Heimilisritið - 01.07.1947, Qupperneq 27

Loksins, eftir að þér fundust hafa
liðið óteljandi aldir, varstu næst-
um kominn til hennar. Fingurgóm-
ar þínir snertu hendur hennar.
Kitlandi unaður fór um þig. Þú
neyttir ýtrustu krafta og stökkst
áfram.
En það var eins og ósýnileg hönd
legðist á herðar þér og héldi aftur
af þér. Og fyrir aftan þig krunkaði
dvergurinn: „Svei. Það er ekkert
fjör í þér. Ég hef enga ánægju af
svona veimiltítulegu ástrarkáki!“
Svo sneri hin ósýnilega hönd
krypplingsins þér við, og liann
horfði í augu þér.
„Herra!“ hrópaðir þú biðjandi.
„Herra!“
Augu hans kipruðust saman, og
munnurinn afskræmdist í glotti.
„Ég ætla að vera góður við ykk-
ur“, tilkynnti hann sínum skerandi,
skræka rómi. „Góður við ykkur —
og sjálfan mig^. Ég ætla að leysa
ykkur undan dáleiðsluáhrifunum,
og þá skuluð þið sjá, hvort þið get-
ið ekki umgengizt hvort annað eins
og venjulegt fólk“.
' *
HANN bandaði hendinni skip-
andi.
„Vaknið!“ krunkaði hann. „Það
er skipun mín, að þið vaknið bæði“.
Hin ósýnilega hönd, sem hafði
hvílt á öxl þeirra, losaði takið. Það
fór um þig hrollur. Þú lyftir ann-
arri hendinni, eins og til að þoka
slæðu frá augum þínum. Þú drógst
djúpt andann. Þú varst frjáls.
Frjáls!
Þú snerir þér við í einu vetfangi
og leizt á hina fögru stúlku.
En nú hörfaði hún undan —
augu hunnar’voru nú ekki lengur
sinnule./sisleg, heldur þrungin
skelfing'u. Hún bar fyrir sig hend-
urnar, eins og til þess að bægja
þér burt.
Og um þig var það að segja, að
þrá þín til þess að taka hana í
faðm þér breyttist nú í löngun til
þess að vernda hana.
Að baki þér heyrðir þú viðbjóðs-
legan hlátur, og dvergurinn sagði:
„Hún virðist ekki vera neitt sér-
lega hrifin af þér. Jæja, en ég ætla
að skilja ykkur eftir tvö ein, svo
að þið getið orðið betri vinir. Verið
þið sæl“.
Hurðinni var skellt að stöfum,
og þú heyrðir að lykli var snúið að
utanverðu.
Stúlkan hafði setzt á bekkinn.
Hún bar hendina fyrir augu sér,
eins og til þess að komast hjá því
að sjá þig.
En þú hafðir fullkomlega stjórn
á sjálfum þér. Þú varst aftur orð-
inn siðsamur maður. „Vina mín“,
hvíslaðir þú og gekkst til hennar.
„Það er ekkert að óttast. Mig lang-
ar til þess að hjálpa yður. Ég vil
vera vinur yðar. Treystið mér, og
ég skal reyna að koma yður héðan.
Þessi dvergur er hættulegur vit-
firringur, og við megum ekki hugsa
HEIMILISRITIÐ
25