Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1956, Side 75

TVÖ AUSTFIRZK SKÁLD
57
skrifuð fyrir dóttur hans til lítillar
telpu í Stöð. Vel gat Páll byrjað að
yrkja ljóðabréf af því hann sá pabba
sinn gera það.
Hestavísur Ólafs eru eins fáar og
þser eru margar hjá Páli: aðeins
tvser um sama hestinn — og undir
fornhætti að dæmi St. Ól. Sr. Ólafur
hefur gaman að yrkja um heimilis-
fólk sitt í gamni og alvöru. Þar er
ein vísa um Önnu dóttur hans, tvær
urn Pál. (lag: Kær Jesú Kristi St. Ól)
Örlát er Anna
og ofur hjartagóð
sæld það eg sanna
soddan eiga jóð.
Sörnunum hún býtir
brauðið litla sitt;
bvað sem að henni hrýtur
hálft vill verða mitt.
Eg nær borða búinn er
borðaðu, segir hún, nú með mér
þrjá og fjóra fáðu þér
°g fleiri spæni kvitt.
Hm Pál: (lag: Hver veit hve nær
er æfi endi)
Hver skyldi hafa frægri feður
fundið en eg í þessum heim?
Þótt Indriði sé ei lengur léður
(dó 1811)
a lífi held eg Pálum tveim.
Annar ráð, gleði, athvart mitt
(Páll Melsteð)
ei uema vonin peðið hitt
(f. 23. des. 1827).
Enn um Pál:
Hver hefur byggt þér hósti sæll
hals á Páli litla?
Að þú ert svo djarfur og dæll
drenginn minn að kitla
þér skal goldið grátt
með eiturflugu utan úr Spán
að þér seiði eg brátt
þú munt fara þá með smán
þína heim í átt.
Gaman er að vísu, sem sr. Ólafur
hefur ort um vinnukonu sína á
Dvergasteini, sem G(unna) A.
D(óttir) hét: „Sjúkdómslýsing G.
A. D.:
1. Eg hef í höfði hvin og pínu
harðlífi, kipping, naflaflog, _
bögglandi er fyrir brjósti mínu
bólgið lífið og hart sem trog.
Uppkasta brot og augna rið
aflleysisdyntir við og við.
2. Þó Gunna segizt þanin kvalin
þunglega bæði dag og nótt,
hún stekkur samt sem hestur
alinn
hvört sem hún vill með nógan
þrótt,
rakar, vefur og rær á Horn
rífast þolir og skorpukorn.
Horn er með yztu hafmiðum út af
Seyðisfirði. Hér þarf ekki lengra að
leita fyrirmyndar Páls að „Eg hef
svo margan morgun vaknað, maga-
veikur um dagna.“ En hátturinn er
aftur sama sálmalagið: Hver veit
hve nær er æfiendi. „Prjónagaldur
Þuru“ á að ná tilgangi sínum með
ýkju-lýsingu eins og margt aust-
firzku skemmtikvæðanna og gerir
það sæmilega.
1. Lof syng eg Þuru, sem þörfust
er hér,