Fréttablaðið - 31.03.2012, Qupperneq 97

Prasanna
Hjálparstarf kirkjunnar, hefur verið í samstarfi við
United Christian Church of India (UCCI) í meira en
aldarfjórðung. UCCI hefur starfað í Andhra Pradesh á
Indlandi í bráðum þrjá áratugi og er töluverð starfsemi
á hennar vegum. Indverska kirkjan hefur meðal annars
yfirumsjón með 8 skólum og heimavistum, elliheimili og
litlu sjúkrahúsi. Hjálparstarf kirkjunnar hefur styrkt
þar fátæk börn til skólagöngu og stutt við starfsemi
heilsugæslunnar, svo eitthvað sé nefnt.
Fátækasta fylki Indlands
Andhra Pradesh, sem telur u.þ.b. 75 milljónir manna,
er eitt fátækasta fylki landsins. Þar vinna flestir við
landbúnaðarstörf. Hrísgrjóna- og chilirækt eru
algengust og er stundum vísað til Andhra Pradesh sem
hrísgrjónaskálar Indlands en þaðan eru flutt hrísgrjón
til annarra landshluta. Sagt er að sá sem geti borðað
matinn í Andhra Pradesh geti borðað allan indverskan
mat, því að hann er hvergi sterkari.
Janet English Medium School er einn af skólunum sem
rekinn er af UCCI, en þar eru nemendur á grunnskólaaldri.
Skólinn er staðsettur í Kethanakonda, bláfátæku
smáþorpi við þjóðveginn, skammt suður af Vijayawada,
borg með um milljón íbúa. Ég var svo lánsöm að fá að
vinna með unglingsstúlkum þar í nokkra mánuði á vegum
Hjálparstarfs kirkjunnar. Stúlkurnar þar eiga sér margar
stóra drauma en hér á eftir fer stutt frásögn af einni
þeirra, Prasönnu, daglegu lífi hennar, framtíðaráformum
og möguleikum, eins og hún sér þá í dag.
Sefur á mottu á gólfinu
Prasanna fæddist 1. maí 1996 í Hyderabad, höfuðborg
Andhra Pradesh. Foreldrar hennar og tveir bræður búa
í Hyderabad. Prasanna er í 1O. bekk og býr á heimavist
Janet Medium skólans þar sem hún sefur á mottu á gólfinu
í stórum svefnskála. Hún og skólasystur hennar á vistinni
geyma veraldlegar eigur sínar í járnkistlum sem geymdir
eru í skálanum. Prasanna á frænku í Sathyanarayanapuram,
litlu þorpi sem er skammt frá skólanum.
Þegar Prasanna var í 5. bekk í grunnskóla og bjó heima
hjá fjölskyldu sinni í Hyderabad veiktist föðuramma
hennar sem bjó á heimilinu hjá þeim og var hún lögð
inn á sjúkrahús. Foreldrarnir unnu langan vinnudag
svo það kom í hlut Prasönnu að hugsa um heimilið, en
það hafði amma hennar gert áður en hún veiktist.
Prasanna þurfti að vakna klukkan hálf fimm á morgnana
til að geta klárað heimilisverkin fyrir skóla því eftir skóla
og fram á kvöld var hún á sjúkrahúsinu hjá ömmu sinni.
Þessar aðstæður heima fyrir urðu til þess að hún fór að
dragast aftur úr í náminu og stóð sig ekki eins vel í skólanum
og hún hafði gert áður. Þegar amma hennar braggaðist
og tók aftur við heimilinu þá var ákveðið að hafa samband
við frænkuna í Sathyanarayanapuram sem hafði sagt
þeim af góðum skóla í nágrenni sínu þar sem væri
hægt að fá styrki til náms. Það reyndist vera Janet
Medium skólinn. Prasanna fékk skólavist og byrjaði
í 6. bekk en mun ljúka grunnskólaprófi úr 1O. bekk í vor.
Langur dagur
Eins og áður segir þá býr Prasanna á heimavist Janet
skólans og kann vel við sig þar. Hún mætir í skólann
kl. átta á morgnana en kemur ekki aftur heim á vistina
fyrr en klukkan átta á kvöldin, því hún vinnur heimanámið
í skólanum. Eftir kvöldmat sem er borðaður um hálf-níu
leytið spjallar hún stundum við gamla fólkið á elliheimilinu
sem er á jarðhæðinni í húsi heimavistarinnar.
Hún segir að gamla fólkið hafi áhyggjur af ýmsu og að
því finnist gott að spjalla við hana, það sé einmana og
að hún vilji reynast því vel.

Prasanna á sér draum um að fara í langskólanám
í læknisfræði. Hún hefur áhuga á læknisfræði vegna
þess að hana langar til að hjálpa þeim lægst settu sem
búa í þorpunum og hafa ekki ráð á eða tækifæri til að
sækja sér læknisþjónustu. Hún leggur hart að sér og
stefnir að því að ná góðum einkunnum á grunnskóla-
prófinu. En foreldrar hennar vilja mennta yngri
bræður hennar tvo og munu því ekki geta styrkt hana
til framhaldsnáms. Hún er hóflega bjartsýn þó svo að
hún geri sér grein fyrir því að líkur á langskólanámi
séu harla litlar. Hún ætlar að leggja hart að sér og
vona það besta. Ekki er útilokað að hún geti fengið
áframhaldandi skólastyrk frá UCCI.
Ræður því ekki hverjum hún giftist
Stúlkur á Indlandi fá almennt ekki að ráða giftingaraldri
sínum, en Prasanna segir að hún muni fá að ráða því
hvenær hún gifti sig, þó ekki hverjum. Hana langar til
að eignast eitt eða tvö börn sem hún segist ætla að sjá
til að fái góða menntun. Hún gantast með að þvert á
allar hefðir væri best að tilvonandi eiginmaður og
fjölskylda hans færðu fjölskyldu hennar heimanmund
því að hún veit að það mun reynast fjölskyldu hennar
erfitt að safna peningum fyrir heimanmundi hennar
þegar þar að kemur. Hún veit einnig að margar
tengda fjölskyldur taka grimmilega á móti ungum
eiginkonum sem hafa fátæklegan heimanmund með
sér. En hún er ákveðin í að vera hamingjusöm stúlka og
segist þess vegna hugsa sem minnst um það.

Þegar spjallað er við Prasönnu kemur fljótt í ljós að það
sem skiptir hana mestu máli er að lifa fórnfúsu lífi, gera
góðverk og reynast fjölskyldu sinni og samferðafólki vel.
Það getur verið erfitt að eiga sér stóra framtíðardrauma
þegar tækifærin í lífinu eru ekki mörg. Þá er mest um vert
að missa ekki kjarkinn og Prasanna er ekki líkleg til þess.

Skrifað á Indlandi 22. febrúar 2O12.
Anna Jóna Briem

Margt smátt ... – 11
Mikilvægur dagur í lífi
fjölskyldu á Indlandi
Við Anna Jóna Briem vorum í Kethanakonda á Indlandi frá
byrjun nóvember 2O11 og út febrúar 2O12. Indlandsdvölin
var mikil lífsreynsla og þar upplifðum við margt skemmtilegt.
Þann 2. febrúar var okkur Önnu, ásamt Ericu og Janet
frá India Quest, boðið að vera viðstaddar mikilvæga
athöfn í lífi ungbarna hér á Indlandi. Þegar börn eru
6 mánaða og 6 daga gömul fá þau sína fyrstu föstu fæðu;
sætan hrísgrjónagraut. Þetta er mikilvægur dagur í lífi
barnsins og er allt gert til að gera hann sem hátíðlegastan.
Athöfnin var haldin heima hjá fjölskyldunni. Stólum var
raðað upp á stéttinni fyrir framan húsið, borð á pallinum
var fallega dúkað fyrir athöfnina og veggteppi hékk á
veggnum fyrir aftan borðið. Allir gestir spariklæddir
og var sjón að sjá litríka sari og punjab kvennanna.
Konurnar sátu á mottum á pallinum, en við fjórar
sátum á stólum ásamt prestunum og karlmönnunum!
Ungbarnið matað af gestum og gangandi
Prestarnir fóru hver á eftir öðrum á pallinn og báðu
fyrir barninu. Það var mikið sungið og talað til barnsins.
Eftir um klukkustund komu foreldrarnir með litla
drenginn út; hann var svo fallegur í fagurgulum klæðum.
Prestur kom með skál með grjónunum og gaf honum
fyrstu skeiðina, svo gaf fjölskyldan honum að borða og
þar á eftir ýmsir veislugestir. Ég varð einnig þess
heiðurs aðnjótandi að fá að gefa þeim stutta að borða.
Kjúklingahjörtu og lifur
Eftir athöfnina var öllum gestum að sjálfsögðu boðið í mat.
Við fjórar og túlkurinn okkar vorum sett við fína borðið
uppi á palli, á meðan pöpullinn varð að láta sér lynda
mjótt langborð á stéttinni fyrir neðan okkur. Gríðarstórir
áldiskar voru settir fyrir framan okkur og svo kom hver
maðurinn á eftir öðrum með kræsingar sem þeir settu
á diskana okkar. Maturinn var rosalega góður; frábær
karrýréttur, grjón og fleira, en ég verð að játa að við
Anna snertum lítið á kjúklingainnyflunum! Held barasta
að mér hafi aldrei áður verið boðið uppá kjúklingahjörtu
eða –lifur. Ekki má gleyma að taka fram að það voru að
sjálfsögðu engin hnífapör á borðum; við Anna erum að
verða ansi góðar í að borða með hægri hendinni.
Þetta var ógurlega skemmtileg reynsla eins og svo
margt annað sem við höfum gert hérna úti. Það var
reyndar svolítið heitt; vel yfir 3O gráður – og við sátum
úti í okkar fínasta pússi í tvo tíma á meðan athöfnin
stóð yfir, ég fann svitann renna niður bakið á mér og á
endanum var sparikjóllinn nokkuð vel límdur við mig.
Þetta var ógleymanleg athöfn, hátíðleg og falleg.
María Peters Sveinsdóttir
Anna Jóna Briem og María Peters Sveinsdóttir.