Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Síða 70

52
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
18. Það er sumra þykkju tal
þessara heiptar skauða
undan láta eg aldrei skal
opinn fram í dauða.
19. Lifi eg sem lengst og verst
og líka úr hófi éti
óþægur sem allra mest
svo enginn stýrt mér geti.
20. Verri skal eg verða þá
ef við mig að er fundið
öngva spara þrjósku og þrá
þann hef eg eiðstaf bundið.
21. Sona orðum heyrði eg hér
haga einn unga manninn
lýðum það til lærdóms er
að laga bænir þanninn.
22. Gimbrarkind að græða sér
gæðing við að auka
þeirra hugur allur er
og eignast dokku-skauta.
23. Það á vel við þeirra geð
þess ef mætti njóta
og væri gott ef verra með
vildi ekki fljóta.
24. Hvar munu vera svo í sveit
samanvaldir kallar
er siðuga teygi róms af reit
ræðu skilnings hallar (halla?).
25. Ef þeir ættu bæinn bú
börn og foldu trefla
mín er annars meining sú
þeir myndu ei orð sín hefla.
26. Virðast mundi þankaþel
þundum glana lóna
seggjum fæstum sama vel
sína þurka skóna.
27. Eg held þá vildu hávan rétt
hafa brjótar skjalda
ef að þeir núna orð ónett
yfir borðum gjalda.
28. Þá vikan liðin væri frá
að vígsluna fremdi séri
hætt er við að hringaná
úr hálsliðunum sneri.
29. Þegnar fyrr af þægri dyggð
þjónuðu yfirmönnum
en vér nógan ama og styggð
af þeim núna könnum.
30. Þýðlega Laban það eg finn
þjónaði Jakobs tilti
harðdrægur þó húsbóndinn
hans um kaupgjald villti.
31. Einnin dyggur Abrahams þjón
allvel dyggða neytti
hlýðugur síns herra bón
hvörgi út af breytti.
32. Nú er vani annar á
Isa kominn storðu
sérhvör lifir segjast má
að sinni vild og orði.
33. Þessir flýja þegnar flest
það sem heiðurinn nærði
hegrinn vatnið hatar mest
því hann ei sundið lærði.
34. Svo er dyggða menntin mset
mönnum þessum dulin
og stundan orðsjns sykursæt
seima njótum hulin.
Viðbæiir
35. Þar um spyrja þýða má
þilju birtings ranna
hvörnig lízt þér hérna á
hrósun yngismanna?