raða niður þessum verkum, sagði
hann mér að konan sín vildi eiga
vökuvinnu mína. Frúin kom svo
til mín og sag'ði að eg ætti að
kemba fyrir þær. Eg sagðist hafa
kembt, en sá væri gallinn á, að eg
sé svo kveldsvæfur að ekki sé
mögulegt fyrir mig að vaka við
jafn leiðinlega vinnu. Iíún itro.sti
við og sagðist ekki trúa því að jafn
stór og fallegur stúlknahópur gæti
ekki haldið mér vakandi. Fór eg
síðan að kemba fyrir Valgerði
þjónustu mína. Fékk eg lof fvrir
að eg kembdi vel, en strax fór að
síga á mig' svefn og hrökk eg upp
við það, að annar kamburinn féll