Heimilisritið - 01.07.1947, Síða 11

Og það er eitthvað að vinstri
handleggnum og fætinum ... En
ég verð að reyna að komast upp
úr læknum — hér er fjandi kalt.
— Haldið þér að þér getið spennt
af mér bakpokann?“
Hún varð skelfd þegar hún sá,
hvað hann var fölur, og hún hjálp-
aði honum með varúð að losa um
bakpokann. Hann fann víst ékki
til nema þegar hann hreyfði sig.
Iiann horfði á hana með augna-
ráði, sem smaug í gegnum hana —
augnaráði er sárbændi hana um
að finnast, að hann bæri sig ekki
of illa, og hemni lá við að bresta í
grát. Hún harkaði af sér og
studdi hann, — „einn, tveir, þrír“,
sagði hann milli tannanna, — hann
sparn við með hægra fætinum, og
hún dró hann upp úr.
Síðan lá hann á þurrum bakk-
anum, hún hafði ýtt bakpokanum
undir höfuð 'hans. Hann var grá-
hvítur í framan, líkt og snjór í
leysingum, augun voru lokuð. Hún
horfði ýmist upp eða miður gil-
brekkuna, hvernig gátu þau kom-
izt héðan, og þegar henni varð
aftur litið til hans, hafði hann opn-
að augun og horfði á hana. „Þér
vilduð víst ekki gefa mér svolítið
víntár?“ sagði hann biðjandi, —
„og eina sígarettu". — „Þér skuluð
fá mat og vín og tóbak“, hún fylít-
ist starfsáhuga og tæmdi bakpok-
ann, „ég ætla að fá mér dreitil
lí'ka, þér gerðuð mig óskaplega
hrædda“. — „Ég hagaði mér eins
og kjáni“, sagði hann, „líkt og ég
hefði aldrei gengið á fjöll“. — Hún
studdi undir hnakka hans meðan
hann kingdi víninu. Hún fann, að
hann skalf. „Er yður kalt — vin-
ur minn — þér skjálfið, þér verð-
ið að skipta um föt“, sagði hún
ákveðin, „það er ekkert undanfæri,
þér hafið líka skiptiföt með yð-
ur“. Hann skotraði augunum til
særða handleggsins: „Ég er hrædd-
ur um, að ég geti það ekki“. —
„En ég hef alltaf heyrt, að það
væri ékki hættulegt, þótt maður
bryti í sér fáein rif“, sagði hún
hughreystandi, „og þér verðið að
skipta. Ég skal hjálpa yður“. —■-
„Þér — aldrei“ Hún rótaði í bak-
pokanum hans, fann .nærbuxur,
sokka, ilskó. „Nú megið þér ekki
vera með ueinn tepruskap, hví
skyldi ég ekki geta skipt á yður,
þér liggið þarna og verðið innkulsa
mín vegna“. Hann brosti, þegar
hún sagði „mín vegna“, — hún
sagði það svo fallega. „Og svo get-
ið þér skriðið niður í svefnpokann
— þar hlýnar yður, og þá er öllum
boðorðum velsæmisins fylgt.
Hérna læt ég þurru fötin, ég skal
snúa mér undan á meðan, fyrst
þér eruð svona viðkvæmur“. Hún
kveikti sér í vindlingi, sneri við
honum baki og stóð hreyfingar-
laus, há og hnarreist. Himinninn
var djúpur og blár. „Nú, hvernig
gengur?“ — „Það gengur ekki“,
HEIMILISRITIÐ
9