Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1934, Qupperneq 119

Eitt orð úr máli mannshjartans
Saga eftir Jakob Jónsson frá Hrauni.
Séra Karl í Styrmishöfn lét
hempuna sína á lierÖatréS og
hengdi hana upp í ganginum, opn-
aÖi skrifstofudyrnar og gekk inn.
Hann settist í stólinn við skrif-
borðið, en kveikti ekki á lampan-
um, heldur liorfði út í rökkrið, eins
og þegar menn liorfa inn í horfna
tí'S, á löngu liðna. athurSi í f jarska.
í meir en þrjátíu ár hafði hann
veriS prestur í Styrmishöfn. Þessi
undarlegi fjörður, dálítið órólegt
afsprengi úthafsins, hafSi sýnt
lionum mikilfenglegri atburði en
nokkur sjónleikur hefði getað g'ert.
En liér var leikurinn lífiS sjálft,
ofið í það gerfi, sem baráttan við
liafiS og iheimsmarkaSinn liafSi
myndaS og mótað. Séra Karl var
nú orðinn gamall máður með hvítt
hár, ofurlítið lotinn í lierSum, en
þreklegur og stæltur, veðurbarinn
í andliti og hendurnar báru þess
vott, að þær höfðu einhverntíma
snert á erfiSum verkum.
Kökkrið varS þéttara og þéttara
og presturinn sat grafkyr og
horfði. Konan hans kom inn í her-
bergið, lagSi hurðina liljóSlega að
stöfum og gekk til lians. ÞaS var
undarlegur, sár hreimur í rödd
hennar, þegar liún spurði:
“ Var nokkuð fólk við jarðarför-
ina í dag!’ ’
Hann svaraði engu, en rétti
henni hendina og hún settist í sæt-
ið við borðsendann; þaS hafSi ver-
ið hennar sæti í meira en þrjátíu
ár, ekki sízt, ef eittlivaÖ undarlegt
hafði sezt að 'honum og hann gat
ekki verið einn. Hún liélt um
hönd lians, hlýlega og stilt. Hver
vissi, hvaSa stormar voru að geysa
í huga mannsins hennar ?
Það er orÖiS niða-myrkur í skrif-
stofu prestsins, en hann sér það
ekki. Ehda skiftir það engu. Séra
Karl þarf ekki ljós. Hann sér án
þe.ss. Hann sér stofuna sína eins
og hún var fyrir mörgum árum á
haustkvöldi, sem lionum gleymist
seint. RæSan hans var að verða
búin og 'hann fann, að hann lilakk-
aði til aið flytja hana næsta sunnu-
dag fyrir fullri kirkju. Þá opnast
dyrnar og konan hans kemur til
hans, hallar sér fram á öxl hans og
spyr: “Má eg trufla þig dálitla
stund?”
“Þú ert búin að trufla mig',”
svarar ihann, “svo að það kemur
ekki málinu við héSan af, hvort þú
mátt eSa mátt ekki. ”
“Eg 'þarf að tala viS þig leynd-
armál,” segir hún, og hann veit
ekki fyrir víst, hvort hann á að
taka það sem alvöru eSa gaman.
Augn hennar eru full af glaðværð,
en hún er ákveðin í fasi, og 'hann
finnur, að hún hefir ekki komiS al-
veg tilgangslaust.
“Jæja,” segir hann glaðlega,
“leystu frá skjóðunni, frú mín
góð; eg' skal hlusta.”
“ÞaS er stúlka frammi, sem
þarf að biðja þig bónar, en hún
kemui’ sér ekki að því. Hún er
feimin við þig.”
‘ ‘ Og' þess vegna hefir hún snúiS
sér til þín. HvaS á eg að gera fyr-
ir hana?” spyr séra. Karl.