Heimilisritið - 01.07.1947, Side 8

þér, þessu getið þér ekki mót-
mælt“. Því hún var auðvitað aftur
farin að tala um stjórnmál, fas-
isma og 'kommúnisma. Og hann
hugsaði um allt annað, hann hugs-
aði um hana. En þegar hún dok-
aði við til að kasta mæðinni, varð
'liann að hinkra við og svara, og
þá borgaði hann vel fyrir sig: „Þeg-
ar ég stóð í jarðhaugunum lærði
ég að hugsa í öldum. Þarna suður
frá hafa þeir lifað allt — allt hef-
ur skeð áður — byiting og múg-
græði, tízkupólitík og afturhvarf
til fortíðarinnar“. — „Já“, sagði
hún heit og móð, „það er gamla
viðkvæðið ykkar afturhaldsseggj-
anna — allt hefur s'keð áður. Slíkt
eru bara hártoganir". — „Er
betra að loka augunum og segja,
að allt sé nýtt — já þá losnar mað-
ur við efann, En hér heima höfum
við aldrei reynt neitt í alvöru“, —
hann smeygði af sér bakpokanum,
— „hér skulum við hvíla okkur“.
— „Þá væri tími til kominn, að
við færum að reyna eitfchvað, sem
bragð er að“, sagði hún og kastaði
sér niður í grasið, blóðið hamr-
aði í höfði hennar og það svifu
rauðar þokur fyrir augunum. Hann
settist á stóran, flatan stein og
kveikti sér hóglátlega í vindlingi.
Þau voru komin svo hátt í fjall-
ið, að gestaskálinn var eins og lít-
ill, grár steinhnullungur niðri við
vatnið, sem hvíldi mjólkufcblátt
milli fjallanna. Skömmu síðar reis
hún á fætur og settir hjá honum á
steininn. Hana verkjaði í bakið.
Ilún var ekki vön að bera bak-
poka. Hún færði sig hærra á sfcein-
inn og kom sér þannig fyrir, að
hún gat notað bak hans til að halla
sér að. „Er j'ður sama?“ sagði hún
og hallaði sér þétt að honum, and-
varpaði af vellíðan, hún kunni við
sig þannig.
En honum var ekki sama, því
skömmu síðar bað hann hennar.
Blátt áfram, á venjulegan, borg-
aralegan hátt. Hann hafði farið
utan til að gleyma henni, sagði
hann, því hann var vonlaus um, að
hún myndi endurgjalda ást hans.
En þar syðra hafði hann ekki hugs-
að um annað en hana, og nú fannst
honum það æðri vísbending, að
hann hafði hitt hana aftur svona
óvænt, — hann varð þó að
minnsta kosti að spyrja, — og
hann vildi fremur fá hreinskilnis-
legt og greinilegt nei ...
Hún hugsaði: Hann gat ekki
einu sinni þolað, að ég hallaði bak-
inu upp að honum. Hún fann einn-
ig fyrir baki hans, hörðu og beina-
beru, gegnum þunna blúsuna; en
að það æsti hana kynferðislega ...
Hann bað hennar eins og sá forn-
fræðingur og málvísindamaður,
sem hann var, iimbúðalaust og á-
takanlega ... Hún vóg sig niður
af steáninum með báðum hönd-
um.......þá er sú skemmtun úti“,
sagði hún. „Hversvegna?" spurði
6
HEIMILISRITIÐ