Heimilisritið - 01.07.1947, Side 24

Svo rædduð þið um veðrið dá-
litla stund og röltuð stefnulaust
um götuna.
Nú var þessi ókunni maður bú-
inn að brjóta ísinn. Svo spurði
hann: „Ætlarðu að gera eitthvað
sérstakt í kvöld?“
Þér brá eitt.hvað við þessa
spurningu. Iívaða náungi var þetta
annars? Þú leizt snöggt framan í
hann. Götuljósið varpaði bjarma
á sakleysislegt andlit hans, og all-
ur grunur þinn hvarf eins og dögg
fyrir sólu.
„Nei“, svaraðir þú. „Ég ætla ekki
að gera neitt sérstakt. Hvers vegna
'spyrðu annars?“
Hann hló dálítið vandræðalega.
„Ég þekki nefnilega slyngan miðil
og dávald, sem býr hérna rétt hjá.
Ég var á leiðinni heim til hans til
að sjá einhver af hinum merkilegu
fyrirbrigðum, sem gerast hjá hon-
um, þegar ég mætti yður. Ég
rnyndi ekki verða alveg eins hjart-
veikur, ef þér kæmuð með mér“.
Þetta var dálítið spennandi.
En-------
„Hvað kostar þetta hjá hon-
um?“ spurðir þú.
Ungi maðurinn hló glaðlega og
vingjarnlega. „Það kostar alls ekk-
ert“, svaraði hann. „Sannur miðill
okrar ekki á hæfileikum sínum.
Það gera ekki aðrir en andabrask-
arar og óþjóðalýður!“
„Gott og vel“, sagðir þú. Þér
létti við að heyra, að þetta kost-
aði ekkert. ,:Ég vil reyna allt og
prófa allt“.
„Komið þér þá“, sagði ungi mað-
urinn.
*
HANN fór með þig að geysi-
stórri sambyggingu. Þrekinn þjónn
kom til dvra. Hann horfði á ykkur
rannsakandi og tortryggnislega.
Svo vísaði hann ykkur inn í lítið
móttökuherbergi. Þar sat dverg-
vaxinn krypplingur. Ómögulegt
var að gizka á aldur hans.
Hann stóð upp til þess að fagna
gestunum. Gulleitt hörundið var
strengt utan um hauskúpuna á
honum. Augnaráðið var hvikult,
augun dökk og slóttug. Fyrst leit
hann á félaga þinn, en svo á þig.
„Jæja?“ sagði hann mjóum,
skrækum rórni og leit aftur á fé-
laga þinn.
„Herra minn“, sagði ungi mað-
urinn og hneigði sig. „Hér er mað-
urinn, sem þér^sögðuð mér að ná
í“.
„Þú .hefur leyst verk þitt vel af
hendi, lærisveinn“, mjálmaði
dvergurinn, og kroppinbakaður
búkurinn hristist lítið eitt, eins og
hann væri að skemmta sér yfir ein-
hverju. „Þú mátt fara“.
Undrandi og móðgaður snerir þú
þér snögglega að förunaut þínum.
En nú virtist hann breyttur. í
björtu ljósinu í herberginu virtist
hann ekki jafn viðkunnanlegur og
úti á götunni.
22
HEIMILISRITIÐ