Heimilisritið - 01.07.1947, Síða 13

um garð gengið, var það undar-
legt. Það var eins og hún þyrfti að
breiða yfir það, sem hafði gerzt, og
þó mátti hún ekki gleyma því.
„Nú skal ég segja yður, hvað
þér ættuð að gera“, sagði hann
hikandi, ,;þér ættuð að flýta yður
niður að skálanum og sækja hjálp
— biðja þá að hafa með sér eitt-
hvað til að bera mig á“. — „Ætl-
ist þér til þess, að ég fari frá yð-
ur og skilji yður hér eftir einan“,
hún horfði á hann skelfd. „Haldið
þér ekki, að einhver eigi leið hér
um í dag?“ sagði hún biðjandi. —
„Það er ekki ómögulegt — þessi
leið er oft farin“. — „Já, þarna
sjáið þér“, sagði hún sigri hrós-
andi; „ég get ekki hugsað mér að
skilja yður hér eftir, — það geri
ég áldrei ... Láta yður liggja hér
svo klukkutímum skiptir, — og
þér getið enga björg yður veitt“.
Hann horfði á hana með augna-
ráði, sem hún skildi ekki, það var
svo órafjarlægt, fannst henni. „Við
skulum heldur gera okkur glaðan
dag, rneðan við bíðum, — ég skal
búa til mat handa okkur, — bara
ég hefði einhvern eldivið, þá skyldi
ég hita kaffi, hér er nóg af vatn-
inu“. Hann brosti: „Það er fallegt
af yður, að vilja ekki yfirgefa mig,
— og kannski það sé líka bezt,
að þér verðið hér. Getið þér náð
í dálkinn minn, — einirinn þarna
brennur ágætlega“. Hann sagði
henni með veikri rödd, hvernig
HEIMILISRITIÐ
hún ætti að fara að, henni tókst
að kveikja eld, og hún setti kaffi-
könnuna yfir, hún brosti tii nans,
— en hvað hann horfði einkenni-
lega á hana. Um hvað var hann
að hugsa, — að hún hafði hlúð að
honum eins og sjúklingi, — já,
hún var að hugsa um það sjálf, hún
vissi, að héðan af myndi hún ævin-
lega finna í lófunum fyrir hinni
annarlegu snertingu við nakta og
harða fótleggi hans, og það fékk
henni blygðunarkenndrar undrun-
ar ... Hún raulaði meðan hún tó'k
fram nestið. Það fór ský yfir him-
ininn og byrgði sólina. Það kóln-
aði, hana hryllti upp og hún rýndi
upp í himininn og síðan til hans
aftur, — andlit hans hafði sama
lit og fjallið, þegar sólin byrgðist.
Hún lét frá sér það, sem hún hafði
í hendinni, og gekk til hans. „Vinur
minn, ■— hvað er að, — fer illa um
yður?“ — „Vilduð þér gera svo
vel að hagræða bakpokanum und-
ir höfðinu á mér“, bað hann með
erfiðismunum. — „Ó, er hann of
harður“. hún ýtti pokanum frá og
settist á hækjur sér og lagði höfuð
hans varlega í fang sitt. „Fer betur
um yður núna“, sagði hún. Hann
leit upp. — „Það varð svo kalt —“
— „Það var skýið þarna ...“
Hún horfði upp í skýþykknið,
sem bar hægt undan, og síðán
aftur á gráfölt andlit hans. Þessi
augu, sem horfðu svo undarlega á
hana! Henni lá við gráti, heitum,
11